Tekst: Felix Sandon (FS) + Hans Vermeulen (HV) / Foto’s: Hans Vermeulen
Wisten wij in de vooravond veel dat dag 2 van Fifty Lab Festival zich rond middernacht zou profileren als één van de strafste festivaldagen van het jaar? Twee memorabele optredens droegen het DNA van de grote dagen en de sfeer was op dag 2 ronduit geweldig. In de AB Club opende Lovelace met veel zin in een feestje en een onverzettelijke goesting om van het podium te stappen met een ‘ik gaf hen mijn beste zelf”. Ze is zo goed als onbekend en wordt als een jonge Brusselse omschreven, maar ergens lazen we dat ze van Namur afkomstig zou zijn. Gelukkig nam ze vaak het woord en gaf een beetje uitleg. Een paar maand geleden zat ze nog in haar slaapkamer nummers te schrijven en kijk eens aan, ze staat al in de AB.
Haar naam? Geen idee. Het is een beetje ‘bon ton’ als jonge artieste om de identiteit verborgen te houden. Ok, we weten wel wie Orlane en Mia Lena zijn, maar een Mado blijft ook raadselachtig haar naam verbergen. Er zijn muzikaal veel raakvlakken, want ook Lovelace speelt piano en brengt bedroompop met veel autotune door de microfoon. We blijven dit jammer vinden, want wellicht heeft ze een wondermooie stem. We kregen een fraaie variatie tussen typische Franstalige ballades en opgepompte electrodance-liedjes. Niets om van achterover te vallen, maar ze komt ook nog maar pas kijken. Vooral grappig hoe ze de AB wilde leren meezingen met het slotnummer Hey Bitch waarvan het laatste woord klonk als het Franse woord voor hinde. (HV)
Iemand zou eens een doctoraat moeten schrijven over de link tussen postpunk en disco. In afwachting daarvan dansen we gewoon op de muziek van Lézard. In tegenstelling tot zoveel leden van de huidige postpunk-renaissance liggen hun nummers niet zwaar op de maag, dankzij het opzwepende tempo waarmee dit kwikzilveren kwintet hun muzieksalvo’s op de zaal afvuurt. Wanneer ze in één nummer toch wat gas terugnemen, merk je meteen dat het begint te slepen en het publiek snakt naar de snelheid van daarnet.
Grote troef is dan ook de centraal op het podium opgestelde Myrthe Asta. Samen met zanger-gitarist Neil Claes is ze de stem van de band, maar tegelijk brengt ze met dans en haar uitgesproken mimiek ook elk nummer tot leven, bij uitstek in het nog onuitgebrachte Rock-‘n-Roll (Don’t Let The Rock Roll You), wat de festivalgangers die dicht bij het podium durven te komen aanspoort om mee te bewegen. Een sensatie die we graag met onze lezers willen delen, maar de video die we hieronder meegeven, is niet meteen representatief. Dringend nieuw videomateriaal uitbrengen dus, Lézard! (FS)
Terug in de kelder van de beurs voor een portie Belgian Beer World met de Française Thérèse van Vietnamese afkomst. Ze is de 35 al gepasseerd en heet voluit Thérèse Sayarath. Ze is niet alleen muzikante, maar ook styliste en militante. Ze houdt van kaas, Parijs, kleurenpaletten en een mengeling van pop, hiphop, electro en Oosterse klanken in drie talen. Ze is dan ook een erg kleurrijk figuur met een in het oog springende podiumoutfit en gekleurde lange nagels. Ze had een DJ als letterlijke back-up voor extra zang en moest een beetje bedaard dansen, want er zit een operatie aan te komen. Voor zover we het begrepen hebben kan ze letterlijk nog moeilijk uit de voeten.
In de late winter kwam haar album L’attente uit en dat ging niet over een tante. Alles werd in een mooie choreo met flitsend licht gebracht, opgedirkt met de nodige electrobeats zoals in Jealous met de behoorlijk banale ‘shame on you, blame on me’ tekst. M’Autosaboter klonk behoorlijk R&B vs drum ’n bass, een beetje in de stijl van Becky Hill, maar dan in het Frans. Industrie Bb in de finale was wel een onweerstaanbare stamper volgens de leer van Yelle. We wensten haar veel succes met haar operatie en repten ons naar het RITCS Café waar we zeer aangenaam verrast werden met shoegaze uit Los Angeles. De bandnaam, Rocket, is het enige minpunt want voor de rest hoorden we potige pittige rocksongs met veel melancholie en shoegaze. (HV)
Het viertal is opgegroeid met Sonic Youth, Radiohead en Pavement en dan denken we vooral dat ze goede smaak hebben en dat konden we duidelijk horen. Alithea Tuttle is een in het oog springende naam die perfect past bij de frontvrouw en zangeres die eigenlijk professioneel danste maar haar droom moest opbergen na een zware blessure. Tijdens covid, het herbronningstijdperk bij uitstek, nam ze de beslissing om voluit de muzikale kaart te trekken met haar vriend Desi Scaglione. Feit is dat er verdomd goeie muziek gemaakt worden in Los Angeles. Versions Of You is een flink uit de kluiten gewassen ep waarmee een Alithea helemaal niet ‘betuttlend’ overkomt. Ze speelden deze maand reeds in de Aéronef en op de Parijse en Londense Pitchfork. Straf van Fiftylab dat ze deze band vastlegden, want dit lijkt een blijver met een grote toekomst. Ondanks de traditionele nineties-gitaarmuur kwam de mooie stem van Alithea heerlijk boven de noise uittorenen. Sterk optreden! (HV)
In de Golden Space van de Beursschouwburg wacht maya dhondt haar publiek op. Haar zittend publiek, wat deze performance meteen iets van een theatervoorstelling geeft. En theatraal is het zeker: aan haar piano neemt maya je mee naar een universum vol hypnotiserende elektronische geluiden, vervormde stemmen en experimentele klanken. Regelmatig heb je het gevoel dat ze zit te improviseren, maar de video’s op het scherm naast haar lopen steeds synchroon.
Als een abstracte kunstenares schildert ze taferelen met vertrouwde en niet-vertrouwde klanken, die toch samen een uitgekiend geheel vormen. Nu eens declameert maya “Ich liebe mein Weltschmerz,” dan weer zingt ze toonladders op een manier die je nog nooit gehoord hebt (waarna ze kurkdroog verduidelijkt “Dit nummer heet I Love Solfège“). Tot slot krijgen we zelfs een stuk Maurice Ravel voorgeschoteld, waaruit haar vorming als klassieke pianiste blijkt. Of deze muziek op plaat even goed overkomt, moeten we nog bestuderen, maar deze performance is alvast fascinerend. (FS)
Over naar de AB voor Samara Cyn. De Amerikaanse heeft alles om de nieuwe wereldwijde hiphopsensatie te worden, haar onnavolgbare woordenstroom op kop. Die flow hoor je meteen in Rolling Stone, waarvan het refrein meteen wordt opgepikt door de volle zaal, die ze ook aan het dansen krijgt op de beats die naar soul en jazz geuren. En in Moving Day, waarin ze het publiek aanmaant het van Ludacris geleende “Move bitch, get out the way” mee te brullen. Zo snel spreekt ze trouwens ook wanneer ze zich tussen twee nummers tot de festivalgangers richt en we de instructie krijgen al onze zorgen naar de achterkant van de zaal te gooien. Wie wil, kan ze na afloop van de show gaan ophalen, maar dat raadt de rapper niet aan. (FS)
Wie goed zoekt, vindt aan de Beurs een zij-ingang naar een intieme zaal. Daar deelt de Britse zangeres-gitariste mui zyu haar ontboezemingen met de wereld. Soms prikkelend, soms eerder kabbelend, maar echt ontroerend wordt het wanneer de zangeres het publiek toevertrouwt dat ze net als zoveel kinderen van immigranten haar afkomst eerst van zich afschudde om bij de anderen te horen. Tot ze besloot toch in haar Hong Kongse roots te duiken, Kantonees te leren en op ontdekkingstocht te gaan in de platencollectie van haar ouders. Speciaal daarvoor vertaalde ze een van haar nummers naar het Kantonees: wij begrijpen er niks van, maar de melodie overstijgt alle taalgrenzen en nestelt zich comfortabel in je gehoor. (FS)
In oktober 2022 maakten we kennis met het trio Deep Tan uit Londen in zaal Worm tijdens Left Of The Dial. Zangeres en gitariste Wafah Dufour, het 49-jarige boegbeeld met Zwitsers-Amerikaanse nationaliteit en van origine uit Los Angeles maakte tijd voor een korte babbel en we waren deeply tanned door haar band die nog veel straffer uit de hoek kwam dan die keer in Worm.
Ze vroeg er ook naar of ze beter klonken dan toen. Het was al geweldig, maar de inbreng van de nieuwe drumster, Marie Niemiec, blijkt een gouden wissel op de toekomst. De blondine toonde zich meesterlijk in percussie met een aangeboren gevoel voor ritme en als er iets is waarin de band floreert is het wel een geflipte combinatie tussen 3 schijnbaar moeilijk te combineren uitblinkende instrumenten. Wafah bespeelt een korte gitaar die een Oosters geluid laat horen maar waarmee ze onophoudelijk heerlijke overheersende riffs de zaal instuurde die dissonant klonken ten opzichte van de Pornography-drumstijl van Marie en de diepste bas ooit van Celeste Guinness, jaja van dat bier.
Deep Tan is zowat de meest originele band die we ooit hoorden. Laat Khruangbin de plaat Disintegration heropnemen en zet Fred Schneider van de B52’s achter de mengtafel en laat Gang Of Four de gitaar –en baspartijen inspelen en de wereld is een zalige plek. De cool waarmee Wafah en Celeste op het podium staan is op de één of andere manier bloedgeil. Het valt moeilijk te duiden waarom maar de muziek werkt zo hypnotiserend en hun bewegingen worden sensueler bij het verstrijken van de tijd. Wellicht is dat enkel in de hoofden van de festivalgangers zo want halverwege de set stelden we vast dat het aantal mensen die niet bewogen op de vingers van 1 hand te tellen was. Een vrouw naast ons zei dat dit één van de strafste concerten was die ze al zag.
Het ronduit fantastische Beginners’ Krav Maga met de kenmerkende ‘haha’ zuchtende Wafah en de hyperkinetische ritmesectie moet je maar eens beluisteren en laat ons weten na hoeveel seconden je rechtstond om te dansen. Het gros van de nummers waren natuurlijk nieuw, maar moesten geen microseconde onderdoen voor prijsbeesten als Diamond Horsetail. Xenomorph Queen liet nog eens de genialiteit van de drie noteren en nogmaals, wat een drumster is Marie. De basdrum fokte de furieuze uithalen van Celeste en Wafah op. Deze band klinkt anno 2024 als The Cure in 1979. Hoe rapper ze de nieuwe nummers inblikken, hoe beter het met de wereld zal verlopen sinds Trump het weer voor het zeggen heeft. Wafah bezorgde ons een aparte setlist want de hare – met aantekeningen – wilde ze houden. We mochten bovendien backstage voor een geïmproviseerde bandshoot. Deeply tanned bleven we in de Beursschouwburg rondhangen, want er was groot nieuws. (HV)
De organisatie liet eerder deze week 2 emoji-rebussen op ons los met hints naar twee surprise acts die op donderdag en vrijdag zouden optreden om 23u. Op donderdag was dezelfde Silver Space zaal in de Beursschouwburg aan de beurt als bij Deep Tan. We zagen plots heel veel bekend volk op het podium met ondermeer multi-intrumentaliste Nina Kortekaas (Admiral Freebee, Portland, Noa Lee), coming lady Jente Neels (Jen, Ratmosphere, Jan Verstraeten) en mellotroonpretendente Emily Vernaillen aan oogstrelende vrouwelijke zijde en bij de mannen Falk Schrauwen en Simon Segers (De Beren Gieren, Black Flower) en lichtvirtuoos Nils Tijtgat (Fortress). Dat kon dus maar één ding betekenen. Fifty Lab heeft één van de allergrootste namen uit rockend Vlaanderen gestrikt voor een exclusief concert van de enige echte Sylvie Kreusch met full band in een klein zaaltje.
Het zal voor haar een heerlijke try-out geweest zijn want haar nieuwe plaat Comic Trip is net een week uit. Binnenkort speelt ze die in de Paradiso en de AB. Meer dan de helft van het optreden was dan ook een komische trip. Daddy’s Selling Wine In A Burning House klinkt qua titel heftig maar was eigenlijk een verrassende bluesy singer-songwriter-start van een gedenkwaardig concert. De feestsfeer werd snel bovengehaald met een imposant Walk Walk. Nog nooit zagen we Sylvie van zo dichtbij, ze hing vaak boven ons en één keer liet ze ons een kushandje in haar hand blazen. Hilariteit alom tijdens Let It All Burn dat voor een keer een ‘ginger wig party anthem’ werd. Ze gooide vijf rosse pruiken het publiek en zei dan dat de draagsters op het podium mochten komen dansen. Het waren gelukkig vijf fuifbeesten en dat zorgde mede voor een sublieme feeststemming.
De nieuwe plaat lijkt eerder bedaard te klinken en laat een nieuwe Sylvie horen. Eentje die heerlijke melodietjes schreef en met wondermooie stem hoopvolle klanken uitperst. Haar natuurlijke flair en Hocus Pocus talenten maakten duidelijk dat ze afscheid nam van de afstandelijke diva en haar sierlijke sexy rode outfit onder haar zwarte jas diende als het ware de nieuwe enthousiaste en oprecht gelukkige zangeres aan te kondigen. We hoorden een band die plezier maakte en vooral met bewondering keek naar een indrukwekkende frontvrouw die met één optreden plots de titel “onze favoriete vaderlandse zangeres” opeist zonder kapsones, maar met veel dankbaarheid. Can’t Get It Done was de wondermooie afsluiter van een zinderende dag in het laboratorium. (HV)
INSTAGRAM LINKS:
Fifty Lab Festival / Lézard / Maya Dhondt / Mui Zyu / Samara Cyn / Lovelace / Thérèse / Rocket / Deep Tan / Sylvie Kreusch
