Zeg nooit nooit, het is een raad die je nooit genoeg kan herhalen. Eventjes dachten we nooit meer iets van Usi ES te zullen horen, maar na jaren stilte is Esther Weemaes – want zo heet ze – er opnieuw met de single Sender Unknown. En wat belangrijker is, het blijft niet bij die ene single. Esther legt het zelf uit.
Dag Esther, waarom is Usi ES zo lang weggebleven?
Esther: Het is inderdaad lang geleden dat ik met Usi ES nog iets uitgebracht of ondernomen heb, 4 à 5 jaar, denk ik. Dit was geen eigen keuze. Op een bepaald moment kon ik gewoon niet meer functioneren, laat staan muziek maken of iets opbouwen. Ik belandde in een diepe burn-out en uiteindelijk in een depressie.
Zelf dacht ik dat Usi Es weg zou blijven van het muzikale toneel, had jij ook soms dat gevoel?
Het is maar hoe je het ziet. Ik zou nooit beslissen om te verdwijnen van het muzikale toneel, groot of klein. En als dat ooit zou gebeuren, dan is dat omdat ik op elk ander vlak ook verdwenen ben. Mijn man zei niet zo lang geleden dat hij een tijdje bang was dat ik nooit terug zou keren naar muziek. Ik was vooral bang dat ik nooit meer écht zou kunnen functioneren op eender welk toneel. Ik bleef me op mijn tempo met muziek bezighouden: ik volgde les aan de academie en werkte in mijn eigen ritme aan een paar nummers. Dankzij een subsidie kon ik onder andere met Dijf Sanders samenwerken, gespreid over een periode van 2 jaar.
Hoe kijk je terug op je ep Mutiny en de periode daarrond?
Alles was nieuw: de eerste reviews, erkenning, de supportshows voor artiesten die ik zelf bewonderde of airplay op Radio 1. Alsof er eindelijk een plekje was waar ik mezelf kon zijn. Ik bleef wel zoekend naar de beste vorm. Ik was iets aan het opbouwen, en nu is het tijd om een paar stenen opnieuw goed te leggen en verder te bouwen. Ik ben nog steeds heel trots op die ep! Ik heb nog vinyl trouwens. Wie wil: stuur me een berichtje via Insta of koop via de website en dan regelen we dat. (lacht)
Je deed alles zelf en het ziet ernaar uit dat je weer alles zelf doet. Een bewuste keuze?
Nee en ja. Qua muziek naar buiten brengen, had ik heel graag minstens 1 professionele partner gehad. Een label, booker, management. Een klankbord hebben is heel belangrijk voor me, zeker als solo-artiest. Niet helemaal alleen aan de kar trekken, en iemand die overzicht kan bewaren wanneer je het zelf even niet meer weet. Maar tot nu toe ziet het ernaar uit dat het DIY blijft. Ik wil niet gewoon ergens tekenen om toch maar een label te hebben. Een duidelijke meerwaarde en goede klik vind ik zeer belangrijk. En zolang dat er niet is, doe ik het zelf. Niet perfect, chaotisch en traag. Maar wat je tijdens die periode allemaal bijleert is van grote waarde en draagt bij aan een duurzaam traject.
Je bent terug met een nieuw nummer Sender Unknown naar aanleiding van Wereldvluchtelingendag. Ik hoop, gelet op de urgentie van het nummer, dat het niet een eenmalige terugkeer is. Zit er nog meer aan te komen?
Er zit absoluut nog meer aan te komen! Sender Unknown maakt deel uit van een album dat ik zal uitbrengen in het voorjaar van 2026. Volgende singles kan je verwachten vanaf september. Ik zag Sender Unknown oorspronkelijk niet als single. Het is niet het meest toegankelijke nummer; je moet tijd nemen om écht te luisteren en je te laten meevoeren. Dus misschien past het niet bij de manier waarop de wereld op dit moment draait. Maar net daarom is het wél van belang dat het er is. Als artiest vind ik het ook belangrijk dat gebeurtenissen niet alleen verslagen worden via nieuws, social media en snelle oneliners. Muziek voegt een essentiële diepere laag toe. Daarom heb ik lastminute tóch dit nummer gekozen om weer boven water te komen: uit noodzaak en urgentie. Niet voor het grote publiek, maar wel voor wie er óók nood aan heeft. Het is een eerste stap naar buiten, en terug in verbinding.
Van de ene vraag komt de andere, zijn er ambities om terug op het podium te staan?
Ja, ik kijk ernaar uit om mijn muziek live te gaan brengen. Uit mijn hoofd, en in de échte wereld! Idealiter komen er deze zomer enkele try-outs, luistersessies, etc… Hiervoor werk ik aan een solo set. Daarna hoop ik weer wat supports te spelen, om dan richting albumrelease toe te werken naar een band.
Usi ES dat is Esther, haar stem en haar synths. Is dat je eigen wereldje?
Ik heb dat eigen wereldje dankzij mijn subsidie (and let’s be honest: medicatie) kunnen uitbreiden. Eerder had ik het lef niet om samenwerkingen aan te gaan. Tom Leyman was de eerste waar ik eens samen mee speelde. Gewoon een ongedwongen sessie zonder doel. Het heeft me wel doen ontdekken dat het allemaal niet zo eng hoeft te zijn. Via mijn muziekles aan de academie heb ik ook ondersteuning gevonden van Jan Borré, mijn leerkracht piano. Wat een geluk voor mij, is dat hij niet enkel een uitstekende pianist is, maar ook zijn hart verloren heeft aan synths en productie. Hij was dus zeker ook een klankbord voor me. Het voelde veilig en logisch voor me om Jan en Tom mee uit te nodigen in de studio. Met ons 3 repeteren voelde als een enorme verrijking: qua klank, uitwisseling en ontmoeting. Ik hoop dus van harte dat zij met mij verder mee willen groeien richting albumrelease. Dat zou ik heel fijn vinden.
Ik vond altijd dat Usi ES dreampop maakt die je meevoert naar je eigen dromen en nu kies je ervoor om een nummer te maken over vluchtelingen. Hoe tragisch het ook is, hoor ik in dat nummer wel nog de dromen van die mensen die eigenlijk al lang geen dromen meer hebben. Klopt dat?
Het begint hoopvol, zelfs als de reis niet verloopt zoals gepland. Je hoort het voorzichtig en bijna fluisterend contact proberen houden met zichzelf en familie; om gerust te stellen. De droom is om ergens een plek te vinden waar je gewoon een veilig leven kan opbouwen. Doorheen het nummer verandert de droom in een regelrechte nachtmerrie, waar het geruststellende plaats moet maken voor wanhoop en afscheid.
Ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt, maar als ik onze “wereldleiders” hoor dan ben ik geneigd om alle hoop te verliezen. Je doet dat niet in je muziek, is dat niet een beetje naïef dan?
Oh ja, natuurlijk ben ik alle hoop verloren in de wereld. Net daarom heb ik het gevoel zelf niet veel te verliezen te hebben, en ben ik extra gemotiveerd om mooie dingen in het kleine te vinden en extra in te zetten op verbinding, nieuwsgierigheid en ontdekking. We can’t fuck it up anymore, because it’s already fuuuuucked.
Je baseert je op één van de vele vluchtelingverhalen. Om een kat een kat te noemen: denk je dat een liedje de wereld kan veranderen?
Nee, maar een liedje kan je de wereld wel op een andere manier laten ervaren.
Ik heb je het nooit gevraagd, dus lijkt het me een mooie vraag om mee af te sluiten, maar waarvan komt ‘Usi ES’?
Ik ben half Molukse, half Belgische. In de Molukse cultuur gebruik je aanspreekvormen die uitdrukken hoe je je verhoudt tot iemand; bijvoorbeeld of iemand ouder is dan jij. ‘Usi’ is hoe je een oudere zus of een vrouw die ouder is dan jij aanspreekt. ‘Es’ komt van Esther. Eigenlijk zie ik ‘Usi Es’ als mijn Molukse variant van Missy Elliott.(schaterlach)
Facebook – Instagram – Spotify
