In JOB, het jeugdhuis schuilgaand in de schaduw van de immense Carrefour hypermarkt in Sint-Amandsberg, vond woensdagavond de allereerste volledige show van Boze Wolven plaats, de band die de nalatenschap van Gorky (1989-1993) levend wil houden. Voor de maiden show waren alle tickets al geruime tijd de deur uit en bleek het kot net niet te klein om iedereen een deftige plaats te gunnen. Veel volk dus voor het project van Geert Bonne, drummer én één van de founding fathers van Gorky. In zijn spreekwoordelijke kielzog: een indrukwekkende bende muzikale vrienden, krom van podium- en andere ervaringen, die er duidelijk zin in hadden.
Boze Wolven brengt een eerbetoon aan het werk van Luc De Vos en de companen van weleer, maar geen moment voelde het aan als een verlaten kopie of een opgeblonken karaoke-avond. De band leverde een knap opgebouwde set af, foutloos uitgevoerd, waarbij de songs niet simpelweg gereproduceerd werden, maar van een respectvolle herinterpretatie voorzien. En dat klonk in zijn geheel verrassend fris ondanks de intussen gezegende leeftijd van de onderscheiden nummers, wat het tijdloze karakter van de Gorky-backcatalogue nog maar eens bevestigde.
De band laveerde achttien maal ongedwongen en schijnbaar moeiteloos tussen melancholie en kracht, met als absolute uitschieters het meeslepende Bloed, Zweet en Tranen, Ooit Was Ik Een Soldaat en natuurlijk Mia, die als derde bis en afsluiter van de feestelijkheden de zaal muisstil kreeg. De classic, het officieuze Vlaamse Volkslied (alweer een gratis tip voor de Vlaamse Canon) begon ongewoon uptempo voor wie het origineel van 36 jaar geleden niet kent en eindigde geheel volgens plan ingetogen en breekbaar. Het applaus na de laatste noot mocht minstens een halve minuut oorverdovend heten.
Boze Wolven zette zich stevig op de kaart met deze debuutshow. Wat jaren geleden redelijk haperend begon als een zijproject van een muzikale veteraan, is in de komende weken en maanden op meer dan één (festival-)podium mee te maken. Meerdere kansen dus voor wie naast een ticket greep woensdag en een must see/hear voor wie de Vlaamse rockgeschiedenis een warm hart toedraagt.
