In 2013 verscheen de single Ventura waar het trio uit Lausanne, Zwitserland assistentie werd verleend door ene David Yow, inderdaad, de zanger van The Jesus Lizard. Het zette het bandje, dat sinds 2003 aan de weg timmert, ietwat meer in het voetlicht dan voordien en het toonde ook aan, op Yow’s aanzet, dat Ventura meer was dan zomaar een bandje dat een boontje heeft voor de zachtere kant van het noiserockgenre.
Een beetje als Seam bijvoorbeeld, waar Ventura zo nu en dan wat raakvlakken mee heeft. Beide bands houden van verstilling, er hoeft niet noodzakelijk geroepen en geschreeuwd worden om de boodschap over te brengen en de gitaren kunnen ook met zachtheid worden behandeld om effectief te zijn, boordevol emoties en drager van de liedjes.
Superheld is het vijfde album in al die jaren. Het hoeft niet allemaal supersnel te gaan voor Ventura. Liever op het gemak, goede nummers schrijven, spelen als ze er zin in hebben, niets forceren, gemoedelijk aan en een plaat uitbrengen als ze er aan toe zijn.
Het grote geld of een groot label is dan ook niet weggelegd voor Ventura. Eerder zaten ze bij Africantape, dat wel meer ondergrondse maar zeer degelijke noiserock in al zijn gedaanten op de wereld los liet. Sinds Ultima Necat (2013) is Vitesse de vaste stek en niemand heeft reden om daar snel verandering in te brengen.
Het is wel even wennen aan de sound en de stem van de band. Initieel haakten we bijna af na een nummer of twee, maar we lieten het schijfje rustig zijn rondjes draaien en merkten al snel dat die twee nummers de mindere zijn die de band heeft bedacht. Verderop staan namelijk heel wat nummers die ons wel kunnen bekoren. Meestal ingetogen, goed gemaakt, leuke melodielijnen en ook de stem went sneller dan we vreesden. Potten zal deze band en deze plaat niet snel breken. Dat hoeft ook niet altijd. Meer dan degelijk, en dat is al meer dan het gros van de gitaarbandjes die we de laatste tijd te horen krijgen.
