Schlagers, het is ons wat! Ooit een genre dat bij alternatievelingen minachtend werd bekeken, maar tijden veranderen. En gelukkig maar. Om de knuppel even in het hoenderhok te gooien: er zit meer levensechtheid in de platen van André Hazes dan in de laatste door de NME opgeblazen kutband die denkt de muziekwereld te kunnen veranderen omdat ze wat gitaarpartijtjes van Peter Hook hebben gestolen. Op de rommelmarkt is het ondertussen al lang geen schande meer om met een plaat van Will Tura onder de arm te lopen, die van Danny Fabry moffel je best nog eventjes weg onder je sweater.
De revival – of noem het een herwaardering – van het levenslied is aan een heleboel muzikanten te danken. In eerste instantie aan Guido Belcanto, ere wie ere toekomt, maar ook aan Willy Organ.
In het echte leven gewoon Simon Platteau, maar door iets dat met Smashing Pumpkins te maken heeft, op het podium dus Willy Organ. Door de losbarstende polonaises die eigen zijn aan een Willy Organ-concert loert altijd wel het gevaar van de gimmick om de hoek. Dat weet de Gentenaar zelf maar al te goed en het enige wat daaraan te doen valt is de criticaster lik op stuk te geven met songs die het tegendeel bewijzen.
Smaken verschillen, toch is Willy Organ erin geslaagd om met een Casio – denken we toch – en een aanstekelijke melodie weer een no brainer te bedenken die meteen in je hersenpan blijft overnachten. Een lach en een traan zoals dat heet, ook al denken we dat die romance met Kimberley niet al te goed zal aflopen.
