De festivalgekte mag ondertussen dan wel volop losgebarsten zijn, maar daar trekken ze zich bij de Democrazy maar bitter weinig van aan. In het weekend van Rock Herk en Dour zette de Gentse concertorganisatie in hartje Gent een dubbelconcert neer van Teen Creeps en Cloud Nothings. De gemeenschappelijke factor? Een drummer die geen respect heeft voor zijn drumvellen en cymbalen. Wie geen oordoppen in had (en wellicht ook de buren) wist niet wat hem of haar overkwam, want dit was LUID.
Op concertvlak is het een iewat kalme zomer voor het Belgische trio, maar dat heeft zo zijn goede redenen. Anderhalve maand geleden nam Teen Creeps de opvolger van Birthmarks op. Gent werd meteen het proefkonijn van dienst, want op de sociale media beloofden de drie om een paar nieuwe nummers in première te brengen.
De band liet er geen gras over groeien en begon haar set meteen met Sidenote. Als zanger Bert Vliegen de woorden “But I wanna be the last thing on your mind” door zijn microfoon brult, snap je meteen waarom er nood is aan dit soort bands. Simpele eerlijkheid, en dat laat zich gelden, want door de curfew begon het optreden stipt om 20 uur en de Gentse dok stond meer dan aardig gevuld.
Meteen werd Mercury ingezet waarbij Bert lekker ging jammen langs drummer Ramses. Teen Creeps is dan wel het kindje van Bert Vliegen, het is wel Ramses Van den Eede die via het ritme van de drumsticks de lakens uitdeelt. Iets wat Jayson Gerycz een uur later met Cloud Nothings zou overdoen. Het drumwerk van Ramses bevindt zich ergens tussen het wegmeppen van de demonen en een precisie die de Duitse pünktlichkeit benadert. Hemels om naar te kijken, pijnlijk voor de oren.
Na Will was het de beurt aan de eerste nieuwe song: Hide Away. De blik op gitarist Joram De Bock sprak boekdelen, na afloop was dit een goal zoals alleen Marco van Basten hem kon binnen koppen. We kregen nog meer nieuw moois, met als absoluut hoogtepunt de nu al klassieker Point waarbij Bert Vliegen zich al krijsend de vraag stelt wat de zin is van dit alles. We weten het ook niet. Naar leuke plaatjes luisteren zeker?
Hindsight volgde (voor ons ook een hit) om te eindigen met Crash/Land, een song die nu al kan doorgaan als de hymne van Teen Creeps. Beginnend als ballad om te eindigen tot een volledige overgave aan noise en distortie. Voorlopig moeten we het nog eventjes stellen zonder deze drie op het podium. Promotie voor het nieuwe album en dat soort dingen, maar wat we zagen in Gent voorspelde zeer veel goeds.
Wat voor Teen Creeps moest beginnen, was voor Cloud Nothings afgelopen. Met pijn in het hart vertelde bezieler Dylan Baldi dat Gent het eindpunt was geworden van een intense tour. Afgelopen februari stonden de vier nog in de Botanique, maar het noisecollectief uit Cleveland, Ohio geniet grote faam bij liefhebbers van alles wat naar US 90’s ruikt en dus (terecht) een zeer welkome gast op Europese bodem.
Hun laatste wapenfeit Last Building Burning (de tiende, als je ook tapes meerekent) gaat door het leven als het meest toegankelijke wat het noisekwartet tot nu toe heeft uitgebracht. Op vinyl klopt die stelling, maar live ontpopt de band zich al snel als het perfecte visitekaartje voor noise voor gevorderden. Af en toe zie je wel hoe een fan de woorden van zijn favoriete band mee lipt, maar het is vooral kijken (en genieten) van hoe de grote jongens het doen.
De vier begonnen meteen met twee nummers uit hun nieuwste release. In Shame was meteen goed als wake-up call om iedereen binnen het concertterrein te krijgen, en eens iedereen er was etaleerde de Amerikanen met het ronduit fantastische Echo Of The World waar ze toe in staat zijn. En voor wie zijn hart verpand heeft aan Amerikaanse indie-noise, dat is veel!
Meteen bij Pattern Walks bleek duidelijk dat de locatie een perfecte match was voor het Cloud Nothings-geluid: vuil. De afgeleefde kademuren die weldra puin zullen worden (volgend jaar is DOK niet meer) daverden op hun laatste stukje grondvesten. Wie gekomen was voor afgelikte songs (zouden die sowieso op een Cloud Nothings-concert belanden?) kon maar beter aan het aanpalende bushokje richting huis trekken, want Dylan Baldi, TJ Duke, Jayson Gerycz en Chris Brown (wat een koele kikker is dat!) houden van experiment en gecontroleerde noise. Gitaren waar alles in te ontwarren valt: van een spacy stofzuiger-shoegazegeluid tot noisepriemen die de nijd van Big Black evenaren. Geen hapklare brok, want Dissolution of Stay Useless waren vaak momentjes van “kijk eens wat ik kan”, maar naar het kaliber van dit soort op een podiumkrijgt, dan heb je ogen en (!) oren tekort.
