In deze recensie begeven we ons compleet uit onze comfortzone. Normaal bestaat onze luisterwereld vooral uit het brutere werk maar enkele zaken triggerden ons na de eerste beluistering van de single Patterns enkele weken terug. Zeker ook het feit dat de band uit Mechelen afkomstig is, een keurmerk als het ware, want uit deze mooie stad komen bands als L’Itch, Psychonaut, Hippotraktor…
Shubil is een samenwerking tussen vrienden Bert Janssens, David Van Den Bosch, Timothy Vanvaeck en Simon Mahieu. Bert Janssens hebben we al vaker ontmoet tijdens optredens; een zeer aangename kerel, beetje rustig en timide, maar o zo muzikaal.
Stefan De Graef (Psychonaut, Hippotraktor) en Kirstie Di Alegro (SONDER) zingen elk ook een lied op Patterns. Het album is gemixt Simon Mahieu, de mastering was in handen van Chiaran Verheyden de duizendpoot die al heel wat belangrijke albums van vele bands onder handen nam.
Timothy Vanvaeck en Bert Janssens legden een lange weg af tijdens het maken van Patterns. Het proces liep door onvoorziene omstandigheden niet van een leien dakje. Personeelswissel, persoonlijk verlies of gewoon vastzitten op nummers, weerhielden hen er niet van om door te bijten in vele studiosessies; enkel en alleen omdat ze erin geloofden.
Toen David Van Den Bosch als nieuwe drummer eerdere nummers een andere sound gaf, was de ban echter verbroken. Uiteindelijk leveren de jongens een album af met 9 nieuwe en 1 herwerkt, ouder nummer.
Na de derde beluistering moeten we ons nog steeds in de wang knijpen, want nergens horen we de donkere emoklanken die we toch een beetje verwachtten nu we de verhalen kennen rond het maken van het album. Het is ook geen kleffe feelgood plaat maar een mooi geheel van positieve vibes en mooie elektronische muziek waar wij het warm van krijgen.
Openingsnummer Wish You Well kon evengoed de titel van het album geweest zijn. Zachte tonen en waterdruppels stromen onze oren binnen. Een duikboot-biep begeleidt ons door een oceaan en veroorzaakt een zalige rilling over ons lijf. We waren ooit fan van bands als Leftfield en Song Of Life ademt dezelfde sfeer uit.
Even zacht als het eerste nummer sijpelt Reflight door de hoofdtelefoon. We houden van baslijnen die je niet moet zoeken en plots herkennen we hier de meesters van The Whitest Boy Alive in, maar dan puur instrumentaal. Het komt door het orgeltje. Net voorbij halfweg vindt er een metamorfose plaats in het lied, net nadat je denkt dat het uitdoofde. Probeer eens om niet mee te bewegen met je hoofd: lukt niet.
In Counting horen we de wondermooie stem van Kirstie Di Alegria (SONDER). Eerder, in 2023, hadden we het al eens over haar band en luisterden we verbluft naar haar stemtimbre en breekbaarheid. We durven nog steeds te stellen dat Kristie een van de mooiste stemmen van ons halfrond heeft.
Manali uit 2022 werd voor een stukje vertimmerd tot Manali XXIV, naar ons gevoel het enige net iets mindere nummer van de plaat. Bij momenten horen we het out of tune deuntje net iets te hard en missen we de essentie van de song. Het is als het nachtelijk gezoem van de ongrijpbare mug.
Dopamine zorgt er meteen voor dat de hersenen onze bewegingen opnieuw soepel laten verlopen. Laat de zomer nu eindelijk maar beginnen. De betere dj kan hier een perfecte drop ingooien en de vloer laten ontploffen. Denk Booka Shade.
Na alle inkt dat we al lieten vloeien over de zang/gekrijs van Stefan De Graef, moeten we nu ook nog een nieuwe patroon in de pen stoppen want geloof ons: Stefan heeft ook een jazz-stem. Cotton is net als Counting een super cool gezongen lied: Booka Shade x2.
We springen even over Patterns, want deze single werd eerder door ons besproken. Wei/Shu/Wu is een trip door het verre Oosten. De eerste keer dat we het beluisterden waren we wat ongerust, we hebben niet altijd even goede herinneringen aan van die typische Chinees klinkende geluidjes. Maar de song past wonderwel op het album. Het leunt aan bij het oudere werk van Shubil waarin de band zich heel graag liet beïnvloeden door exotische geluiden.
Net als Aogashima trouwens dat in dezelfde lijn ligt maar dan, na 3 minuten, de luisteraar pardoes tot een danser maakt. Het einde mocht van ons wat later komen, iets met een drop na een moment van stilte.
Tony sluit af. Iedereen kent een Tony, en Tony’s zijn per definitie artistieke en immens grappige venten. Tony zou ook de naam van een muziek industrie award moeten zijn.
De Tony van 2024 gaat naar… Shubil.
Bandcamp – Facebook – Instagram
