Laat ons maar eens meteen met de deur in huis vallen moeten ze gedacht hebben bij Wallace Vanborn. Vanaf de eerste tonen hoor je het al: ze zijn terug! Het trio bestaande uit Ian Clement, Sylvester Vanborm en Dries Hoof is vooral bekend (en berucht) voor zijn loeiharde stonerrock met veel knipogen naar Queens Of The Stone Age. Ook typisch voor de band is de humor in de teksten en de titels, want het leven moet niet al te serieus zijn. De nieuwe plaat heet A Scalp For The Tribe. Waarom? Daarom!
In de potige opener Am I The One You’re looking For? vragen ze zich af of dit nu is waarop we aan het wachten waren en of ze misschien buitenaards zijn. Het zou wel eens kunnen want we moesten zowaar bijna 5 jaar wachten op een plaat die klinkt alsof ze nooit weggeweest zijn. Hoewel vijf jaar in muziektermen een eeuwigheid is, hebben de gasten allerminst met de duimen zitten draaien. Ians inspiratie lijkt wel eindeloos, want hij bracht onlangs ook nog een soloalbum uit, speelde met The Very Very Danger verschillende podia in de prak en tekende onlangs ook nog bij Almighty Mighty present. En of dat allemaal niet genoeg was, etaleerde hij ook nog zijn kwaliteiten als producer bij onder andere Von Detta. Ook Dries en Sylvester zagen we zo nu en dan bij andere bandjes opduiken. Met succes bovendien want samen met Janne Vanneste en Monskopoli gooiden ze hoge ogen in de Rock Rally van 2018.
Maar nu nemen de drie de draad dus weer op. De vraag die bij iedereen op de lippen brandt is natuurlijk of er iets is veranderd. Het antwoord: jazeker en toch ook helemaal niet. Een belangrijk verschil met vorig werk is dat ze de productie zelf in handen namen. Bij de vorige platen vertrouwden ze de knoppen toe aan topproducers zoals de Amerikaan Chris Goss (bekend van Queens Of The Stone Age en Kyuss) of Mario Goossens (TriggerFinger), maar voor A Scalp For The Tribe doen ze het helemaal zelf, zoals bij hun debuut. Het is er – echt waar – niet aan te merken. Deze plaat zit heel knap in mekaar!
De eerste twee nummers kan je catalogeren als garagerock, maar vanaf nummer drie, met de hilarische titel Even A Broken Guru Is Right At Least Two Times A Day, krijgen we allerlei variaties in rockmuziek te horen. We horen funky crossover genre Limp Bizkit en een snuifje Red Hot Chili Peppers. In Mastering Ascencion flitsten we zelfs even terug in de tijd naar Planet Caravan van Black Sabbath.
Deze plaat klinkt zowaar als een live-optreden met een hele reeks catchy nummers en zelfs een meezinger hier en daar. Luister maar eens naar From A To Yellow, niet toevallig was dit de eerste teaser voor het album.
In de perstekst lazen we dat dit album de missing link is tussen de eerste drie platen: de rauwe sfeer van The Orb We Absorb, de strakheid van Lions, Liars, Guns And God en de speelsheid van Free Blank Shots. We kunnen het niet beter verwoorden. Dat is ons inziens tegelijk de kracht én de zwakte van de plaat. Er zit veel herkenbaar materiaal in maar niet al dat materiaal lijkt organisch in mekaar te klikken. Naar het einde toe heb je de indruk naar een “Best of” geluisterd te hebben. Maar hey, een best of bevat natuurlijk wel altijd de beste nummers.
Binnenkort kan je Wallace Vanborn live aan het werk zien op 29 november in JH De Klinker voor een try-out en in de AB op 30 november, deze laatste is reeds uitverkocht.
