Miserie, het doet wat met een mens en vooral: hoe ga je ermee om? Voor de in Westerlo geboren Sten Veiths is dat door aan de realiteit te ontsnappen via de muziek. Reeds op zijn zevende ontdekte hij dat het leven geen pretje was. Wat hij niet kon uitdrukken met woorden, probeerde hij dan maar te communiceren met zijn gitaar. Een paar jaar later begon hij aan die melodieën ook wat zang toe te voegen. Voor velen blijft zoiets niet meer dan een hobby, voor Sten werd het een levensdoel en vooral een manier om zijn trauma’s, angst en pijn te verwerken.
Sten Veiths is dan ook wat je noemt een einzelgänger. Een buitenbeentje dat zich nergens thuis voelt, behalve in zijn eigen muziekwereldje of in het gezelschap van zielsverwanten die met dezelfde demonen worstelen. Het is dan ook aan de verloren zielen van onze maatschappij – zoals hij ze zelf noemt – dat hij zijn muziek opdraagt.

Sten is muzikaal wel betrokken bij Breakfast at Midnight en Final Affliction, maar zijn solowerk blijft zijn grootste passie omdat het een ideale uitlaatklep is voor het uiten van zijn eigen emoties. Dat vertaalt zich in rauwe akoestische melodieën met diep persoonlijke teksten.
Die Young – wat een titel – is zijn laatste single. Het werk van een eenzame troubadour. Origineel is het allemaal niet, maar wel eerlijk, aangrijpend en helaas ook wat te monotoon. Niet het soort liedjes dat je zo maar voor je plezier opzet, want voor velen zal het struikelblok de zwartgalligheid zijn, want Sten maakt je niet bepaald vrolijk met zijn levensliederen die doordrenkt zijn van tragedie. Apart en aan jou de keuze of je bereid bent om je te laten onderdompelen in het tragische dal van deze liedjesmaker.