Home ReviewsAlbum Reviews SUSANNA Go Dig My Grave (SusannaSonata).

SUSANNA Go Dig My Grave (SusannaSonata).

by Peter De Bruycker

Wie tijdloze nummers covert, riskeert zwaar op z’n bek te gaan. Wie zich aan nummers van Joy Division waagt, pleegt – volgens sommigen – heiligschennis.

De Noorse zangeres Susanna Wallumrød doet het lekker toch. Op Melody Mountain coverde ze, als Susanna And The Magical OrchestraDolly Parton, Leonard Cohen, AC/DC, Prince, Depeche Mode,…  Klinkt goedkoop, maar ze doet er voldoende haar eigen ding mee om het interessant te houden. Op haar zesde solo album Go Dig My Grave vinden we terug enkele covers naast vooral oude muziek.

Wilderness is een uptempo track van Unknown Pleasures, het meesterwerk van Joy Division. De versie van Susanna is traag, met een snerpend accordeongeluid dat uitmondt in een soort van akoestische noise. Wilderness gaat naadloos over in The Three Ravens, een Engelse folkballad, gepubliceerd in 1611. Twee uitingen van inktzwarte melancholie, gescheiden door vier eeuwen.

Ze nam, op Melody MountainLove Will Tear Us Apart onder handen.Toen werkte het een stuk minder: de vertraging doofde de vonk

Go Dig My Grave is een reis door de tijd: een 16de eeuwse ballad (The Willow Song), een barokaria van Henry Purcell (Cold Song), Engelse traditionals (Rye Whiskey, Go Dig My Grave), Amerikaanse folk (Elizabeth Cotten’s Freight Train, dat ze schreef op 12-jarige leeftijd)Lilac Wine van James Shelton (1950), dat we vooral kennen in de versies van Jeff Buckley en Nina Simone. Ze vertaalde een tekst van Baudelaire voor Invitation To The Voyage.

Susanna overbrugt de muzikale afstanden met akoestische instrumentatie (harp, accordeon, vedel) en haar ijzige stem. Alle tracks hebben een onmetelijke droefheid gemeen. Ze gaan over verloren liefdes, alcoholisme, martelaars, de dood. De voorliefde om donkere zieleroerselen te bezingen, is van alle tijden: van John Dowland (Flow My Tears …) tot ons Uitheems Geduister 

De ontklede uitvoeringen zijn op zich origineel en verleidelijk. Maar het wordt wat eentonig en eendimensionaal als we het album in één ruk beluisteren. Het eindigt met een cover van Lou Reeds Perfect Day, die weinig overtuigt. Dan toch een beetje heiligschennis ? Het is haar vergeven.

You may also like

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Accept Read More