Justine Wolfs, wellicht ken je haar niet – wij tot voor een paar dagen ook niet – maar daar kan binnenkort misschien heel snel verandering in komen. Haar muzikale levensloop is er eigenlijk één van toevalligheden en contrasten. Zo studeerde ze aan de muziekschool, maar begreep ze al gauw dat dit niet de plaats was waar ze zich als muzikante zou kunnen ontplooien. Liever de vertrouwde slaapkamer opzoeken om muziekjes te maken dan de duffe muren van de academie waar je notenleer in de strot geduwd krijgt.
De Antwerpse rommelde tijdens de lockdown wat met een ukelele, zette nadien haar eigen coverband op en is er nu met een eerste single: Hyperfixation. Onder het motto “I have no idea what I’m doing, but I’m doing it!” – een attitude die we alleen maar toejuichen – heeft Justine het in deze song over jezelf verliezen in het romantiseren van iemand die jou niet (meer) ziet staan.
Een situatie die we allemaal kennen. Justine heeft zo’n stem waar je uren naar zou willen luisteren, terwijl je Hyperfixation het best kan omschrijven als dark pop. Let vooral op de betekenis van deze woorden: duister, maar uiterst toegankelijk en bij uitbreiding zelfs verslavend, net wat pop dient te doen.
Je kan onmogelijk een artiest vastpinnen op één nummer, toch hoor je duidelijk welk pad deze 23-jarige muzikante kiest en na amper een paar meters zijn we nu al fan. Iets zegt ons dat we niet de enige zullen zijn.
