We leven in verwarde en verontrustende tijden en dan drukken we ons nog voorzichtig uit. Een beetje mens zou verwachten dat er anno 2025 meer begrip zou zijn tegenover personen die zich anders voelen, helaas is het tegenovergestelde waar. Bepaalde machthebbers – zeg maar blanke bullebakken – denken dat ze door hun tunnelvisie hun eigen bekrompen opvattingen moeten opdringen, met nodeloos haat en geweld als gevolg. Dit maar om te zeggen dat er nood is aan spreekbuizen die in de bres willen springen voor zij die het levenspad bewandelen volgens hun eigen wil.
Eyemèr is al jaren een boegbeeld in de Gentse LGBT+-gemeenschap. Iemand die de fluwelen handschoenen opneemt, maar er nooit voor terugkrabbelt om te zeggen – zeg maar te eisen – dat gender geen issue is en dat we elkaar moeten respecteren zonder met een vinger te wijzen, gewoon mensen aanvaarden zoals ze zijn.
Arlo Devreese, zo heet Eyemèr, gebruikt hiervoor al jaren hun muziek als wapen. In 2014 nog finalist bij Humo’s Rock Rally finalist, maar al jaren doet Arlo alles DIY. De drang om dingen te onderstrepen zoals ze zijn, kwam er nadat de artiest als non-binair uit de kast kwam. Dat laatste hoor je overduidelijk in de teksten die geschreven zijn als queer persoon, maar ook gaat het over hoe je dient om te gaan – als dat al kan – met angststoornissen.
Eind deze maand verschijnt de nieuwe ep Ruminatrain waarop vijf songs staan en waarvan het aangrijpende – en tevens wondermooie – Time Bomb de eerste teaser is. Ondanks de loodzware onderwerpen wordt alles op een vederlichte muzikale manier verpakt. De teksten liegen er niet om en zijn straight in your face, toch hanteert Eyemèr ook nu weer melancholische dreampop die reeds meermaals vergeleken werd met het werk van Daughter of Bon Iver. Ook nu.
Het blijft contradictorisch, maar ook al is het moeilijk om de ogen droog te houden, raak je in de eerste plaats betoverd door de minimale schoonheid van de song en Eyemèrs onmiskenbaar grote talent.
