Toen we op 1 januari een lijstje opstelden met Belgen om in 2024 in de gaten te houden, was meteen duidelijk dat Oriana Ikomo daarop moest prijken. De zangeres was één van de Brusselse laureaten van Sound Track, liet haar orkaan van passie door de zaal waaien tijdens een zinderend optreden op Fifty Lab en was te horen op de soundtrack van VRT-reeks Roomies. “De vraag is dus niet óf Oriana straks helemaal doorbreekt, maar wanneer”, schreven we, en het antwoord zou weleens nu kunnen zijn.
Oriana studeerde jazz, maar kneedt die invloeden samen met r&b, gospel en elektronica tot een eigen stijl die alleen maar Oriana Ikomo kan heten. Dat hoor je meteen in Kindness, de opener van deze ep: in een tijd waarin streamingdiensten dicteren dat een nummer de luisteraar ogenblikkelijk moet inpalmen, neemt de zangeres alle tijd om haar compositie op te bouwen met texturen van haar stem, opkringelende pianotoetsen en onverwachte geluidseffecten, voor we helemaal in haar hymne voor de zachtaardigheid belanden.
Soms gaat het ritme van Kindness wat slepen, maar daardoor krijgen we wel alle tijd om op de tekst te focussen. Want die heeft heel wat te bieden: van een ode aan Oriana’s voorouders (“I’ve wasted my time looking for answers / When all I should’ve done was listening to my ancestors”) over een ontwapenende dosis zelfliefde (“What you gonna do? Is my love too big for you? (…) What you gonna do? Is my ass too big for you?”) tot een credo voor de hele wereld: “Love might be the answer to whatever you ask.”
Veel kwieker is tweede nummer Mama Let’s Go, met een bijzonder soulvol refrein dat de fluwelen strofen opvolgt en opbouwt naar een beklijvend slot. Divine NRG is dan weer de meest radiovriendelijke bijdrage aan deze ep, van de verslavende piano-intro over het zwierige refrein tot het zwoele gastoptreden dat zangeres MAVEE met haar heel eigen stemtimbre maakt.
De voornaamste attractie blijft echter Oriana’s stem, waarvan ze hier het volledige bereik verkent om het breedste scala aan emoties op te roepen. In Imma Pleaser werkt de beat verslaving in de hand, maar wat het nummer pas helemaal af maakt, is het mantra: “Imma giver, Imma giver, you might push me away / Imma pleaser, Imma pleaser, have you heard what I say?”, dat de zangeres daarover drapeert.
Het enige nadeel aan deze ep? Ze eindigt wel heel abrupt. Afsluiter Never Forget schiet uit de startblokken met alweer een piano-intro die niet zou misstaan op een klassieke jazzplaat, waarna een wervelstorm aan stemmen ontstaat. En dan stopt het alweer, terwijl Oriana nog in het midden van haar zin lijkt. Betekent dit dat er al snel een volledig album zit aan te komen? Wij zijn er alleszins klaar voor, de rest van de wereld ongetwijfeld ook.
