Beak> is het krautrock project van Geoff Barrow, wellicht beter bekend als de producer / instrumentalist van het triphop-trio Portishead. En hoewel wij ons moeilijk kunnen voorstellen dat Beak> ooit de superster-status van Portishead zal verwerven, moet het toch gezegd dat de band in het afgelopen decennium een indrukwekkende verzameling erg sterke songs bijeen wist te schrijven, waarbij wat ons betreft de laatste langspeler >>> en de vorig jaar verschenen ep Life Goes On zonder twijfel het beste uitmaken van wat de band tot nu toe heeft gepresteerd.
Reden genoeg dus om een concert van het avant-garde trio mee te pikken in het overdonderd mooie concertgebouw van de Botanique, en om maar meteen met de deur in huis te vallen: daar hebben wij geen seconde spijt van gehad. Nochtans waren wij niet meteen erg onder de indruk van voorprogramma Paddy Steer: de man was van de duidelijk zeer far out gelegen planeet Manchester afgezakt naar Brussel om ons daar te vergasten op een hoogst amusante en ook wel best charmante solo-show waarbij Paddy Steer, gezeten achter een drumstel en omringd door allerlei synths en andere electronica, zijn beste gimmicks boven haalde om het publiek op zijn hand te krijgen.
Zo ging de man gekleed in een mantel die van Merlijn de tovenaar had kunnen zijn en droeg hij afwisselend een soort bontmuts waar een microfoon aan vastgemaakt was en een alien-achtig masker dat was uitgerust met allerlei led-lampjes en andere innemende verlichting, en wij moeten toegeven: dat had wel iets. Wij zagen dan ook menige glimlach op de lippen van het aanwezige publiek verschijnen bij aanvang van de set van Paddy Steer, maar helaas hadden we daarmee ook wel meteen het beste van de man zijn show gehad.
Muzikaal deed het namelijk allemaal nogal denken aan van die oude analoge synthesizers waar een random-knop op staat die, wanneer je hem indrukt, willekeurige muzak door de ruimte spuwt. Niet echt slecht dus, maar toch vooral een leuke gimmick, en verder ook niet echt meer dan dat. En geef toe: ideaal gezien moeten muzikanten het toch vooral van hun muzikale kwaliteiten hebben.
Wat dat betreft had Beak> gelukkig betere kaarten in handen. Met Geoff Barrow achter de drums, Billy Fuller op bass en Will Young op synths en de occasionele elektrische gitaar, wist het trio uit Bristol het publiek vanaf de eerste seconden van instrumentale opener The Brazilian voluit mee te krijgen, om het vervolgens pas een dik uur later enigszins bevreemd maar toch vooral ook erg voldaan weer in de harde realiteit neer te planten.
In de tussentijd kregen wij uitstekende versies van Brean Down, Eggdog, King Of The Castle, Yatton, RSI, Allé Sauvage, The Gaol, When We Fall, Life Goes On, Wulfstan II en andere publieksfavorieten voorgeschoteld, om ten slotte af te sluiten met een knappe, ronduit hypnotiserende versie van Battery Point. Een mooie dwarsdoorsnede van het oeuvre van de band dus, met een lichte nadruk op het meest recente werk, en dat was exact waar wij op gehoopt hadden.
Voor wie zich niet meteen iets kan voorstellen bij die songtitels: een dik uur fantastische muziek op het kruispunt van krautrock, postrock en de beter indiepop dus, met daar tussenin uiterst charmante en tongue-in-cheek gebrachte bindteksten over Belgische geluidsnormen, Brexit, millenials en de kwalen van het ouder worden, waarbij de band een mooie wisselwerking met het publiek wist uit te bouwen.
Muziek ook die je waarschijnlijk niet snel op de radio zal horen en die wellicht ook commercieel gezien minder potentieel heeft dan bijvoorbeeld de muziek van Portishead, maar wel stuk voor stuk ijzersterke songs, gebracht door drie top-muzikanten die ook duidelijk zelf veel plezier beleefden aan het delen van hun kunst. En dat alles in een niettemin uitverkochte Orangerie. Merci beaucoup Beak>!
