Zelfs wanneer je denkt nog nooit van Stash gehoord te hebben, ken je ongetwijfeld toch de monsterhit Sadness waarmee de groep rond Gunther Verspecht ondertussen alweer zo’n 15 jaar geleden voor eeuwig radiostations allerhande wist te veroveren. Toch lijkt dat instant-succes Verspecht niet meteen deugd te hebben gedaan, want minder dan vijf jaar later keerde hij de muziekwereld alweer de rug toe om vervolgens tien jaar lang van de radar te verdwijnen. Daar komt nu met de release van het nieuwe album Wolfman! verandering in, en wij vermoeden dat je dat zal geweten hebben.
Om deze keer ver weg te kunnen blijven van de druk van platenfirma’s en zakelijke belangen, besloot Gunther alles in eigen beheer te doen. Dat resulteert inderdaad in een authentiek album waar Verspecht naar eigen zeggen voor het eerst in zijn carrière ook zelf helemaal achter kan staan.
Dat Stash een goede songschrijver is had de man wat ons betreft vroeger al ruimschoots bewezen. Met topmuzikanten Bruno Deneckere (gitaar & zang), HT Roberts (banjo, basgitaar & zang) en Nils De Caster (zang, lapsteel, piano,mandoline en viool), Niels Delvaux (drums & percussie) rondom zich heeft Verspecht van Wolfman! dan ook een erg sterke plaat gemaakt waar eigenlijk geen mindere nummers op te vinden zijn. Wat we wel terugvinden op het album zijn tien mooie, lichtjes weemoedige singer-songwriter liedjes waar telkens onmiskenbaar de signatuur van Stash in te herkennen valt. Toch valt er ook genoeg variatie te bespeuren op Wolfman!, dat een spectrum bespeelt dat loopt van rustige, minimalistisch gearrangeerde pareltjes over slepende, breed uitwaaierende ballads tot energieke country en folkrock, en wat je daar zoal tussenin verwacht.
Wij vinden Stash echter op zijn best wanneer het de eerder trage, minimalistische en schaamteloos melancholische kant op gaat. Onder de hoogtepunten op Wolfman! rekenen wij dan ook vooral het ingetogen At The Foot Of The Hill en Wolfman, maar ook het energiekere Thirsty As A Flower en het eerder pompende Revelation Man, waarin een baslijntje dat van Leonard Cohen had kunnen zijn, gekruist wordt met gepuncteerde, Nick Drake-achtig strijkers en een brede, lichtjes opzwepende zanglijn van Verspecht.
Een groots album.
