Sinds kort werkt Luminous Dash samen met Scratch + Snuff. De eerste vruchten van deze samenwerking kun je zien op Free Open Air 9030, een serie openluchtconcerten aan de ingang van de Vinderhoutse Bossen, dicht bij Gent dus. En nog gratis ook! Op zaterdag 23 augustus kan je er No Prisoners, Qujaku, Gros Coeur en Stakattak meepikken. Die laatste hebben net een meer dan prima plaat uit. Een praatje over Bullseye In The Opera, want zo heet de plaat en andere dingen.
Stakattak, ik blijf het een intrigerende naam vinden. Hoe ben je erop gekomen?
Stakattak: Stack Attack was een spel op mijn gsm, het doel was een werkman blokken zo te laten stapelen dat ze verdwijnen. Ik was daar toen nogal mee bezig, met chaos en structuur. Als je in een museum werkt lijkt het soms of je dag in dag uit alle rommel uit onze geschiedenis opruimt, en soms zit daar iets zinnigs tussen, iets verfrissends of waardevols. Maar we vonden ‘stakattak’ vooral passen bij het geluid van onze muziek, het is ritmisch, ritmisch aanvallend, kort en scherp.
Stakattak doet me wat aan bricoleurs denken en ergens vind ik dat jullie muzikale bricoleurs zijn in de goede zin van het woord. Klopt dat beeld?
Ja, we werken wel graag met het materiaal dat voorhanden is, en in ons geval is dat een minimale set-up die onveranderd blijft, een drum, een gitaar (die Nick ooit gekocht heeft toen hij 16 was), een versterker, één pedaal en een micro. We beginnen niet te knutselen of prutsen aan dat materiaal op zich. Het heeft misschien eerder met autonomie te maken, een onafhankelijkheid aan de basis, hoe minder technische nieuwigheid, hoe directer alles werkt, en hoe directer alles dus ook klinkt.
Er is over alles goed nagedacht, maar moeten we Stakattak ook serieus nemen?
Er is goed nagedacht over het feit dat we niet willen overdenken en theorieën maken om onze muziek kracht bij te zetten. Als je te veel nadenkt over wat je doet, dan krijg je conceptuele kunst of hoofdpijn, Wagner heeft Nietzsche bedankt voor 2000 jaar hoofdpijn. Mensen die zichzelf al te serieus nemen vinden we soms wel lachwekkend. Maar Stakattak is ook geen “écriture automatique”, we bouwen wel degelijk bewust op klanken en ritmes die we alle drie goed vinden, het is geen seance, alhoewel we wel drinken. Dus, om je vorige vraag te beantwoorden, wij proberen niets moeilijker te maken dan dat het is, een nummer dwingt zich gewoon af.
Ik neem aan dat jullie ook wel eens wenkbrauwen doen fronzen. Nooit meegemaakt dat concertorganisatoren dachten: “Wie hebben we nu weer gevraagd?”. Wat is het gekste wat jullie hebben meegemaakt?
Meestal zijn ze aangenaam verrast, hebben we de indruk. Soms vragen wijzelf ons wel af waar we weeral beland zijn.
Ik begrijp veel, maar niet wat Bullseye In The Opera, de titel van jullie nieuwste plaat, betekent. Dus leg uit!
We zijn beginnen darten tijdens de repetities en we zaten al een hele tijd met een waargebeurd verhaal in ons hoofd; een Duitse recensente had een stuk van een Duitse choreograaf artsy fartsy slaapverwekkend genoemd. De choreograaf – altijd en overal met zijn hondje – is ook hoofd van het Hannover-staatsoperahuis. Tijdens een première van een stuk in zijn operahuis kwamen beiden elkaar tegen tijdens de pauze. De man smeerde een zakje met kak uit in het gezicht van de recensente. Vandaar, bullseye in the opera. En zoals op elk album, leidt Tracy Beast de opera in.
Het is jullie vierde plaat. In hoeverre verschilt die van de andere drie?
In deze plaat zijn we diverser gegaan in genres, er zit calypso in, country, rock, hoodie muziek, we hebben meer verkend.
Wie goed luistert, hoort eigenlijk in iedere Stakattak-song een verdomd goede popmelodie. Is melodie belangrijk voor jullie?
Ja, zoals in alle muziek, houden ook wij ons bezig met ritme en melodie. Het is nooit onze bedoeling geweest om experimentele muziek te maken, of sound art, we willen liedjes maken, en die klinken misschien niet zoals op de radio, maar zijn wel bedoeld voor op de radio en om iedereen te laten meezingen.
Jullie nummers duren zelden langer dan twee minuten. Een bewuste keuze?
Ze worden wel wat langer, maar ja, wat niet moet herhaald worden, moet niet herhaald worden. Je kan elk nummer afzonderlijk in loop zetten.
Stakattak klinkt zeer DIY en het werk van mensen die lekker hun goesting willen doen. Bestaan er voor Stakattak compromissen?
Nee. Enkel naar elkaar toe, tussen ons drie.
Jullie spelen binnenkort in Gent voor Scratch And Snuff, waarom moeten de mensen uit hun kot komen?
Omdat Ollie in zijn bloot gat gaat dansen op onze muziek.
Wat is de beste plaat aller tijden en waarom?
Omdat we met drie zijn, hebben we er drie gekozen. We Insist! van Max Roach en Abbey Lincoln, omdat je daar voelt wat de directheid van muziek maken kan betekenen. Homies & Homos van Riton, omdat het perfect is voor élk moment van de dag. En D-album van Yves Deruyter, want had Mozart een synthesizer, dan was The Rebel zijn magnum opus.
STAKATTAK: Facebook – Bandcamp – Instagram
Scratch + Snuff
