Uit de assen van Melting Time werd Lagüna geboren. Een postpunkband die een meer dan goede indruk nalaat, ook bij de jury van de Rock Rally, want Lagüna mocht eerder dit jaar huiswaarts trekken met een tweede plaats onder de arm. Onlangs verscheen hun debuut op Wool-E Tapes. Op 21 december kwam de videoclip voor hun nieuwste single The Unknown Light uit. Een gesprek met zanger Niels Elsermans.
Lagüna, is een vrij recente band, niet?Ja, dat klopt zeer zeker. Ons eerste optreden hadden we vorig jaar, op 16 september. Als band zijn we anderhalf jaar bezig, dus zeer jong (lacht).
Bij Lagüna zitten er drie mensen van Melting Time, maar Lagüna is geen Melting Time 2.0 geworden?
Neen, zeker niet. Het was ergens in 2016 dat we beseften dat we met Melting Time qua invulling of het concours dat we wilden afleggen niet meer op dezelfde golflengte zaten. De band werd opgedoekt, maar toen ik samen met Mauro en Naomi opnieuw wat begon te jammen, snapten we alle drie vrij gauw dat daar meer in zat en vooral dat we samen verder wilden. We brachten nieuwe ideeën aan die we zijn beginnen uit te werken. Het kan wel zijn dat mensen wat van Melting Time in Lagüna horen, het gaat ten slotte om drie mensen die erbij zaten. Wij horen dat zelf heel wat minder.
Jullie werden tweede op de Rock Rally, had je dat verwacht?
Neen, uiteraard niet, maar hopen doe je wel en ook het verlangen om die te winnen. Ik keek doelbewust niet naar de andere artiesten omdat ik van nature uit soms wat zenuwachtig ben en ik wilde me volledig focussen op ons optreden en ik hield er achteraf toch een goed gevoel van over.
Je werd tweede. Is dat niet beter als eerste? De aandacht is er sowieso en er is ook een pak druk minder!
Dat is dubbel. Zoals jij zegt is de druk minder en kunnen we op een aangename manier ons ding doen en toch genieten van de promo die gepaard gaat met de Rock Rally. Anderzijds zijn wij een band die zo veel mogelijk wil spelen, en je kan er niet naast kijken dat The Calicos sinds ze hebben gewonnen heel wat meer kunnen spelen.
Zitten er 80’s-invloeden in Lagüna?
Ik denk daar niet zo veel meer over na en denk dat de luisteraar zelf wel de linken kan leggen van wie belangrijk is voor ons. Het is allemaal vrij individueel, en daar hebben we onze eigen klankkleur van gemaakt. Het is spontaan gegroeid, ook al zit er wat adoratie in.
De helden zijn wie, of mogen we dat niet weten?
Toch wel (lacht). Maar wederom is het individueel verschillend. Bij mij is het sowieso Joy Division, ook al worden we daar soms iets te veel mee vergeleken. Ook The Sound en Gang Of Four horen daar bij, maar evengoed The Doors of Iggy And The Stooges.
Zetten jullie je af tegen de wereld, tegen politiek bijvoorbeeld zoals postpunkbands dat in de jaren 80 deden?
Lagüna is geen politieke band. Het beïnvloedt ons wel, maar het komt niet expliciet in onze teksten voor, wat niet wil zeggen dat we geen politiek standpunt hebben. Bij Lagüna gaat het hem meer over de maatschappij en vooral ook over hoe we met elkaar omgaan, hoe we dingen beleven.
Is er een postpunkscene in België?
We merken wel dat er in België meer en meer postpunkbands opkomen en dat er interesse groeit bij mensen voor het genre die niet tot één of andere specifiek genre behoren. Mocht de postpunkscene in België dan toch bestaan, dan is die wel zeer open. Zo ervaar ik het toch.
Naar welke bands luister je?
Ik ben niet zo gemakkelijk om namen op te sommen. (neemt diepe zucht). Ik luister, als we het over postpunk hebben naar Soviet Soviet, Soft Kill, The Soft Moon, The Horrors, Shame, The KVB, John Maus ook al is dat wel niet zo postpunk, Holygrams of Moaning die ik vorig jaar ontdekte.
En nu is er jullie debuut, en wel op tape. Waarom brengt de tweede van de Rock Rally een tape uit?
Dat is een goede vraag (lacht). Neen, serieus. Nog voor de Rock Rally hadden we plannen en waren we in gesprek met Wool-E Tapes, een label dat ik een warm hart toedraag. Bovendien is dat ook het label die Endless Party van de Whispering Sons heeft uitgebracht en via via hoorde ik dat die daar zeer tevreden over waren. Dus na de Rock Rally namen we de songs op, en met het bewuste idee van een beperkte oplage en zien of hoe goed het loopt of niet, waarmee we evenwel niet uitsluiten dat de songs later op cd of vinyl kunnen verschijnen. En we
hebben ook wel een liefde voor het object van de tape op zich, daarom was het niet meer dan logisch om daar verder mee door te gaan.
Jullie nemen de tijd voor dat debuut tot wanneer die goed is? De druk zal groot zijn neem ik aan…
We zijn toch op ons gemak aan nieuw materiaal bezig. Al onze vorige songs zijn geschreven door Naomi, Mauro en mij. Maar met Alfredo en Xavier erbij willen we toch aan nummers werken waar we met zijn vijven aan hebben gewerkt. Zelf zal ik blij zijn als dat binnen een jaar of zo klaar is. We willen wel de best mogelijke plaat maken die we kunnen maken, maar het is een momentopname. Maar de vibe zit goed en dus zijn we niet van plan om ons vijf jaar in een studio te gaan opsluiten vóór we iets nieuw uitbrengen.
Op het podium klinken jullie rauw, er is zelfs een garagerock-touch. Op de tape horen we dat ook, bewust?
Ja. Samen met Naomi en Mauro hadden we veertien nummers geschreven en we hebben daar vier van uitgekozen. Achteraf hebben we nog eens goed onze liveset van de Rock Rally beluisterd en we wisten dat we het zo wilden. We hebben in de studio van Thomas Valkiers alles in één middag opgenomen. De vocals van Nothing Less zijn zelfs van dezelfde live-take gekomen.
Met een beperkt budget heeft het dus niets te maken?
Neen, we wilden dat het geluid van onze tape was zoals bij onze liveset.
Lagüna heeft een internationaal geluid. Is er interesse van uit het buitenland?
Uiteraard koesteren wij de droom die iedere muzikant heeft om in het buitenland gehoord te worden en daar te mogen spelen. We speelden dit najaar in Rotterdam op Left of The Dial en in De Muziekgieterij in Maastricht, we werden ook al opgepikt door een blog uit Portugal, en van Tsjechië of Slowakije.
Hoe zijn de reacties op de tape?
We kregen mooie recensies van jullie en Dansende Beren. En ook als ik mensen tegenkom die de tape hebben gekocht, krijg ik toch te horen dat ze het super vonden.
De dromen van Lagüna…
De band bezorgt ons op dit moment een megagoed gevoel, en dus willen we dat het zo lang mogelijk duurt. Onze goesting doen en daarmee de wereld kunnen rondtrekken. Uiteraard ook een goede debuutplaat opnemen en hopen dat het verder loopt, want het zou jammer zijn dat we dan zouden stoppen…(lacht).
Seks, drugs of rock’n roll?
Rock ’n roll, want dat staat bij mij voor volledig jezelf kunnen zijn zonder compromis en zonder verantwoording en dan sluit je seks en drugs niet uit (lachten).
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
(Denkt zeer lang na). Dat is een zeer moeilijke vraag, weet je, eigenlijk heb ik niet 1 favoriete plaat. Maar kijk, ik hou het deze keer op Unknown Pleasures van Joy Division omdat ik het daar tegelijkertijd warm en koud van krijg. Als je die oude filmpjes bekijkt dan zie je dat het niet eens goede muzikanten zijn, maar het is een plaat waarin ik me helemaal kan verliezen en alles wat die personen toen deden klopte gewoon helemaal voor mij.
Met wie zou je 8 uur in een lift willen zitten en wat zou je dan doen?
(Denkt weer lang na). Iggy pop, dat is één van weinige levende legendes die mij enorm inspireren, dus daar zou ik graag een lange tijd mee opgesloten willen zitten.
De boodschap aan de wereld is…
Voel, ervaar en geniet. Wees jezelf zonder compromissen te moeten maken en sta open voor anderen!
Foto: Kris J.Y. Verdonck
