Op donderdag 18 september staat monokimono op het podium van Zebrastraat in Gent. Een concert dat je gratis kan meepikken. Bezieler Ben Tanghe zet alle feiten op een rijtje waarom je daar maar beter aanwezig bent.
monokimono draait al een tijdje mee. Hoe kijk je terug op het parcours dat je tot nu toe hebt afgelegd?
Ben: monokimono is tot nu toe de noemer geweest om de songs die ik schrijf in onder te brengen. De voorbije jaren waren een lange zoektocht naar wat ik wil maken als songschrijver, bijleren en veel samenwerken met artiesten die ik bewonder. De grote gemene deler was dat ik wil experimenteren met Nederlandstalige teksten en kijken hoe daar met mijn voorliefde voor elektronica een ‘monokimono’-draai aan te geven. Onze liveshows werden harder en harder, meer clubby, energetischer en gericht op de benen. In onze nieuwe ep Dansen & Huilen kristalliseerde onze stijl zich uit in vier tracks. We weven autotune-poëzie tussen kicks en bassen vol energie. Die wereld die we eindelijk hebben ontdekt zijn we verder aan het exploreren voor ons debuutalbum.
Ik heb monokimono altijd een moeilijke naam gevonden, tijd voor wat uitleg.
Eigenlijk spreek je het een beetje op z’n Frans uit: mono qui mono, waarmee we bedoelen “Alleen is wie alleent”. Doorheen onze hele muzikale zoektocht zijn we altijd op zoek gegaan naar verbinding met anderen. Met het publiek voornamelijk, via onze teksten, op een zweterige dansvloer, maar ook met andere artiesten, stijlen en invloeden. Ik maak niet graag muziek op mijn eentje, ook al spendeer ik veel tijd alleen in de studio met mijn synths en Ableton. monokimono komt maar tot leven in contact met anderen. Alleenen blijkt een keuze, en zoekt in ons geval altijd naar contact. Niets bestaat dat niets anders aanraakt. (lacht)
Je kiest resoluut voor Nederlandstalige teksten. Is daar een reden voor?
Toen we begonnen in het Nederlands te schrijven, waren er nog niet zoveel voorbeelden om ons aan te spiegelen. Je had Gorki en Spinvis waarmee ik ben opgegroeid en die ik altijd heb bewonderd om in hun moedertaal de dingen des levens te bezingen. En dan is er natuurlijk de wereld van de kleinkunst. Ik ben vooral opgegroeid met het elektronische: jungle, breakcore, techno, dubstep en drum-‘n-bass-feestjes. Via punk en emo ben ik in pop geraakt, maar dan vooral de vormen ervan met een hoek af: synthpop, hyperpop… De laatste jaren ga ik goed op reggaeton, neo perreo, baile, afrobeat, amapiano… Al die liefdes vloeien samen als ik achter Ableton kruip in de producerstoel. Ik producete voor mezelf altijd al elektronische muziek, maar die voelde onaf omdat ik altijd het gevoel had dat ik gewoon iets aan het emuleren was. Ik denk dat op een bepaald moment de klik is gekomen: combineer die liefde voor Nederlandstalige teksten met de elektronische muziek waar ik zo van hou. Zowel het dansen, de euforische club bangers als de eerlijke recht-naar-je-hart teksten. En die moeten in het Nederlands zijn, ik wil ze niet eerst langs de ‘filter’ van een andere taal. Ik ben op zoek naar iets wat rechtstreeks – BAM! – naar het hart gaat. En soms is de kortste weg via de heupen en benen.
Zelf denk ik vaak aan een combinatie van kleinkunst en synthpop als ik monokimono hoor. Klopt dat plaatje?
Ja, misschien wel. Ik heb al een paar jaar de gitaar links laten liggen en mij verdiept in synthesizers. Onze liveshows zijn geëvolueerd naar een soort live dj-set met synthesizers en samplers. Soms hard stampen, soms kronkelend over de vloer. Het heeft ook iets theatraals, iets louterends voor me. Wat mij aanspreekt in kleinkunst is het dagdagelijkse dat verheven wordt tot kunst. Vaak heeft de eenvoud ervan iets schoons. Naarmate ik ouder word – en al meer heb meegemaakt – merk ik ook dat ik de teksten beter begrijp en dat ze me harder raken. Net zoals de natuur me veel harder raakt dan vroeger. Iemand omschreef onlangs onze muziek als snoeiharde beats, maar ook snoeiharde eerlijkheid in onze teksten. Ik ben op zoek naar een rauwheid, een poëzie zonder franjes als ik teksten schrijf. In de nieuwe tracks voor ons debuutalbum komt dat ook goed naar voor. Sommige van die nummers krijg je in Zebrastraat al een voorproefje van in de set.
De teksten stralen steeds hoop uit, ten minste zo ervaar ik het.
Dat is fijn dat je dat zegt, want ik ben daar lang naar op zoek geweest. Ik was onlangs met iemand aan het schrijven en die zei: waarom ga jij nooit gewoon vol donker? Ik denk dat ik in mijn teksten opzettelijk hoop schrijf in de dingen waar ik mee aan het vechten ben op dat moment. En die hoop sijpelt dan verder binnen in mijn dagelijks leven.
Vroeger was het jouw project, maar met de komst van Ella Salvador een duo. Hoe is die samenwerking er gekomen?
Ik kan Ella al heel lang, al van toen ik kleinkunst studeerde op het conservatorium in Antwerpen. Aan veel van de iteraties van monokimono heeft zij ook deelgenomen in een bepaalde vorm. Ze heeft synths gespeeld toen we nog een band waren, als backing zanger op de achtergrond, en nu als dj Ella Salvador met samplers en vocals. Voor de teksten is ze ook al die tijd een klankbord geweest, en we voelen elkaar heel goed aan. Voor de nieuwe richting die we met monokimono zijn ingeslagen voelde het dan ook juist om dit met ons tweeën te doen. We vieren onze vriendschap op het podium als we samen zingen. Dat creëert een leuk energieveld om de set op te laten drijven.
Het feit dat jullie een duo zijn, heeft dat artistieke gevolgen?
We spelen op onze sterktes, Ella’s prachtige etherische vocals samen met mijn diepere stem. Samen creëren we intense theatrale momenten op het podium. De show zit vol plezier, omdat wij plezier hebben. Dat lijkt me het leukste artistieke gevolg mogelijk. (schaterlach)
Wat zijn de onmiddellijke toekomstplannen voor monokimono?
We zijn bezig aan ons debuutalbum. Het is een heel woelig jaar geweest, waar ik probeer grip op te krijgen via veel in de studio te zitten. Je kan maar één keer een debuutalbum maken, en het heeft lang geduurd om me daarover heen te zetten. Veel van de nummers bestaan al lang, en bleven maar nieuwe arrangementen krijgen. Ik ben me een tijdje verloren in dat uitpuren, maar nu hebben veel van die nummers eindelijk het juiste spoor gekregen. Ik kan niet wachten om ze naar buiten te brengen. Op 19 november doen we de support voor Nemo in de grote zaal van Trix. Dat wordt een hele fijne show voor mij. Ik hou van Eurovision: de camp, de glitter, de queerness en larger-than-life emoties. De show van Nemo met die draaiende cirkel vond ik echt magistraal, een geschifte stem en alles wat Eurovision moet zijn.
Op 18 september staat monokimono op het podium van Zebrastraat. Waarom moeten de mensen komen en waarom moeten ze op jullie stemmen?
Als je zin hebt in een voorproefje van de nummers van ons debuutalbum of genoten hebt van onze ep Dansen & Huilen moet je zeker komen kijken. We hebben eigenlijk nooit echt gespeeld in Gent, het is voor ons een onbekende scene. Ik denk dat wij een leuke stem zijn om te ontdekken in het Nederlandstalige muzieklandschap. De Gentse Nederlandstalige muziekscene heeft coole shit als Kleinpunk, Frans Kalf, Camilo Donoso, Webstek,… Ik denk dat dat publiek monokimono ook leuk gaat vinden. Als je op Zebrawoods zin hebt in een Nederlandstalige rave met tranen onder de stroboscoop dan moet je zeker op ons stemmen.
ZEBRASTRAAT: Website – Instagram
MONOKIMONO: Facebook – Instagram
