Simon Bartholomew is nog steeds de onbetwiste leider van Seims, een band die bij elke plaat het postrock of postprogrockgenre verder exploreert en er meestal behoorlijk geniale dingen weet uit te persen. Of dat beweren ze toch want tot op heden wist geen enkele plaat van Seims ons van begin tot eind te boeien. Meestal was het een beetje veel te veel hooi op de vork en kon de stem van de multi-instrumentalist (bas, gitaar, piano, zang, synthesizers) niet of nauwelijks bekoren. Gejank was een term die we wel al eens gebruikten bij het reviewen van een van hun platen.
Hij zal onze opmerkingen niet gelezen hebben, hoeft ook niet, en de muziek wordt veelal weggezet ergens tussen sleepmakeswaves, 65daysofstatic en We Lost The Sea. Niets mis mee maar met V lijkt hij toch een iets andere weg te zijn ingeslagen.
Nog steeds heel veel prog, maar met meer oog voor detail, melodie en luistergenot. Voor beats ook. Hier en daar, zoals bij opener Double Standards, gaat hij samen met zijn gasten voluit en resulteert het in potige postrock.
Preoccupations swingt als geen ander en is wat ons betreft bij uitstek het beste nummer van het album. Straffe synthesizers, geen stem en een schwung vanjewelste.
Hij krijgt voor V de hulp van onder meer Chris Allison op drums (Plini), Sam Sheumack op slidegitaar (Fangz), gitarist Mark Owen (We Lost The Sea) en nog een heel stel op strijkers en blaasinstrumenten. Het zorgt voor een heel vol, soms te vol, geluid. En die stem, er is beterschap in zicht maar het zal nooit de sterkste kant van Seims worden, tenzij Bartholomew een gastzanger uitnodigt.
Ergens tussen Rush en Oasis lezen we in het bijgeleverde promopraatje. Die zang nietwaar.
