Je bent nooit te oud om te leren en nog minder te oud om eindelijk die groep op te richten die je wilde hebben. Saskia De Munster besliste er om voor te gaan, met als gevolg de band NeXt! die met Moodswings, een punk-lp uit heeft waar de frisheid van spettert.
Niet dat het verboden is, integendeel, maar jullie begonnen met NeXt! op vrij rijpe leeftijd. Hoe kwam dat zo?
Saskia: Sonja Blauwblomme, de bassiste van de band heeft pas in 2018 leren spelen, er vormde zich spontaan een muziekgroepje rond haar, samen met de andere leerlingen van de klas bij een privé-leraar in Oudenaarde.
Sonja: De leraar heette Patrick, muzikant op rust en deed het als hobby. Ik mocht enkel op één snaar spelen bij hem, de rest heb ik via YouTube geleerd. Dan later nog wat lessen gevolgd bij Bart Van Lierde (Wegsfeer, Sam Bettens) en Sander Verstraete (de bassist van Warhaus en Het Zesde Metaal).
Saskia: Ikzelf heb altijd graag gezongen en ik was me ervan bewust dat ik wel iets in mijn mars heb. Maar de droom om in een band te zingen, had ik eigenlijk al wat opgegeven en met Waregem als basis was dat verre van evident. Tot Sonja me zag passeren op Facebook, met California über Alles van Dead Kennedys, samen met de Empty Bottles waarvoor ik een cd-cover had ontworpen. Ze was onder de indruk en vroeg me de groep te vervoegen als zangeres. Ondertussen zijn enkel Sonja en ik overgebleven van het oorspronkelijk bandje (Midlife). We zijn dankzij NeXt! trouwens goeie vriendinnen geworden. Bruno (gitaar) speelt ook nog maar sinds enkele jaren en kwam na een tweetal jaar in de band . De saxofonist Lieven Van Praet, die ik al ken sinds mijn jeugdjaren, werd er naderhand bij gevraagd voor onze cover van X-Ray Spex (Identity) en bleef plakken. Om maar te zeggen, we zijn allemaal ‘midlifers’ die op een muzikale manier de crisis die ermee gepaard kan gaan, op een betekenisvolle manier omzeilen! Muziek maken is niet alleen aan de jeugd, integendeel zou ik zeggen! Ik kan mezelf gerust de grootste muziekfreak in de band noemen en ontdek nog bijna dagelijks goeie muziek, ook (post)punk-bands zoals IDLES en Amyl And The Sniffers kunnen me bekoren.
Vanwaar de naam NeXt!?
Saskia: NeXt! is de naam die Sonja samen met Peter Slabbynck bedacht heeft. Ze deed lange tijd de merch voor Red Zebra. Het was vooral kwestie de naam een punky bijklank te geven en de grote, gele X zou kunnen staan voor Generation X. Het was de bedoeling om er nog iets aan toe te voegen, maar NeXt! Leek me beter, kort maar krachtig. Al hebben we daar nu soms spijt van, want zoek online maar eens op ‘NeXt!’, niet evident om op onze band uit te komen. (lach)
Vaak hou ik mijn hart vast als bands teruggraven naar de jaren 80 omdat het vaak gewoon herkauwen is, maar NeXt! klinkt opvallend fris. Waren jullie zich daar zelf van bewust?
Saskia: We hebben niet 100% bewust besloten voor 80’s punk, dat is er eerder toevallig ingeslopen. Na een tijdje zoeken wat onze muzikale koers zou worden, kozen Sonja en ik op een bepaald moment wel voluit voor ‘punk’, al zijn er ook best wat newwave-invloeden in onze nummers te bespeuren. En da’s ook niet toevallig, Sonja en ik hadden evenveel met new wave als met punk in de jaren ’80. De punk gaat me in elk geval goed af als frontzangeres, m’n stem leent zich goed om de nodige agressie en oprechte kwaadheid in de zang te steken. Maar ik ben ook van mening dat we ergens ons eigen, unieke geluid ontwikkeld hebben, het klinkt niet als een klakkeloze kopie van iets anders.
Je hoort veel in NeXt!, maar vooral hoor ik er toch veel Riot Grrrl in, Patti Smith, The Slits en vooral L7. Is dat een bewuste keuze?
Saskia: Riot Grrrl, The Slits en L7… deze referentie hoor ik voor het eerst eigenlijk. Maar Patti Smith, dat heb ik wel nog gehoord, en is een van mijn grote idolen, dus is het geen toeval dat je die invloed erin hoort. En ik vind het best wel een compliment. Onze nummers (en vooral mijn zangstijl) zijn ontstaan vanuit een buikgevoel, ik denk dat de muziek waar je van houdt automatisch reflecteert in de muziek die je zelf maakt.
Opvallend: het is punk, maar wat een goed geproducete plaat is Moodswings geworden. Waarom heet die trouwens Moodswings?
Saskia: De plaat mocht gerust wat rauwer wat mij betreft, maar dat blijkt ironisch genoeg niet zo simpel. Maar al bij al ben ik heel tevreden met het resultaat. Boma Studio in Gent vind ik het vermelden waard: een aanrader, voor alle genres! Maar Moodswings is eigenlijk de titelsong. Dat nummer gaat min of meer over stemmingswisselingen en daar hebben vooral vrouwen nogal eens last van. (lach) En bovenal vind ik het een prachtig woord! (Bekt sowieso beter dan ‘stemmingswisselingen’)
Voor de mastering konden jullie rekenen op Martin Bowes. Deed Martin daar iets speciaals mee, want die staat toch bekend om zijn perfectionisme.
Saskia: Sonja kende Martin Bowes’ reputatie en we gingen daar meteen mee akkoord.
Sonja: Martin Bowes (The Cages Studios) ken ik via Chesko van Der Klinke. Hij is goed in zijn vak en ook de oprichter van Attrition. Zijn woorden over onze lp waren: “I really love this album… reminds me of some of my favourite bands!!”
Punk is schreeuwen tegen de maatschappij. Is dat het doel van NeXt!?
Saskia: ‘Fuck the system’ is niet onze expliciete boodschap. Dat soort rebelsheid verwacht je ook niet meteen meer van vijftigers, zoals mijn tienerdochter ook vindt dat ik geen jongerentaal zou mogen gebruiken, dat vindt ze ‘cringe’. We zouden het sowieso niet ‘verkocht’ krijgen, we blijven vooral trouw aan onszelf. Onze muziek is natuurlijk wél een schreeuw (mijn schreeuw vooral!), over en tegen alles wat niet goed aanvoelt. Ik heb altijd graag met taal gespeeld en met NeXt! kan ik me daarin uitleven. Ik verwijs weer naar Dead Kennedys, niet toevallig een van mijn favoriete bands, dat is echt wel een punkband die zich verzet tegen de gangbare normen, maar dan wel op een heel intelligente, meer verfijnde manier, zo ervaar ik het toch. De teksten van Jello Biafra gaan dieper dan pakweg luid staan roepen “I hate people”, al kan dat ook werken voor mij hoor. Ik stond enkele jaren ook luid mee te zingen met Anti-Nowhere League op Rat Rock. Er steekt ook best wat humor in de teksten. In Who Cares… zing ik bijvoorbeeld “Been so drunk, fell off my bike – there’s no time to play”. Sonja moet dikwijls lachen als ik met een nieuwe tekst afkom, omdat ze weet dat veel uit het leven gegrepen is, ze kent me ondertussen heel goed.
Wat betekent punk voor jullie?
Saskia: Wat mij betreft is het een heel breed begrip. Ik heb in mijn puberteit de punk(muziek) ontdekt en liep eind jaren ‘80 soms met een hanenkam rond. De hanenkam is allang weg, maar het punkertje van toen is niet helemaal weg. Ik zeg dikwijls dat de punkgedachte me – onder andere – door mijn puberteit geloodst heeft, zo heb ik mezelf geleerd zo weinig mogelijk ‘smoelen te trekken’ in het leven. “What you see (hear) is what you get.” En de opstandigheid en het tegendraadse heb ik nog steeds in mij. Ik kan soms fel uit de hoek komen – vraag het maar aan de bandleden – en noem me gerust een eeuwig linkse rat!!
Sonja: Ik vind de muziek vooral heel tof, al zou ik onze nummers wat rapper willen spelen. En ook ik ben een linkse… rechtuit.
Wat is je favoriete plaat aller tijden?
Saskia: Moeilijkste vraag! Na veel wikken en wegen ga ik voor Malediction And Prayer van Diamanda Galas. Wat zij doet, is voor mij het summum van vocaliteit, een schreeuw naar het leven, veel buikgevoel, muzikaliteit, engagement, protest, enzovoort. Die authenticiteit is ook best punk in mijn ogen. Zij doet haar eigen ding, wars van alle modegrillen.
Sonja: Goh, ik heb veel favorieten, ik kan er niet echt ééntje kiezen. Ik hou enorm van U2 van jaren 80 , Sex Pistols , P.i.L, Virgin Prunes, The Sound, Joy Division…
Sex Pistols of Wire?
Saskia: Sex Pistols dan maar, buiten I Am The Fly heb ik me eigenlijk nooit verdiept in Wire, al ben ik nu even aan het luisteren naar Wire op Spotify. (lach)
Sonja: Sex Pistols!
