Niets zekers in dit leven. Niemand die verleden jaar dacht dat zijn purperen hoogheid onder de groene zoden zou verdwijnen. De platenbonzen zullen het wel niet al te gauw toegeven, maar iedereen weet dat de dood verkoopt. En ja hoor, net zoals ze dat bij David Bowie doen, zal men ongetwijfeld ook alles van Prince heruitbrengen. Onuitgegeven tracks die de fans doen watertanden zodat ze nog maar eens de geldbeugel bovenhalen om nog maar eens de oude releases aan te schaffen. Alles wat Prince ooit heeft opgenomen (goed of slecht), zal vroeg of laat op cd verschijnen. Zelfs dingen waarvan hij liever had dat ze nooit het daglicht zouden zien, want laten we eerlijk blijven: de meeste tracks die nadien op één of andere plaat zijn vaak songs op één of andere plaat worden toegevoegd zijn niet meer dan songs die op een bepaald ogenblik de prullenmand werden ingegooid.
De eerste plaat die uit het rijke muzikale testament van Prince aan een revisie toe is, is Purple Rain. Naast de reguliere klassieker, krijg je bij deze uitgave een schijfje bij met daarop elf (!) songs.
De ene denkt dat het Sign Of The Times is, anderen verkiezen dan weer Parade als zijn beste, maar zelf denk ik dat Purple Rain het beste is wat Prince Rogers Nelson ooit heeft gedaan. Juist is juist, veel zal wel met persoonlijke factoren te maken hebben, toch is het zonder meer zijn meest emotionele release.
Purple Rain is zonder enige twijfel één van de beste soundtracks van één van de allerslechtste films ooit. Gedraaid in de jaren 80 toen je mensen nog met een vehikel rond een of andere popster naar de cinema kon lokken. Een dwaas verhaal dat niet eens in de jaren 60 voor Elvis Presley goed zou bevonden worden. Een film die niet meer was dan één grote videoclip, en waarin Prince (een verschrikkelijk acteur overigens) gewoonweg zichzelf moest spelen. Een zeer simpele opdracht dus, maar toch onweerstaanbaar…
Laten we even terug de tijd induiken en Purple Rain track per track overlopen. De plaat die de grote doorbraak zou worden , want ook al had hij met 1999 en Controversy al de critici overtuigd, zou het pas tot Purple Rain duren vooraleer zijne purperen majesteit, net zoals zijn “concurrent” Michael Jackson de hitparade zou overmeesteren.
De soundtrack begint met Let’s Go Crazy, het ultieme fuifnummer uit de 80s. Een feelgoodsong, maar die in het midden dooreen geschud wordt door een explosie van gitaren waardoor Prince een heel klein beetje Jimi Hendrix werd, of hoe het verkrachten van een gitaar kunst werd.
Er zijn vele redenen waarom Purple Rain aansloeg. Het was een nieuw geluid, gebracht door een popster met ontzettend veel charisma en steeds omringd door bloedmooie vrouwen, maar vooral omdat Prince een meester was in het maken van pop met de hoofdletter P. Zo moet Take Me With U zowat één van de mooiste funkpopsongs ooit zijn.
Prince schreef ook de mooiste liefdesliedjes die je je maar bedenken kan. Grijsgedraaid in de jaren 80, maar tegenwoordig haalt het jammer genoeg nog nauwelijks de radio: het hartverscheurende The Beautiful Ones, de kreet die iedere jongeman wel eens uitroept wanneer het meisje van zijn dromen door zijn vingers glipt.
Grensverleggend, ook dat was Prince. Computer Blue was eerder de klassieke-Prince zoals we op 1999 reeds konden horen, met alweer dat genie die een song kon schrijven.
Ook extravaganza hoort thuis in het Prince-woordenboek. Darling Nikki is een ontploffing van emoties, weirde elektronica dat vermengd wordt met de juiste balans van vernuft en experiment. Een popster, maar wel één die die risico’s durfde te nemen.
Ontroering, ook dat hoort bij Prince. When Doves Cry bijvoorbeeld. Prince was ook dansen! Vergeet die moonwalk maar, in feite wou iedereen gewoon liever de vreemde gebaren van Prince van I Would Die 4 U nabootsen. Of wereld tonen dat je cool bent: Baby I’m A Star.
En dan de afsluiter, die titelsong…die plakkerd, Purple Rain de slow die iedereen op de dansvloer wilde horen al was het maar omdat de track bijna tien minuten duurde. Zeshonderd seconden in de armen van het meisje van je dromen, en een kei van een song daarbovenop.
Bon, allemaal dingen die je eigenlijk al wist! Op naar dat tweede schijfje… Wie een verborgen meesterwerk verwacht, zeg maar Purple Rain deel twee, zal een beetje bedrogen uitkomen, want hoewel de moeite, zijn ze één voor één de mindere broertjes, maar dat wist iedereen alvorens hij aan deze trip begon.
We vangen aan met een meer dan elf minuten durende The Dance Electric dat eigenlijk een vergeten song van The Time kon geweest zijn en wie goed luistert, hoort dat dit later Mountains zou worden.
Love And Sex is het soort partyfunk waarop Prince in de jaren 80 een patent had. Computer Blue kenden we al, maar deze versie is langer en meer experimenteel.
Our Destiny/Roadhouse Garden kon evengoed op een plaat van zijn beschermengel Sheila E. hebben gestaan. 100% sex, en het soort songs dat Prince in de jaren 80 met hetzelfde gemak uit zijn mouw kon toveren als een wit konijn.
Possessed mag er ook best wezen , repetitieve funk van ruim acht minuten zonder dat de geeuwspieren in actie treden.
Wonderful Ass (die titel!, of wat dacht je van We Can F***k?) is misschien niet meer dan een Prince-tussendoortje, net als Katrina’s Paper Dolls, maar een lichtgewicht van Prince is nogal altijd meer waard dan het zwaargewicht van een ander.
Velvet Kitty Cat is nog zo’n wegwerptrack, het lijkt wel alsof Prince in zijn slaapkamer met een Casio aan het prutsen is. En toch, elysisch van de eerste tot de laatste noot.
Het bonusplaatje wordt afgesloten met een aangrijpende instrumentaal Father’s Song.
Klassiekers zijn ze niet, die “nieuwe” tracks, maar toch ontzettend leuk voor iedereen die een beetje Prince-fan is, en onmisbaar voor iedere fervente fan.
