Franse posthardcore is niet meteen wat we dagelijks door onze woonkamer laten weergalmen. We maken graag een uitzondering voor het doorbreken van vijf jaar radiostilte, want noiseband Watertank heeft een opvolger klaar voor Destination Unknown. Silent Running heet die plaat en ze kwam vorige maand uit.
De rudimentaire noiserock wordt iets fijnzinniger doorspekt met invloeden uit het postrock –en shoegazemilieu. De voor de hand liggende verwijzingen naar Helmet zijn dan ook helemaal zo voor de hand liggend niet meer. Het is overigens geen verrassing dat de band een lichte koerswijziging laat optekenen. Frontman Thomas Boutet, die niet alleen de zingende gitarist maar tevens de belangrijkste songsmid van de band is, liet zich immers door andere muzikanten omringen waardoor de vlotte melodieën nu een groter publiek kunnen aanspreken. Vrees niet, er zijn nog moordende riffs en korzelige zangpartijen genoeg om fans van pakweg Quicksand te bekoren.
De plaat opent met geluiden die uit een watertank lijken te komen. Deze tank barst meteen tijdens Envision dat even de hooks en riffs van Helmet als frisse geesten oproept maar dan snel – eh welja – verwatert tot bijna poppy noise. Suffogaze is de Alice In Chainssong van de plaat en is knap uitgewerkte progrock met grungeneigingen. De woeste kantjes zijn er afgevijld maar een track als Suffogaze is absoluut het type song waarnaar we een half uur willen luisteren. Fijn nummertje. Cure-gitaren overheersen in het refrein van het overigens vrij Korn-achtige titelnummer en het vergelijkbare Spiritless. Erg melodisch maar het is een overtuigende downsizing van hun brutaliteit.
Doolittle-gitaren kleuren de fijne rocksong Timezone en verwijzen het klankpalet van de band voorgoed naar grunge voor grote podia. Let op, dit is echt een sterk nummer dat zich urenlang in je meezinghersenkwabben posteert. Geen protest echter als Beholders een gooi doet naar de titel ‘vetste albumtrack’. Thing Of The Past had dit ook kunnen zijn maar valt halverwege om volstrekt onduidelijke redenen in een diepe winterslaap. Daarvoor is het echt wel nog te vroeg.
Als we het niet hebben gehad over The Ejector Side en Bulding World, dan is het omdat beide nummers naar Jesus Jones neigen en we dit tijdperk toch al drie decennia geleden hadden afgesloten. Het is dan watertandend uitkijken naar een razend slotnummer Cryptobiosis dat echter klinkt zoals Stone Temple Pilots zouden geklonken hebben indien Scott Weiland alleen maar groentjes had gegeten. Larie en apekool dus.
Watertank klinkt anno 2020 als een instapband voor luisteraars die eens wat anders willen maar voor wie het allemaal zo gek moeilijk en hard niet mag zijn. Iedere postrock –en shoegazeverwijzing dient wat ons betreft met de nodige korrels zeezout te worden benaderd. Dit is het grootste probleem dat wij met deze band hebben. Noiserock moet smerig zijn en mag de taal der gladjanussen niet machtig zijn. Toch is het een plaat die je volledig beluistert en die je daags nadien gewoon nog eens opzet. Maar we gaan hier zeker niet mee overdrijven.
https://www.facebook.com/wtrtnk
https://watertank.bandcamp.com
