Je zou het niet meteen zeggen, maar er zit nauwelijks een synth in Black Dahlia. Des te meer verdiepte Markus Guentner zich voor z’n nieuwste in de mogelijkheden van sound design, via een keur aan effectmodules als Wingie, Microcosm, Reflex, Portal en Guitar Rig, met een rijk archief aan samples en field recordings als bron.
Een nieuwe creatieve stap dus in een carrière die al vroeg begon. Op z’n dertiende kreeg hij z’n eerste draaitafels en mengpaneel, twee jaar later volgde een eerste dj-boeking, en op z’n zestiende zette hij met een eerste residency in thuisstad Regensburg ook de school opzij. Zijn voorkeur ging al snel naar diepere techno en house, met werk van onder meer GAS en Maurizio, en releases op Chain Reaction. Niet gek dus dat z’n eerste releases voor sfeervolle dubtechno kozen, bij Kompakt en Ware. Eind jaren ’00 verliet hij de dj booth, nog later zou hij ook de druk om inkomsten uit de muziek loslaten, met een job als grafisch ontwerper, en muziek als vrije uitlaatklep.
Die keuze zou leiden naar een aantal intussen gezochte ambient releases op A Strangely Isolated Place en recenter werk op Affin, waarbij het harmonische Onda toch wel een vermelding waard is. De jongste jaren verkende Guentner een ietwat donkerder pad, via potiger dubtechno met Affin-eigenaar Joachim Spieth en het donkerder ambient Kontrapunkt. Dat Black Dahlia nog donkerder klinkt, is mee te verklaren door wat lichamelijke problemen tijdens de opname. Guentner hecht eraan zijn persoonlijk gemoed te verbinden aan wat hij maakt, maar zeker dringt ook de tijdgeest erin door. De titel refereert naar een symbolische kaart uit het oudere, dystopische cyberpunkspel Netrunner: een spel waarin een vertegenwoordiger van een imaginair groot bedrijf tegenover een hacker komt te staan. Shattered Remains zet al meteen een wat sinistere sci-fi sfeer neer, mee ingevuld door een stroom aan elektromagnetische golven. Gecapteerd met een Soma Ether-ontvanger bij pakweg een straatlamp, een microgolfoven en de eigen smartphone, weven ze een matrix doorheen de meeste tracks.
Wat volgt met System Seizure, aanvankelijk nog ruimtelijk, gruizig en diep, doet eerst nog denken aan ambient materiaal op Deepchords Liumin, om vervolgens dreigender een zekere industrial drone feel te kiezen. Hive kiest weer voor breedbeeldambient, waarin allerlei ongedefinieerde, technoïde levensvormen schuilgaan. Dat is meteen onze enige bedenking: enkele bewerkte samples van slim geselecteerde organismen had hier wel iets toegevoegd. Zelfs in het meest dystopische scenario zullen altijd wel nog micro-organismen overleven, en een paar jaar geleden slaagde men erin het geluid van bacteriële activiteit te vangen.
Midnight Sun klinkt als GAS in een ruimtecapsule, Downfall als Monolake‘s Gobi The Desert ep, maar dan na een nucleaire fallout, met gemuteerde cicaden. In epiloog The Turning Wheel – dat een clip meekreeg, als proeve van Guentners visuele werk – cirkelt een gesamplede, draaiende munt rond sample pads van snippers Bulgaarse, diepe koorzang. Tracktitel Humanity’s Shadow bracht ons tot de vraag wat Guentner ziet als belangrijkste schaduwzijde van de mens: onderdrukking en uitsluiting, stelde hij, of het nu via religie, oorlog, politiek of economie is.
Gepolst naar wie de film zou mogen schrijven bij Black Dahlia, gaf Guentner de voorkeur aan Aronofsky, von Trier of Drake Doremus, ook dat illustreert de dystopische atmosfeer. Los van die éne suggestie dus voor een tikje organischer sample-arsenaal volgende keer – hij zal er zeker over nadenken – is deze plaat toch vooral zeer geslaagd in zijn opvallende gelaagdheid en dito mastering, ook dit keer van de hand van Giovanni Conti
Website – Facebook – Instagram
