Voor het tweede jaar op rij, voorzag Dark Weekender opnieuw een donkerzwart weekendvullend programma op verschillende locaties in de koningin der badsteden. Met dj’s in café Twilight, een licht- en klankspektakel in De Visserij, meet & greet-momentjes, een barbecue,… en een festival!
Concertorganisator The Underground Vision deelt daarbij onze visie: Belgische bands meer speelkansen geven. En dat doet bezieler Nancy Velle vanuit een voorliefde voor de donkere scene, gevuld met new wave, gothic, industrial, electro, en EBM. Zij sprongen mee aan boord en organiseerden het tweedaagse festival La Luna Obscura.
Ook wij verkozen dus een donkere zaal boven een zonnig terrasje, uitdagend zilte golven en zandkorrels op de meest oncomfortabele plekken van ons badpak en trokken naar Batimont Solar Park, waar ze het restaurant van het Oostendse voetbalstadion omtoverden tot een gedroomde concertlocatie voor – voornamelijk – inheems geduister. Op vrijdag kon je er Plan C, Super Dragon Punch!!, Darkvolt, Mirexxx en Agonoize aan het werk zien. Op zaterdag waren The Breathe Of Life en Placebo Effect de headliners, en wij mochten er genieten van Fragment, Subatomic Strangers, Korinthians, Not Mandatory en Erato.
Het meest ondankbare moment om een festival te openen? Veel te vroeg, net na de middag, wanneer menig festivalganger nog in bed ligt, hun make-up finaliseert of nog op een terras aan de zoveelste apero zit te slurpen. Kon het de Gentse newwave-/ postpunkbad Fragment wat deren? Hell no, want frontman Christophe Scheire, bassist Piet Geldhof, drummer Geert Bonne en gitarist Philippe Gunst lieten zich – na enkele maanden podiumrust – opnieuw op hun scherpst horen. Daar waar ze voor een bijna lege zaal begonnen aan hun set, had het reeds aanwezige publiek slechts enkele tonen van opener In The End nodig om naar binnen gelokt te worden. De scherp diepe vocalen en duivelse moves van Scheire, onder geronk van de bas, de pittige drums en gitaarwerk van Gunst – die de tracks ook verder viert en versiert met wat toetsen – hielden dat publiek ook elk moment vast, met nieuwe tracks als Cash Flow, Not Even Bones en Season’s Turning.
Fake Merit blijft één van onze favorieten van hun album There’s A Riot Going On. Scherpe gitaren, gevolgd door de bijtende woorden “You’ve got no one to rely on…”, dat tempootje waarop je niet kan stilstaan en de punky attitude vol ironie voor egotrippers: “Congratulate yourself!” En met deze kreeg de set ook een (nog grotere) energie-stoot naar de meer uptempo tracks als Blown Away, Pray For Pain en Crawling.
Een optreden dat gerust nog wat langer had mogen duren, maar – hoewel we het deze keer zonder Riot, Failure/Crash Dance, Meanwhile en het prachtige Germaine moesten doen – Warzone was de scherp kritische beet waarmee sterk afgesloten werd.
Dat ze West-Vlaamse is, kon ze niet verstoppen. Sharon Braye, de stralende frontlady van Subatomic Stragers, verloochende haar gezapige streektaal uit Roeselare in de bindteksten niet. Gelukkig is de tongval in het Engels helemaal verstopt achter het sonische kader dat Mathijs Vrielynck (drums), Nicholas Vermeersch (gitaar, backings) en Jonas Vanelstlande (bas, backings) rondom haar installeren.
Het viertal kan je best beschrijven als een female fronted gothrock-/synthwaveband met metalinvloeden. Ze stonden al op heel wat podia en hebben net hun tweede album – de opvolger van Special Satellite – uit, dat ze op 4 oktober in De Verlichte Geest in Kortrijk voorstellen, met The Mars Model als support.
Vandaag kregen we vooral nieuwe tracks te horen, zoals het erg meezingbare What Goes Around, dat ze enkele maanden geleden releaseden als aankondiger van de nieuwe plaat Resuwrecked.
Mathijs Vrielynck blijkt naast drummer ook getalenteerd houtbewerker te zijn, want de jonge kerel mepte er niet naast, op zijn zelfgemaakte drumstel. De drumslagen en ook de ronkende baslijnen klonken luid door, waardoor Sharons zang soms wat leek te verzinken in het geheel.
We kregen de zachtere rocktrack The Edge – die vorig jaar als single verscheen – die verduisterd werd door de mannelijke backings. En meezingen, dat doen Jonas en Nicholas doorheen de set meermaals. Een mooie meerwaarde. De gitaarsolo’s die Vermeersch neerzette, klonken enorm sterk en tilden de tracks meermaals naar een hoger niveau.
Heel wat nieuwe nummers dus, zoals Fool, Final Fantasy, We Stand As One, Why You, Ashes Of The Past en ook het zacht omarmende Air een liefdeslied bleek over de rozengeur en maneschijn die niet altijd van twee kanten komt in de liefde, aldus Sharon. Forever Yours klonk op dat vlak dan toch alweer hoopvoller!
En leuke set, een fijne band, goed gespeeld en een warme poging om in interactie te gaan met het publiek, door de mannen en de vrouwen apart de ‘woehoe’s’ te laten meezingen. Bliezen ze ons omver? Nee, (nog) niet, maar dat is dan ook niet zo evident bij een publiek dat binnen het female fronted gothrock-/synth-/metal-genre al heel wat van hun grote voorgangers live aan het werk zag.
Niets is verplicht, alles is toegestaan. Alsof het ons levensmotto had kunnen zijn… Voor het publiek dan ook een goeie reden om (toegegeven, op een al iets menselijker / gotischer uur in de namiddag) in grotere getale de zaal te vullen. Not Mandatory was dus een fijne verrassing op het podium. Een band die sinds 2017 bestaat uit leden met een rijke creatieve ervaring, vanuit verschillende hoeken, bij bands gaande van het legendarische newbeatproject PLB System, verschillende metalbands tot zelfs de boysband 4-ever. Tom Simoen (zang, productie), Ward Van Iseghem (gitaar, productie), Dave Houtmeyers (percussie, effecten) en Thomas Van Iseghem (bas) startten als newwavecoverband, maar hebben intussen ook eigen nummers in de set zitten.
We zijn geen echte cover-fans, maar we vonden vooral Radio Transmission (Joy Division), I Wanna Be Your Dog (The Stooges) en Bella Lugosi’s Dead (Bauhaus) toch wel bijzonder geslaagd.
Hoogtepunt? Zonder twijfel hun eigen nummers uiteraard, met Black Angel, hun nieuwste, enorm sterke newwave-/ darkopoptrack die er wat ons betreft echt uitspringt.
Een leuk extraatje waar wij gevoelig aan zijn: een band die er staat en waarbij het plaatje stijlvol klopt met een knappe backdrop, de heren in het zwart, elk met een rood accentje én een frontman die zijn publiek op een stijlvolle manier – zonder verplicht meezingen, handjesklappen of flauwe moppen tussendoor – entertaint!
Ergens in een eigen postwavewereld, tussen doom disco en new-romantic darkwave, zweeft de Gentse band Korinthians. Intussen veroverden ze met hun twee albums Chaos/Control en A Major Walk onder de arm, heel wat binnenlandse, Nederlandse en ook Britse podia met sterk snaarwerk, puike ritmes, intelligente teksten en steeds meer aanwezige electro.
Een sterke lading gitaren en toetsen dus en voor dat laatste zit hun nieuwste aanwinst wellicht voor iets tussen: de nieuwe toetseniste Céline (die we ook kennen van haar eigen project Celly Tubmaker), die naast haar vingers over de toetsen, ook nog eens haar stem laat glijden over de tracks. En dat blijkt – wegens gezegend met een knappe stem – een grote meerwaarde!
Wat minder was – maar dan vooral voor hemzelf – was dat de anders zo energieke frontman Mattias De Backer zijn middenvoetbeentje in een knalroze gips zat. Wegens breuk uiteraard. Maar op het podium werd al dat roze toch maar achter een zwart sokje verstopt en was Matthias zijn mobiele zelve van op de rock-‘n-rollstoel.
Geen oude nummers, maar vooral tracks van op A Major Walk, hun tweede album uit 2023, zoals No Future, Wake Me Up, Reconsider, Mount, The Wimper en Well stuurden ze de zaal in.
We kregen met Alter, Dirt, My Embrace en Better Of That Way ook al wat nieuwe nummers te horen, waarin ook bassist Ruben Masson en drummer Kenny Voet het beste van zichzelf lieten zien. Maar dat is eigenlijk iets wat Korinthians kenmerkt: een onbesproken livereputatie. We verdenken heel wat perfectionisme bij de bandleden, want de nummers worden één voor één, vakkundig, met feilloze zang, strak en gladjes gebracht.
En kan een mens té perfectionistisch zijn? Welja, laat dat het enige kleine puntje van kritiek zijn… Voor ons mag er graag af en toe een uitschietertje tussen zitten. En mag het soms dus ook eens wat vuiler klinken, om ons met iets meer variatie intens te kunnen raken. Maar dat is wellicht persoonlijk, want “Hey… some like it rough, some like it smooth, no?”.
Op 22/11 kan je Korinthians, samen met Erato, DAF en Skeletal Family ook nog zien op Porta Nigra in De Klinker in Aarschot.
Erato was de volgende band die het Oostendse podium op mocht. Doorleefde gitzwarte gothrock, met een portie humor gebracht door frontman Bolle, gitaristen Frank en Jacques, toetsenist Johan, bassist Mich en drummer Marjo. Dat ze doorheen de jaren (ondanks een lange pauze tussenin) een trouwe, maar ook een nieuwe fanbase opbouwden, bleek toen de zaal van bij de opener Act Like Moses zo goed als vol stond. Een volle rijke sound vulde de ruimte meteen en dat zorgde zelfs voor gedans. Na het iets rustigere, van melancholie doordrongen Waiting For Kharon kregen we met Bolle’s boodschap “op goeie dingen is het altijd even wachten”, het leuke nieuwtje dat er een nieuwe ep zit aan te komen. Hij blijkt al een tijdje opgenomen te zijn, maar binnenkort komt die er dus op vinyl aan. Android Suicide zal daarop prijken en dat is een grimmig, pittige track met een uptempo en erg catchy refrein.
Revolution en Amnesia volgden, waarna Bolle enthousiast “Do you want More? Here is More!” de zaal in riep. De track More zat even later in de set – een klein erato-tje dus – want eerst kregen we het heerlijke Lust en The Hunger, gevolgd door Shortcut en één van hun bekendste uit 1997: Mighty & Dead, waarmee ze ons verder de avond in stuurden.
Live lijken deze gothrockende, newwavende Pajottenlanders steeds sterker uit de hoek te komen!
La Luna Obscura bleek een festival naar ons hart, dat we hopelijk volgend jaar opnieuw zien opduiken vanuit de ondergrond!
Dark Weekender / The Underground Vision / La Luna Obscura
Fragment / Subatomic Strangers / Not Mandatory / Korinthians / Erato
