Drie broers met een liefde voor het mysterie, dat is Peenoise. Zelf omschrijven ze hun muziek als: “de soundtrack van een wandeling door een donker doolhof waarin de afgrond altijd vlakbij is maar het einde toch in zicht.” Bij deze stellen ze zichzelf graag aan je voor. En jawel, één van de Oost-Vlaamse finalisten van Sound Track!
Waar komt jullie naam vandaan en stel jullie maar eens voor!
Peenoise is een woordspeling. De achternaam van ons mama is Pinoy, vandaar. Toen onze groep ontstond, begonnen we onze concerten altijd met een eindeloos pisgeluid. De band bestaat uit drie broers, Cesar De Sutter-Pinoy, Titus De Sutter-Pinoy en Gilles Vandecaveye-Pinoy. Tot op heden schrijven Gilles en Cesar de muziek, maar live spelen ze met twee extra muzikanten, Simon Raman en Karel Naessens.
Hoe moeten we jullie muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
Er is eigenlijk nooit een officieel begin geweest van de band. Toen we zeer klein waren jamden we al in onze living en dit is met de jaren heen geëvolueerd tot wat de groep nu is. Eerst speelden we onder de naam ‘Les Frères Postiches’. We speelden hiermee als jongste band ooit op theater aan zee, Cesar was toen 11 jaar. Sindsdien zijn we blijven groeien en spelen/speelden we in tal van andere projecten (Steiger, Bardo, PJDS, Uma Chine, Liesa Van der Aa, Future Old People are Wizards, Teun Verbruggen Trio, The Seagul, Headwalking…). Ook schreven en speelden we muziek in verschillende theaterproducties.
Wanneer beseften jullie dat muziek spelen jullie passie is?
Het is moeilijk om een grens te trekken waar passie begint en de hobby eindigt. Dit was een proces dat met de jaren heviger (passioneler) werd. Nu is muziek voor Cesar en Gilles hun grootste liefde. Titus is naast muziek vooral bezig met poëzie en beeldende/performatieve kunsten.
Wat maakt de Belgische muziekscene uniek denken jullie, of is die helemaal niet uniek?
Het mooie aan muziek is dat het grensoverschrijdend is, zeker nu we in het post-internet tijdperk leven, dus zijn wij persoonlijk niet echt bezig met landsgrenzen binnen de muziek. Elk land of elke stad heeft wel zijn eigen scene, dus kunnen we zeggen dat elk land een unieke muziekscene heeft, alsook België. Hoewel deze verschillen volgens ons meer en meer aan het vervagen zijn mede door de globalisering. Wat België en bijgevolg haar muziekscene volgens ons uniek maakt, is dat het geen duidelijke of eenzijdige identiteit heeft, in tegenstelling tot wat velen vandaag beweren. De schoonheid en het uniek karakter zit hem in de chaos en de verscheidenheid van de dingen.
Wie zijn jullie inspiratiebronnen en hoe zouden jullie je muziek zelf omschrijven?
We hebben heel veel inspiratiebronnen. We zullen er een paar opsommen: Blonde Redhead, Arthur Russel, Connan Mockasin, Dirty Projectors, Dean Blunt, Lolina, Don The Tiger, Meridian Brothers, Mica Levi, The Velvet Underground, Deerhoof, Ryuichi Sakamoto… Je kan onze muziek best omschrijven als minimale mysterieuze avant-pop.
Met welke band of artiest worden jullie vergeleken, hoewel je dat absoluut niet wilt?
K3 en The Hanson Brothers
Voor welke band zouden jullie wel eens graag het voorprogramma willen spelen en waarom?
Alle inspiratiebronnen van hierboven (als ze nog leven).
Wat maakt jullie anders dan andere bands denk je?
Buiten The Hanson Brothers bestaan er denken we niet zo veel bands zoals ons. Drie broers met lang haar.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Begin 2020 komt ons debuutalbum uit.
Welk album kunnen jullie ‘on repeat’ beluisteren?
(Momenteel) Krishnanda van Pedro Santos (en veel meer)
Wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
We vinden het moeilijk om een hiërarchie te scheppen in onze platen. Cultuur wordt te vaak in zo’n hiërarchisch kader geplaatst. Wij zijn niet zo voor de ‘sterrenrecensies’. Hierdoor zijn er altijd winnaars en verliezers. Normaal gezien doen we daarom ook niet mee aan wedstrijden, maar Sound Track is hier een uitzondering op doordat er uiteindelijk veel winnaars zijn. Er bestaat niet zoiets als de beste band. Moesten wij een plaat uitkiezen dan zouden heel veel steengoede albums verliezen en dat konden we niet over ons hart krijgen.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het mooiste aan muziek is dat door puur fysische trillingen er emoties en reflectie kunnen ontstaan die mensen laat samenkomen over alle grenzen heen. Dit wordt teweeggebracht door iemand die vanuit niets, iets maakt.
Het minst mooie aan muziek: dat de muzikant zichzelf in deze tijd bijna moet verkopen om ‘hogerop’ te geraken. Dat het verhaal rond een band bijna belangrijker wordt dan de muziek zelf. Dat elke persoon die iets met muziek te maken heeft veel meer verdient dan de muzikanten zelf. Muziek in de vorm van vermaak. Kortom: het neoliberalisme dat zich vertaalt naar de muziekwereld.
Met wie zouden jullie het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en waarom?
Ilja Leonard Pfeijffer. Hij lijkt ons een intelligent man die ons op 8 uur tijd wel wat kan bijbrengen. Hopelijk is het een grote lift want hij neemt wel wat plek in denken we. En een wc’tje zou ook leuk zijn. En een keukentje met eten in de frigo.
