Benny Zen & The Love Jelly Support Circle (aka Peter Houben) brengt met Shroomclub Give You Everything een nieuw album uit. Tweeëntwintig nummers en volgens Peter 22 hits. Een gesprek.
Dag Peter. Ik mag zeggen dat jij toch wel een cultfiguur bent, ook al ben je een cultfiguur die we moeten voorstellen. Je zat in bands als Nemo of Mitsoobishy Jacson. Twee projecten die destijds alles in huis hadden om zeer groot te worden. Dat waren ze ook voor een tijdje, maar helaas zijn ze nooit echt doorgebroken bij het grote publiek. Hoe kijk je daar op terug?
Ik weet niet of die projecten alles in huis hadden om zeer groot te worden… Blijkbaar toch niet, hè. Waar dat aan ligt? Geen idee. Gebrek aan omkadering? Te verneukeratief of te cynisch? Te diffuus om in een vakje te passen? Gewoon niet goed genoeg?
Opmerkelijk aan die bands: poppy, maar tegelijkertijd zeer eigenzinnig en ik denk dat dat de rode draad is doorheen je hele carrière.
Dat zou kunnen kloppen. Ik heb een haat-liefde verhouding met pop, dat is wat je allicht hoort.
Benny Zen is geheel anders qua aanpak: een concept waarbij alles in jouw eigen handen terecht kwam. Was dat een bewuste keuze?
Bwah, niet echt. In alle bands schreef ik, al dan niet alleen, songs. Als je dan in een bijna vaste constellatie van muzikanten terechtkomt waar je de enige bent die songs levert, lijkt dat bijna op een soloproject maar dat klopt eigenlijk niet. Ik heb andere muzikanten nodig om mijn ideeën mee vorm te geven. De laatste plaat is wat dat betreft wel een uitzondering, die heb ik zo goed als alleen opgenomen.
We moeten daar eerlijk in zijn, Benny Zen is altijd in de underground blijven hangen en toch hou je het al meer dan twintig jaar vol. Ik neem aan dat het een onweerstaanbare drang is om muziek te blijven maken?
Wat moet ik anders doen? Bij een wandelclub gaan? Bloemschikken? Bierkaartjes verzamelen?
Ik neem aan dat je na al die jaren al lang geen compromissen meer wil sluiten?
Gelukkig vraagt niemand mij om gelijk welk compromis te sluiten, maar los daarvan: het Westers toonstelsel is al een compromis, muziek maken met strofes en refreinen of muziek maken die in een of ander genre past, van pop tot hardcore, dat zijn ook al compromissen. Of genres vermengen: ook een compromis. Iedere muzikant heeft een soort afspraak met het publiek: dit is het speelveld, dit zijn de spelregels en daar houden we ons min of meer aan. Misschien is free improv de enige compromisloze aanpak en het resultaat daarvan is meestal onbeluisterbaar.
Ik durf het je bijna niet te vragen, maar wat is jouw perceptie van de hedendaagse muziekmedia, als die überhaupt nog bestaat!
Daar heb ik eigenlijk geen duidelijk beeld van omdat het mij nauwelijks een hol interesseert.
Grappig, maar als ik Benny Zen hoor, dan hoor ik meer pop dan bij pakweg Taylor Swift. Leg jij dat maar eens uit!
Taylor Swift bedient de laagste-gemene-deler onder de 14-jarigen en schrijft af en toe per ongeluk een interessante song, maar meestal zijn het heel vlakke en kleurloze composities. Benny Zen spreekt meer je gevoel voor classic alt pop aan, vermoed ik.
Benny Zen klinkt niet moeilijk, maar er is wel goed over nagedacht?
Niet echt. Denk ik.
Melodie speelt een belangrijke rol bij Benny zen. Want je noemt het zelf hits. Op de één of andere manier moet ik aan Erik Debny van The Shovels denken als ik aan jou denk, in de zin van: die man kan net zoals John Lennon of Paul McCartney songs schrijven.
Vernoemd worden in één zin met Lennon, McCartney en Debny, nooit op durven hopen… maar melodie is inderdaad het allerbelangrijkste. En natuurlijk staat Shroomclub weer vol hits, dat vind ik echt.
Op het nieuwe album staan 22 songs. Dat is niet weinig. Songs in overvloed?
Ik pruts gewoon heel veel en ik permitteer het mij ook om regelmatig pamfletten te schrijven in plaats van songs: één idee, één strofe, één refrein en klaar. Ik hoor die embryo’s vaak liever dan volgroeide songs. Zo luister ik ook vaak naar muziek: na het eerste refrein heb ik het wel gehoord.
Zie je muziek als een soort van escapisme?
Uiteraard.
Mijn traditionele vraag. Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Wat een kutvraag. Ik ga valsspelen: Pet Sounds van The Beach Boys, uitgevoerd door de prille Guided By Voices en geproducet door R Stevie Moore. Classic, hè.
