Op woensdag 18 juni werkt Luminous Dash voor het eerst samen met Jongerenmuziekcentrum OHK voor een Luminous Fest-editie. Moeten we in stijl beginnen, en daarom hebben we één van de beste bands van dit land uitgenodigd: Those Who Didn’t. Finalisten van de laatste Humo’s Rock Rally en makers van het geweldige debuut Maybe, Next Year. Denk aan wat Ennio Morricone zou doen moest hij postrock maken en je bent er bijna. Maar kom het vooral zelf ontdekken in Oostende, want het concert is gratis. Eerst vroegen we bezieler Fré Duran om wat tekst en uitleg.
Ik hoor zo veel in Those Who Didn’t. Van Mogwai tot Ennio Morricone. Leg het zelf maar eens uit!
Fré: In onze muziek kan je inderdaad heel veel verschillende invloeden terugvinden, van Mogwai tot Ennio Morricone, van cocktailmuzak tot gitaarslashing à la Dinosaur Jr. En hoewel het op zijn zachtst gezegd eclectisch overkomt, is het nooit chaotisch. Elke song vertelt een eigen verhaal, zonder woorden. En dit verhaal komt dan niet in de vorm van een tekst, maar wel van sfeer en sound. Vandaar dat er misschien veel verschillende invloeden uit meerdere genres te horen zijn in onze muziek.
Mensen zullen wel zeggen dat het postrock is.
Klopt. Helemaal niets verkeerd mee, mensen hebben graag een referentiekader om iets te plaatsen. Zelf zie ik het misschien anders: het is niet omdat er geen vocals zijn, dat het automatisch om postrock gaat. Maar in wezen maakt het niet zoveel uit in welk hokje we worden thuisgebracht. Uiteindelijk gaat het om de live-ervaring. En ik vind het altijd heel cool als mensen na een show komen zeggen dat ze ons vet vonden, ondanks het feit dat ze ‘nooit naar postrock luisteren’.
Het is een cliché, maar toch… jullie songs lijken op die soundtrack van die film die niet bestaat en waarvan jezelf de inhoud kan verzinnen.
Dat was aanvankelijk inderdaad de ambitie, een soundtrack maken. En ja, ’t is een cliché, maar altijd wel een vruchtbaar cliché. Sommige songs op de plaat hebben een heel filmisch karakter, alsof ze op maat van een filmscène werden geschreven.
Waarom maken jullie eigenlijk instrumentale muziek?
Voor ik met Those Who Didn’t startte, heb ik steeds in bands met zang gezeten. Ik heb al die tijd songs blijven schrijven die ik eerder instrumentaal wilde houden. Na mijn laatste band wou ik het over een andere boeg gooien en die songs instrumentaal opnemen. Die aanpak lag ons heel goed en we zijn zo verder gegaan. Dat is meteen ook de reden waarom er zoveel tijd verstreek tussen het schrijven van sommige songs en het releasen.
Dit jaar verscheen jullie debuut Maybe Next Year. Kan je iets meer vertellen over de titel?
Zoals je je kan voorstellen, hebben we het onszelf niet echt gemakkelijk gemaakt door te kiezen voor instrumentale muziek. Zoals elke band probeer je dan je werk te slijten aan labels en bookers. En maar al te vaak kregen we dan het beleefde ‘goed hoor, maareh… maybe next year’. Vandaar dus…
Zijn die titels eigenlijk zo belangrijk?
Ja, toch wel. Elke titel heeft een betekenis. Althans voor mij. Ik laat het met plezier in het midden wat ze precies betekenen.
Ik kan maar niet begrijpen tot welke tak jullie behoren. Of jullie zijn perfectionisten die op zoek gaan naar het perfecte geluid of jullie zijn muzikanten die zich laten leiden door het toeval…?
Zoeken naar het juiste geluid is inderdaad wel een beetje onze MO. En net wanneer je dan denkt: “Nailed it”, ga je de studio in en zegt de producer (Damien Vanderhasselt en zijn onvolprezen Swamp Studio): “Wat dachten jullie van deze sound?” Dan ben je uit je comfortzone en ja, dan slaat dat toeval toe. Het juiste geluid, zeker, het perfecte geluid… ik denk niet dat iemand dat kan vinden.
Jullie stonden ook in de finale van Humo’s Rock Rally. Kwam jullie carrière daarmee in een stroomversnelling terecht?
Zeker! Als band in de finale krijg je zoveel meer exposure! Dat deed wel deugd, die aandacht voor wat je als band probeert over te brengen. Zeker als band zonder herkenbare smoel, was dat een zeer welgekomen wending in ons verhaal. Het zette ons meer op het voorplan en die gevolgen zijn nog altijd te merken.
Jullie lijken best wel coole jongens, hebben jullie soms last van druk van buitenaf?
Tsja, druk… die komt er altijd wel wat bij kijken, maar als DIY- band waren de klappen van de zweep ons niet totaal vreemd. Het is cool dat we nu deel uitmaken van de Noiseome-stal en dat we hierdoor een heel goede begeleiding hebben binnen de alternatieve scene.
Jullie staan binnenkort in Jongerencentrum OHK in Oostende. Waarom moeten de mensen naar de kust komen?
Zon, zee en garnaalkroketten natuurlijk. De foto op de hoes van Maybe Next Year is trouwens genomen op het strand van Oostende, tijdens een behoorlijk heftige storm. Hopelijk re-enactment van die storm op het podium van OHK.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
The impossible question… Nu ben ik geneigd te antwoorden met Mezcal Head van Swervedriver, al zal ik wellicht volgend jaar iets anders zeggen. Adam Franklin heeft een heel grote impact op mij gehad, zijn songs steken ontzettend goed in elkaar en als gitarist is hij onnavolgbaar.
Jongerenmuziekcentrum OHK: Facebook
THOSE WHO DIDN’T: Facebook – Instagram
Facebookevenement
