Een Argentijn die toch een paar hoofdstukken heeft meegeschreven in het grote Belpopboek. Miguel Sosa zat met Mauro in Parallels en was ook één van de tientallen leden, die inmiddels de steeds wisselende line-up van Rudy Trouvé’s impro bigband IH8 Camera telt.
Een klassiek geschoold gitarist van vele markten thuis. Psychedelische 60’s pop met Strumpets (met Angels Die Hard-leden) experimentele capriolen met Monguito en solo op de Moog-synth als Cassini Division. Hij resideert nu al een paar jaar terug in zijn heimat Buenos Aires en heeft daar met oude vrienden de nieuwe band Plana Remoto opgestart.
Al dwalen de Syd Barret-echo’s nog wel rond, toch merken we ook een terugkeer naar zijn latin roots, die ons meteen bij de lurven vatten in Bossa Zombie. De voertaal is in tegenstelling tot Strumpets ook Spaans. Zijn soms aandoenlijke stemgeluid komt het sterkst naar voren in Leona, een bijna melige Spaanse schlager aangedikt met spacey synths.
Onze favoriet is het veel te korte Pistolero, onaardse progpop waarin de stem enkel dient om een paar harmonieuze “aahaa’s” te plaatsen op hemelse gitaartokkels. Nuevo Amor staat nog meer bol van progressieve wendingen en bijhorend bombast. Terwijl humoristische lichtvoetigheid de hoofdtoon voert bij Sandra. In Crema Del Cielo komt Ravels Bolero van onder het psychedelische lappendeken gekropen.
Sosa heeft z’n tweede adem gevonden, gooit alle regels overboord en maakt de muziek waar hij zin in heeft. Dat die door het merendeel van de mensheid wellicht als ongrijpbaar en weird zal beschouwd worden, zal hem worst wezen. Edoch zitten er onder de soms maffe inkleuring een paar parels van popsongs verscholen, aan jou om ze op te duiken.
