Ze is Iers, en dat helpt. Want in de dromen en nachtmerries van Wallis Bird gebeuren dingen. Ze heeft al wat platen en verjaardagen op haar teller maar ze is nog steeds jong op Hands, haar zoveelste. En voor zij die niet kunnen lezen gaan we het nu al verklappen: een goeie.
Want er plakt lijm – hardnekkig – aan Go. Er vallen engelen uit hemels en die lijm is nu eenmaal goed voor engelenvleugels. I Lose Myself Completely is dan weer Aussie-pop want het kon van Kylie Minogue zijn en dan ook weer niet want het eindigt met een kernaanval.
“I hunger just like anybody does and I’m not weak” spuwt ze uit in The Power of a Word maar er bubbelen te veel bubbelbellen op de achtergrond. Aquarius is dan weer een prachtsong, maar had beter gezongen kunnen zijn. En dan is er F.K.K. (No Pants Dance) waarin een helikopter je aanzwengelt om je richting dansvloer te begeven.
Maar bovenal is er I’ll Never Hide My Love Away waarin een gebroken vrouw haar gebroken hart op tafels en stoelen legt maar net als bij Tom Waits gaan die stoelen en tafels straks weg want het is laat en vogels zingen al.
In The Dive doet een akoestische gitaar akoestische dingen en zijn er weer engelen zeer aanwezig. Om in de sfeer te blijven: oh God, laat haar niet de patroonheilige der Chiromeisjes worden. En in afsluiter Pretty Lies zingt ze eindelijk. Beetje Songfestival, maar dan met potten en pannen om de eeuwige regen uit haar land, Ierland, op te vangen. Voor hen die niet kunnen lezen en enkel naar het laatste zinnetje kijken: een goeie.
