Onlangs was Helen Francis de VI.BE-tip van de week. Wie daarvoor geselecteerd wordt, laten we nadien ook via een interview uitgebreid aan het woord. Hier is Helens muzikale levensverhaal, een beetje over het verleden, maar vooral over de toekomst.
De liefde die je vader heeft voor muziek speelde een enorme grote rol voor je. En dan vooral Janis Joplin. Hoe kwam dat? Kwam die fascinatie er door het iconisch tragische van haar levensloop of door de stem?
Helen: Ik herinner me dat ik als 14-jarige erg in de knoop lag met mezelf. Thuis was het geen gemakkelijke periode. Ik vond troost in muziek en ik had een fascinatie voor figuren die zelfdestructief waren. In de bibliotheek vond ik een biografie van Janis Joplin en ik heb dat boek verslonden. Ik begon me ook zoals haar te kleden. Mijn vader had enkel een Greatest Hits-album en ik kocht toen in de Free Record Shop Pearl en het live- album met Big Brother and the Holding Company. Maar het was niet enkel Janis Joplin, ik luisterde ook naar Jimi Hendrix en The Doors en ik las poëzie van Jotie ‘T Hooft.
Los daarvan, hoor ik ook invloeden van Joni Mitchell, maar ook Helen Francis. Hoe zou je jezelf muzikaal omschrijven?
Mijn doel is om een goede songwriter te worden. Met enkel stem en gitaar wil ik een publiek kunnen raken. En daarmee bedoel ik dat ik de luisteraar wil doen voelen. Muziek kan emoties losmaken en wij zitten daar als moderne mens zo vaak op vast. Tijdens een van mijn eerste optredens werd ik vergeleken met Joni Mitchell en ik moet toegeven dat ik haar muziek toen niet echt kende. Zij is nochtans een voorbeeld voor een van mijn grote voorbeelden, Lizzy McAlpine.
Voor zover ik heb begrepen, heb je nu je definitieve muzikale ik gevonden. Wat heb je daarvoor zo al gedaan?
Toen ik 19 was, is Selah Sue bekend geworden. Ik herinner me dat ik toen dacht “Wat zij doet is niet voor mij weggelegd”. Ik was toen ongeveer even oud als haar en ik schreef ook nummers op gitaar. Ik had een laag zelfbeeld en faalangst, ik worstelde met verslaving. Pas toen ik 30 werd, kon ik mezelf ervan overtuigen om me toe te leggen op muziek en om ermee naar buiten te komen. Ik moest mezelf over heel wat mentale barrières helpen. Maar het heeft me geholpen om mezelf liever te zien en om te geloven in mezelf.
Ik neem aan dat je er niks op tegen hebt als ik zeg dat je muziek folk is? Denk je dat ook of vermijd je toch liever hokjes?
Er is zoveel muziek gemaakt die je moeilijk in hokjes kan steken. Ik denk dat het voor mij op dit moment als solo-muzikant niet anders kan dan dat ik mezelf folk of folkpop noem en ik heb daar helemaal geen probleem mee. Ik denk dat ik met de band het genre verder kan uitdiepen. Ik wil zeker en vast ook verschillende richtingen uitgaan, net zoals Amy Winehouse twee heel verschillende platen heeft gemaakt. Anderzijds vind ik een band zoals The War on Drugs meesterlijk in het definiëren van een eigen geluid, plaat na plaat hebben ze dat verder ontwikkeld. Dat lijkt me ook fantastisch.
Troubadours, zowel mannelijke als vrouwelijke, zijn vaak wereldverbeteraars. Die hebben we natuurlijk wel nodig vandaag, maar bij jou hoor ik vooral de eerlijkheid van alles.
Vroeger stond ik op de barricaden, ik was activist, ging betogen, studeerde journalistiek, ik wilde de wereld verbeteren. De laatste jaren ben ik vooral bezig met mezelf en mijn relatie met de mensen dichtbij mij. Ik probeer vooral beter te voelen wat er in mij omgaat. De relatie met mezelf was heel slecht, ik vluchtte weg van mezelf. Door nummers te schrijven, merk ik beter op waar ik in mijn hoofd mee bezig ben. Die emoties vertaal ik naar een nummer.
Less is more, je maakt muziek zonder franjes. Wat we horen is de song, is dat bewust?
Zoals ik al eerder aangaf, is mijn doel om een goede songwriter te zijn. Een goed nummer heeft geen grote arrangementen nodig.
Je bent momenteel op zoek naar een bassiste, dus ik neem aan dat je verder wil dan het akoestische? Eens je de mensen hebt gevonden ben je niet meer alleen, maar een band. Zal dit jou beïnvloeden, ik bedoel wordt Helen Francis dan een band?
Ik repeteer nu met Jeff Böröcz op basgitaar en Jytte Brauwers op drum en tweede stem. Ik wil de nummers verder ontwikkelen en ik wil met een band op het podium staan. Solo optreden heeft iets heel kwetsbaars, je bent ook vaak alleen onderweg. Ik kijk ernaar uit om mijn muziek te delen met andere muzikanten die er op hun beurt hun bijdrage aan leveren. We zullen het publiek op een andere manier kunnen raken. Dus ja, ik kijk ernaar uit om deel uit te maken van een band.
En er zijn nog meer omwentelingen, want je werkt ook aan ep. Vertel!
Samen met Jytte en Jeff wil ik ook enkele singles releasen. Ik ben erg benieuwd naar mezelf als muzikant in de studio, dat is voor mij een nieuwe wereld die zal opengaan. Ik heb het lang voor me uitgeschoven, maar nu voel ik dat ik er klaar voor ben.
Als afsluiter: wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Back to Black van Amy Winehouse. Ik denk dat het de plaat is waar ik al het meest naar geluisterd heb in mijn leven. Ik hou van de Motown- en jazzinvloeden, de teksten en de manier waarop ze haar stem gebruikt. Het moment waarop deze plaat uitkwam, was ook de periode dat ik besefte dat ik muziek wilde maken. Het heeft nadien nog bijna twintig jaar geduurd, maar ik kan eindelijk zeggen dat ik er klaar voor ben.
Facebook – Instagram – VI.BE
