Rock-‘n-roll. Voor de meesten een genre, voor sommigen zo goed als een levensovertuiging. Diehard fans zweren religieus trouw aan hun merk van versterkers, pedalen en gitaren. Generatie na generatie komen er nieuwe bands op de proppen die op hun beurt nieuwe generaties aan beginnende muzikanten inspireren. Het beeld van tienervrienden die op shitty instrumenten hun eerste shitty nummers uitproberen is voor velen een jeugdideaal. Dave Grohl beschreef het fenomeen ooit o zo eloquent:
“Musicians should go to a yard sale and buy an old fucking drum set and get in their garage and just suck. And get their friends to come in and they’ll suck, too. And then they’ll fucking start playing and they’ll have the best time they’ve ever had in their lives and then all of a sudden they’ll become Nirvana.”
Dave Grohl over talentenshows, Sky Magazine
Robert. (mét puntje) is geen uitzondering. Ze lieten zich niet onsubtiel inspireren door legendes als Wolfmother, Queens Of The Stone Age en zelfs onze Gentse Wallace Vanborn valt erin te herkennen. Waar ze misschien wel een uitzondering in zijn, is dat ze gestopt zijn met sucken en hun garage zijn uitgekomen.
Roel Vandierendock, Robin Lantsoght (niet onbekend in meerdere rock-rally’s), Tim Van Quathem en Wout Robert (what’s in a name) geven de moderne essentie van rock-‘n-roll op een presenteerblaadje. Solide riffs bijten hardnekkig de spits af en de gitaarsolo’s zijn gelaatsvertrekkend ranzig. Het gitaarspel tussen Roel en Robin klinkt als een koppel dat ruzie maakt over hun seksleven in de kamer naast je. Luid, bits en venijnig, maar tegelijk wil je niks liever dan je oren spitsen en meeluisteren.
De intro van Newspaper Shepherd klinkt als een knipoog naar Feet Don’t Fail Me Now van Queens Of The Stone Age, en de rest van het nummer neemt geen genoegen met een loutere knipoog. De bas geeft onvermoeid een stevige body doorheen de single (zelfs tijdens de gitaarsolo), de drum jaagt je op alvorens de gitaarriff dat kan doen, en eens die riff komt is het nummer niet te stoppen.
Laten we ook even van geluk spreken dat gitaristen zo trouw zweren aan hun merken, en dat Nirvana een golf van populariteit teweeg bracht op het vlak van gitaarpedalen. Robert. heeft hier met gretige handen de vruchten van geplukt. Ze hebben zonder twijfel veel gefinetuned in het sounddepartement. Dat geeft de intro van Newspaper Shepherd al prijs, maar valt overal te horen. Op geen enkel punt valt er een instrument in de achtergrond. In de bridge van FKF krijgt elk instrument (inclusief Roels kopstem) hun eigen kort moment om de spotlight in te nemen.
Of ze de nieuwe Nirvana worden laten we tactvol in het midden, maar een podium verdienen ze alleszins. Daar stelen ze overigens de spotlight in matchende hemdjeslook (op de bretellen na). Geef ze gerust een luisterbeurt en zet maar goed luid. En for the record, naar ’t schijnt spreek je het op z’n Frans uit. Rrrobèèèèrt. Met de rollende R.
