Wie gaat blozen bij termen als pussy, hoes, n*ggaz en bitches kan beter even de Libelle gaan lezen, of zijn septische put gaan schilderen. Restoring pink is een trendkleur, dit jaar.
Sinds zowat 2006 is Traxman – Cornelius Ferguson – een vaandeldrager in juke house. Dat subgenre heeft z’n wieg in westelijk Chicago, waarbij hij zelf geïnspireerd werd door Jesse Saunders en Farley Jackmaster Funk, al wordt ook Cajmere’s Percolator als een brug tussen ghetto house en juke gezien. De roots liggen dus vooral in de tracky side van house, en minder in de door disco geïnspireerde, wat meer klassieke Chicago house uit de southside, waar onder meer Frankie Knuckles, DJ Sneak en Derrick Carter bekend mee werden. Juke tracks zijn in die zin een ritmisch versnelde update van jack tracks, zonder ook de subversieve kant van ghetto house te vergeten, een door vuige teksten getypeerd subgenre waar het Dance Mania-label een referentie in werd, met klassiekers van onder meer Traxmen en Paul Johnson. Traxman werkte eerder ook al samen met stadsgenoten Fast Eddie en Steve Poindexter, later ook met DJ Rashad en DJ Deeon, beide intussen overleden.
Bij de stijleigen, vaak wat gesofisticeerde ritmische insteek hoort “footwork”: een dansstijl met snel, freestyle voetenwerk en hyperkinetische beenrotaties, waar al snel “battles” rond werden georganiseerd op straat, in jeugdclubs en buurthuizen. Al is en blijft juke ook in Chicago een kleine scene.
Via liefhebber Mike Paradinas, labelbaas van Planet Mu, maar ook via sets van onder meer Kode9, kreeg juke niettemin een voetje op de vloer in Groot-Brittannië, en in mindere mate op het Europese vasteland. Zo drukte ook drum-‘n-bass een lichte stempel op het genre: 160 bpm werd geen uitzondering.
Tien jaar na een vorige compilatie cureerde Planet Mu-labelgenoot Sinjin Hawke Traxman-werk van de laatste 22 jaar. Het met hem gemaakte, openende Kill Da DJ disst meteen alle niet-juke djs, en Trax Da Prophet zet een triomfantelijke funk groove op repeat. Met I Want U To Ghost zijn de “bitches” al niet meer te tellen, maar de zeden worden verzacht met een seventies zanglijn, onder een stortbad van droge toms. Bij House Of Werkz dreigt de bloedarmoede: neurotisch cut-ups van vocale samples gaan nogmaals op speed, in lijn met frenetieke ritmes en ander nerveus knoppenwerk. Dance Mania-fanaten zullen cheeky funkiness missen, de ritmisch wel erg drukke patronen matchen vrees ik vooral met de leefwereld van liefhebbers in de “hoods”, waar deze snelle muziek en dans al snel een uitlaatklep voor werd.
I’ll Write The Hook gooit ook al weinig subtiel een knuppel in het fanfarehok, waarna We Can Go een zekere verademing biedt, met rustiger ritmes en mooi (gesampled) vrouwelijk stemwerk. Proto rave riffs gooien vervolgens de zweep over Round 1, Mortal Kombat-samples inbegrepen.
In Trust Me snijden een paar Afro-Amerikaanse dames opgenaaid op over hun pussy, Tha Wolf brengt een enerverende retro jive pastiche. I Bet U Think This Song Is About U samplet Carly Simon, het nerdy Talaban vliegt uit de bocht met acid. Jammer daarom dat pas weer met het afsluitende Day And Night Time een zekere groove terugkeert, puttend uit Peabo Brysons Gimme Your Love.
Volgende keer graag wat meer bass kickin’, ass whippin’ funk in de groeven, Korneel!
