Het Maasmechelse trio Lo-Lee-Ta maakt een verleidelijke mix van smokey baslijntjes met spacey beats en frêle samenzang en dompelt je zo onder in flirterig, zwart-wit geschilderd minimalisme. Begin dit jaar verscheen hun debuut ep Moondog. Je kan het trio aan het werk zien tijdens de Sound Track-preselecties op 21 september in Genkse Pand.
Waar komt de naam vandaan en stel jullie maar eens voor!
We zijn een driekoppige Limburgse band die mysterieuze, zwart-wit gekleurde muziek brengt. Toen we een naam voor de band zochten, zochten we iets wat de aandacht trekt, niet gewoon iets dat alleen in het Engels goed klinkt en iets dat het gevoel van onze muziek goed representeert. En toen kwam Benji met het idee om de band Lolita te noemen naar het gelijknamige boek, maar dan geschreven op de manier waarop Nabokov het in het begin van zijn boek schrijft, namelijk lo-lee-ta. Dat boek opent met een prachtig stukje tekst waar we sowieso al grote fan van waren. Die naam vonden we een mysterieus gevoel weergeven. Het fenomeen Lolita wordt natuurlijk vaak met lust en femme fatale geassocieerd, iets wat ook vaak in onze teksten te horen is. Conceptueel konden we met die naam het plaatje doen kloppen.
Hoe moeten we jullie muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
We bestaan ondertussen anderhalf jaar. De band is begonnen met Benji en Marie-Laure die een beetje begonnen te zoeken naar een sound. Al na een maand is Michiel erbij gekomen. Vanaf toen zijn we officieel Lo-lee-ta geworden. We hebben toen vrij snel onze eerste single Violet uitgebracht die een half jaar later gevolgd werd door onze debuut-ep Moondog. Momenteel zijn we vooral bezig met die ep wat te promoten, maar het begint al serieus te kriebelen om nieuwe nummers op te nemen.
Wanneer volgde het besef dat muziek spelen jullie passie is?
Er is niet een specifiek moment waarop dat gebeurd denk ik. Dat is vooral iets dat groeit. Benji en Marie-Laure spelen al muziek vanaf dat ze 7-8 jaar waren. Voor Benji werd muziek echt een passie vanaf het moment dat hij eigen nummers begon te schrijven op zijn gitaar. Michiel is pas later begonnen met spelen doordat hij bij bandjes op school als bassist werd gevraagd.
Wat maakt volgens jullie de Belgische muziekscene uniek, of is die helemaal niet uniek?
We denken vooral dat de Belgische muziekscene uniek is in de zin dat het zo levendig en bruisend is voor een relatief klein landje. Er is voor elke artiest wel een plekje waardoor de drang naar het doorbreken van dat hokjes-denken binnen de muziek wordt aangemoedigd.
Wie zijn voor jullie inspiratiebronnen en hoe zou jullie muziek het best omschreven worden?
Qua songwriting en tekst specifiek kijken we enorm op naar artiesten als Nick Cave, Alex Turner en Maarten Devoldere en wat betreft de klank kijken we enorm op naar bands als Faces On TV, Beach House en Max Berlin. Daarnaast worden we niet enkel geïnspireerd door artiesten of muziek, maar halen we ook veel ideeën uit films of poëzie. We omschrijven onze muziek zelf vaak als zwart-wit geschilderd minimalisme. We houden van een wat mysterieuze klank, weemoedigheid, maar proberen het ook steeds sensueel te houden. Het is vaak vaag. Als we mensen vragen het te omschrijven, weten ze het vaak ook niet goed onder woorden te brengen of focussen ze elk op verschillende aspecten. Ergens identificeren we ons wel met die vaagheid, denk ik.
Met welke band of artiest worden jullie vergeleken, hoewel jullie dat absoluut niet willen?
Tot nu toe is dat nog niet echt voorgekomen. De vergelijkingen waren bijna allemaal flatterend in onze ogen. Luminous Dash omschreef ons onlangs nog als “ergens tussen de weemoedige dreampop van Balthazar en de trippy vibes van Massive Attack”. Voor degelijke vergelijkingen tekenen we natuurlijk.
Voor welke band willen jullie graag het voorprogramma spelen en waarom?
In het voorprogramma spelen van iemand als Faces On TV zou super cool zijn. We gaan vaak naar zijn concerten omdat we grote fan zijn en hebben toch altijd het gevoel dat wij met onze sound niet mis zouden staan in zijn voorprogramma. Bij deze stellen wij ons kandidaat haha.
Wat maakt jullie anders dan andere bands?
Het is moeilijk om onszelf echt te vergelijken met andere bands, want iedereen heeft wel een eigen manier van werken en een specifiek proces van muziek maken. We proberen ons vooral niet te laten leiden door wat anderen denken. Het is voor ons het belangrijkst dat we onze eigen muziek in de eerste plaats zelf goed vinden en niet per se rekening houden met wat makkelijk in de oren klinkt of sneller geboekt gaat worden.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Dit voorjaar brachten we onze eerste ep Moondog uit dus voor nu gaan we ons vooral focussen op nieuwe muziek maken. De volgende grote stap zal dan waarschijnlijk een single zijn met mogelijk een videoclip. Met een nieuwe ep gaan we ook niet meer te lang wachten.
Welk album kunnen jullie ‘on repeat’ beluisteren?
Marie-Laure: Bij mij verandert dat vaak. Het ene moment kan ik een plaat compleet grijs draaien en het andere moment raak ik snel verveeld, maar op het moment luister ik vooral naar Whitney’s nieuwe plaat Forever Turned Around.
Benji: Eigenlijk heel veel van mijn lievelingsalbums. Bijvoorbeeld: bijna alles van The Beatles, Arctic Monkeys Humbug, Tame Impala Current en lonerism, Arcade Fire The Suburbs. Maar van de laatste twee jaar zijn de eerste die in mij op komen Balthazar Fever, Shame Songs Of Praise en Whispering Sons Image.
Michiel: Net als Benji luister heb ik Fever en Image ook vaak op repeat staan, maar de laatste tijd luister ik ook vaak naar Foals’ Part 1 Everything Not Saved Will Be Lost omdat het een dromerige, maar tegelijk toch een energieke plaat is die je makkelijk op de achtergrond kan beluisteren zonder dat je focus voor de muziek wegvalt.
En wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Benji: Misschien een klassieke keuze, maar voor mij blijft dat Abbey Road van The Beatles. Ik ben sowieso super grote fan van The Beatles en ze hebben veel voor mij betekend als muzikant en persoon, maar die plaat heeft gewoon alles. Ieder nummer is nog beter dan de andere. McCartney toont op die plaat trouwens ook opnieuw wat een zwaar onderschatte bassist hij is. En dan heb ik het nog niet gehad over de medley op de B-kant die al een meesterwerk op zichzelf is.
Marie-Laure: Opnieuw niet zo’n origineel antwoord, maar dan kies ik Rumours van Fleetwood Mac. Ik heb niet direct een pasklaar antwoord op de waarom-vraag. Het is meer een gevoel, denk ik. Het is moeilijk om één plaat naar voren te schuiven. Verschillende platen hebben om verschillende redenen invloed gehad op mij als persoon.
Michiel: Mijn meest beluisterde platen zijn die van Steak Number Eight. Als ik specifiek een plaat van hun moet kiezen dan ga ik voor All Is Chaos. De oorsprong van mijn muzikale interesse ligt ook bij hardere genres. Die invloed hoor je ook soms terug in mijn baslijnen.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het mooiste is een nummer afwerken en er heel trots op zijn en ook het optreden zelf dat heel veel voldoening kan geven. Uiteindelijk voelt het alsof je muziek niet echt bestaat als je het niet tot bij mensen kan brengen. Het minst mooie is misschien dat je veel van dingen moet weten die weinig met muziek zelf te maken hebben om ergens te geraken of toch mensen moet kennen die je hiermee kunnen helpen. Je bent dan allemaal dingen aan het opzoeken rond management zaken enzovoort terwijl je liever die tijd in je muziek zou steken. Soms kan een optreden waar je voor een appel en ei staat en geen mens komt kijken of iedereen alleen maar zit te praten ook erg demotiverend werken. Gelukkig kunnen we hier goed mee omgaan en proberen we er altijd het beste van te maken. Het is tenslotte onze taak om de weinige mensen toch te overtuigen.
Met wie zouden jullie het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en waarom?
Benji: Dan kies ik toch liever iemand die ik goed ken. Met de rest van de bandleden zou ik het niet heel erg vinden denk ik. Met een bekende artiest kan je ook snel uitgepraat zijn of zij/hij kan een complete asshole blijken te zijn.
Marie-Laure: Ik denk niet dat ik überhaupt met iemand in die lift zou willen zitten. Als ik dan toch iemand zou moeten kiezen dan iemand waar ik interessante discussies mee kan voeren zoals Simone de Beauvoir bijvoorbeeld.
Michiel: Ik zou wel graag eens praten met Simon Casier bassist van onder andere Balthazar. Mede omdat hij een zeer interessante sound heeft en ik mij graag verdiep in het verkrijgen van specifieke timbres in basgeluid. Zijn sound is heel herkenbaar.
