Na de stevige storm die het land tijdens het weekend had geteisterd, waaide het ook nog behoorlijk maandag en dinsdag. Maar niet alleen buiten stormde het. In Leuven raasde genadeloos en oorverdovend luid orkaan Bob door een concertzaal. En dan hebben we het over de meester van het betere ragwerk en bedenker van geniale punk- en powerpopparels. Bob Mould bezorgde Het Depot een weergaloos en intens feest van striemende en scheurende gitaren.
Mould zette menig indrukwekkend geluidsmuurtje op en trakteerde het publiek op een gulle greep uit de Sugar- en Hüsker-Dü-catalogi met ook een fraaie lezing uit het betere solowerk, met inbegrip van de iconische platen Workbook en Black Sheets or Rain én veel songs van de sublieme nieuwe plaat Sunshine Rock.
Van Bob Mould moet je geen uitgebreide bindteksten verwachten, noch gedoe. Neen; inpluggen, spelen en gaan. Al kon een kort “Greetings” er nog wel af vooraleer los te barsten in een manische set die net geen volle anderhalf uur duurde. Maar op die tijd hadden Bob Mould en diens compagnons de route Jason Narducy op bas en drummer Jon Wurster, er wel flink 25 nummers doorgeknald.
Na de korte begroeting barstte het trio los in een majestueus The War, om dan bij wijze van voorsmaakje al eventjes snoepjes uit de Sugar en Hüsker Dü-kluizen te presenteren met respectievelijk A Good Idea en een ronduit machtig I Apologize dat één brok dynamiet was. Een subliem Hoover Dam, nog steeds, samen met The Slim en Fortune Teller (helaas niét in de set) onze absloute Sugar-favoriet, volgde.
Mould sprak de zaal dan toch even kort toe, al was dat maar om te zeggen “it’s been like 5 years or so, it’s so good to be back”. Ja dat vonden wij dus ook, Bob. En Mould smeet zich op Stand Guard uit het onvolprezen album Black Sheets Of Rain om dan naar dat legendarische debuut over te schakelen met See A Little Light. En wat later werd die plaat opnieuw bezocht met een fenomenaal Sinners And Their Repentances, van een aangename verrassing gesproken!
Vanaf dan zouden de nieuwe songs mondjesmaat aan bod komen, afgewisseld met die andere ongeslepen diamanten uit Moulds oeuvre en dat van Hüsker Dü en Sugar. Dat die nieuwe songs zich kunnen meten met Moulds vroegere bands en diens al even indrukwekkende solo-output, las je al in onze bespreking van Sunshine Rock. En live staan de nieuwe telgen als een goed gefundeerd huis. Het publiek liet zich Sunshine Rock, Sunny Love Song dan ook welgevallen. En zeker Thirty Dozen Roses dat live zoveel vuiler klonk, vintage Hüsker Dü eigenlijk. Het ingetogen The Final Years kreeg wat meer noise mee en de live-jasjes van Lost Faith en een weergaloos I Fought, toch echt onze favorieten van de nieuwe plaat, klonken fabuleus.
“I fought for you and I fought with you. We fought together, we were side by side. Do you remember when we had the world, and then it slipped and out of sight. You’re in my memory. You’re in my history…”. Goh, die song zou wel eens over Grant Hart (Moulds betreurde kompaan bij Hüsker Dü) kunnen gaan, niet?
Uit het recente album Silver Age kwam pure verwennerij met een magistraal The Descent waarin een beetje de geest van Dinosaur Jr rondwaarde, maar even goed die van Hüsker Dü natuurlijk. En wat laatstgenoemde betreft was het een aangename verrassing om een potig In A Free Land op ons brood te krijgen. Ook blij met Something I Learned Today, of wat dacht je? En dan moest Chartered Trips nog komen en ook met Never Talking To You Again werd het fameuze Zen Arcade-album (Hüsker Dü) bezocht. Waauw!
Doorheen de hele set ging Mould hyperkinetisch tekeer met die gitaar van hem, die hij op hemelse, of moeten we zeggen duivelse, wijze geselde. Een genot om dat te zien ook. De bas van Jason Narducy had gerust wat luider mogen staan, de drums van Jon Wurster klonken ons soms wat te dof, en de gewijzigde zanglijn in If I Can’t Change Your Mind (Sugar) vonden we geen succes maar dat is detailkritiek bij een verder ongelooflijk intens en machtig concert.
Géén Ice Cold Ice, Books about UFO’s, The Girl Who Lives On Planet Hill of Too Much Spice, maar Mould had als laatste bisnummer nog wel het onvolprezen Makes No Sense At All voor ons in petto. Mama mia!
In onze bijeen gekrabbelde notities lazen we meermaals ‘magisch’, ‘intens’, ‘meesterlijk’ en ‘zalig’. Bob Mould kwam, plugde in en knalde zijn oerdegelijke songs de zaal in, geen franjes of gedoe en liet Leuven achter, voldaan en nog behoorlijk onder de indruk van die trip vol intensiteit energie. Hallelujah en amen. Dat Mould maar gauw terug komt, wij willen nog een shot, Bob!
