Je zal maar Jack Woltz heten en wakker worden met een paardenkop aan het voeteinde van je bed. Ongetwijfeld hebben we met de eerste zin van deze schriftelijke lofzang al meer vragen gecreëerd dan beantwoord. We verwijzen je voor verdere antwoorden op jouw verwarring dan ook graag naar The Godfather saga en meer specifiek het, toch wel baanbrekende, eerste deel. Coppola zou tijdens de repetities van de befaamde Horse-Head-Bed-scène, zoals wij ze graag noemen, een vals hoofd gebruikt hebben maar zou tijdens de effectieve opname dan toch maar voor “the real deal” gegaan zijn om zo een, hopelijk iets spontaner, gekrijs bij de acteur teweeg te brengen. Een leuk wist-je-datje waarmee de oorsprong van de bandnaam ook ineens voor jou verduidelijkt is.
Maar goed, Horse Head Bed is terug van weggeweest en dat doen ze met een tweede plaat. Hun eerste wapenfeit: Live Takes At The Rabbit Field, is nog maar tien maanden oud maar mag zich nu al de trotse auditieve broer noemen van hun tweede release: Liquid Vinyl. Wat meteen opvalt bij het bekijken van de tracklist is dat er een pak meer nummers op deze plaat staan dan op zijn voorganger. Liquid Vinyl is zo’n 17 nummers rijk, waar dat bij voorganger vijf nummers zijn.
Wie de Bandcamp van Heaven Hotel al eens bezocht heeft, kan zien dat de lijst aan inspiratiebronnen bij Horse Head Bed behoorlijk lang en uiteenlopend is. “Tommy Iommi” en “All things jazz”, prijken ondermeer in de lijst. Hoe die combinatie dan moet klinken vraag je je waarschijnlijk af? There’s only one way to find out!
Liquid Vinyl – Heaven Hotel Presents – 2020
Opening Theme On Plastic Recorders is een ode aan de plastic jazzfluit als dat al een instrument zou zijn tenminste. Synths en dromerige gitaren bepalen grote delen van het nummer maar het zijn vooral de typische Eric-Thielemans drumroffels die voor ons het nummer regeren. Zij die wat beter bekend zijn met het werk van Eric horen ongetwijfeld waar wij het over hebben.
Nee, dit is geen fout op de cd. Menig luisteraar staat bij de start van When This Is Over waarschijnlijk al in een halfgebogen houding klaar om alles te geven op Reign In Blood van Slayer. Hoewel de start van het nummer zeker een gelijkaardige donderachtige, onheilspellende, brown-note sfeer oproept, moeten we de langharige trash-liefhebbers toch teleurstellen. When This Is Over, overigens met zijn dikke negen minuten het langste nummer van de plaat, neemt rond minuut twee een heel andere wending waardoor we ons terug meer op de The-Horse-Head-Bed-planeet voelen, als die auditieve planeet al zou bestaan tenminste. Minimalistisch gitaarspel, ingetogen drum, atypisch pianospel en zachte parlando vocalen regeren het nummer. De contrast met de start van het nummer kon met andere woorden niet groter zijn. Wanneer we naar When This Is Over luisteren en onze ogen sluiten, zien we ons zorgeloos in een bootje liggen dat over zacht kabbelend water rustig verder drijft; hypnotisch ontspannend als het ware. Een aanrader voor de luisteraar met maritieme affiniteiten! Dat we met de voorgaande zin deze alinea zouden eindigen, had je ongetwijfeld niet gedacht na het lezen van de eerste drie zinnen.
Digital Filler transporteert ons op één of andere manier bijna onmiddellijk naar de film Lost In Translation. Dit nummer had voor ons de perfecte soundtrack kunnen zijn van de scène waarin Bill Murray met Scarlett Johansson op verkenning gaat in het bruisende nachtleven van Tokyo. “For relaxing times, make it Suntory times”, zou Bill gezegd hebben. Wij vervangen de Suntory graag even door Digital Filler.
The Love Substitutes waren in hun tijd niet vies van een zeemanslied of twee. Nu moet, na de voorgenoemde groep, ook Horse Head Bed kleur bekennen met het warme instrumentale Drowning Sea. Voor ons is dit nummer alvast één van de favorieten van de plaat. Land ahoy!
Iommi, de modale muziekkenner kan bij het lezen van de titel ongetwijfeld al snel de link maken met de bekendste gitarist met plastic vingertoppen uit Birmingham. Hoewel de start van het nummer de luisteraar in die richting stuurt, hoef je je niet te verwachten aan een nieuw track van Black Sabbath. Het nummer is gekenmerkt door auditieve schizofrenie waarbij we enerzijds de zware diepe gitaaraanslagen à la Tommy Iommi horen geflankeerd door een Black-Sabbath-ish drumgeluid en aan de andere kant dan weer een jazzy-inspired luchtig geluid.
Het nummer New Corner Style wordt gekenmerkt door een super sauve drumgeluid dat een beetje latin aandoet. Van zodra Elko invalt met zijn gitaar en bijbehorende Digitech Whammy, lijkt het geheel eerder te veranderen in de soundtrack van een spannende scène uit een krimi. Tussen de groove van Elko en Eric door horen we Rudy het geheel breken met dissonant pianospel en zijn kenmerkende melodica.
Heaven Hotel Presents – 2020
Er bestaan blijkbaar ook soundtracks bij het moment waarop iemand From An L.A. Airport een telefoongesprek start. Hoe dat dan wel mag klinken? Gewoon luisteren is de boodschap. Prachtig nummer!
In Canto Negro horen we de Oosterse auditieve affiniteit van Horse Head Bed. De track geeft bij momenten een bezwerend gevoel. We horen een zacht gitaargeluid in combinatie met jazzy minimalistische piano. Ook de percussie krijgt binnen dit nummer een prominente plaats. Op de achtergrond horen we Rudy Trouvé bezwerende schreeuwen slaken jegens de luisteraar als waren zij cobra’s. Een nummer met contrasten en bij momenten zelfs bijna spiritueel te noemen.
Tribal Discomfort had ongetwijfeld kunnen gaan over de tattoostijl die wereldwijd de onderrug van menig vrouwen ontsiert. Wie het nummer beluisterd heeft, zal de link echter eerder moeten gaan zoeken bij de geïsoleerde inheemse stammen van weleer. Het geluid van Tribal Discomfort doet door het gebruik van fluiten, de vreemde percussie en het gebruik van tongue-drum of marimba-achtige geluiden naar onze mening zelfs een beetje Chinees aan.
Scathell, nog nooit van het woord gehoord. Na wat opzoekwerk zou het mogelijks kunnen slaan op het Engelse ‘harmful’. Tussen onze zoekresultaten prijken echter ook best wat links naar alle uithoeken van de extreme pornografische wereld dus wat de band effectief met de titel Another Scathell bedoelt daar blijven wij jou het antwoord van verschuldigd. Wat de titel ook moge betekenen het levert in ieder geval wel een interessant stukje muziek op.
Wie de wiki van drummer Hal Blaine, die overigens in 2019 het tijdelijke inruilde voor het eeuwige, al eens heeft geopend, zal bij het lezen van de rubriek “associated acts” best wel wat ogen moeten trekken. Frank Sinatra, Simon & Garfunkel, The Beach Boys,… en zo gaat de lijst met invloedrijke muzikanten nog wel een tijdje verder. Met zo’n palmares is het maar normaal dat er post factum vanuit Antwerpse hoek een gepaste tribute wordt voorzien. A Tribute To Hal Blaine Part 2, is geboren!
Stretched In Time With Recorders heeft door het contrabas-achtige geluid een echte jazzy feel. In het nummer horen we opnieuw een breed scala aan geluiden waar er voor de blokfluit opnieuw een prominente plaats wordt voorzien. Het nummer duurt slechts een tweetal minuten maar voor ons had dat gerust nog wat meer mogen zijn.
Beads doet ons bij momenten een beetje denken aan de jazzy feelgood versie van Lollipop Song van The Chordettes maar dan wel met een serieuze hoek eraf. Bovendien wordt er op het nummer nog een zeer informatieve uitleg voorzien over het gebruik van kralen. Schitterende muziek en iets kunnen bijleren over kralen. Kan het nog beter?? Sowieso in onze top drie van de plaat!
The Machine Sings!!! is volgens ons een ode aan de loop station. De vocalen van Rudy zijn volgens ons tijdens dit nummer door het voorgenoemde pedaaltje gehaald en worden eindeloos herhaald waardoor ze bijna een mantra lijken te worden. “Loop engine machine”, herhaalt Rudy en zijn machine en dat kan wel eens kloppen.
Op Minimal Recall lijkt het als of Horse Head Bed wat lijkt te experimenteren met een soort Korg Chaospad. Doorheen het nummer horen we naast de vingervlugheid op de Chaospad ook Elko die met zijn gitaar de nodige pwa pwa pwa voorziet alsook het eerder genoemde kenmerkende Eric Thielemans drumgeluid. Tenslotte geeft ook wat minimalistisch pianospel van Rudy kleur aan het nummer.
We zijn aangekomen aan het voorlaatste nummer van de plaat. Op Some Of My Favourite Chords (Monkey Dub Mix) lijkt het alsof de experimenten met de Chaospad verdergezet worden hoewel het volgens ons ook wel eens het vervormde gitaarspel van Elko zou kunnen zijn. Het definitieve antwoord hierop moeten we je helaas verschuldigd blijven. Het minimalistisch pianospel is de ruggengraat van het nummer en voorziet de fundering waarop de andere instrumenten de track verder kunnen opbouwen. De elektronische geluiden krijgen een duidelijke rol binnen dit verhaal en hoe ze ook mogen worden gecreëerd, ze roepen in ieder geval het sentiment naar de vintage videospelletjes van weleer op. Some Of My Favourite Chords is helemaal anders dan zijn voorgangers wat maakt dat het opnieuw verrast. Sommige luisteraars zullen opperen dat de track misschien saai is. Wij zouden het repetitieve pianogeluid dan weer als een rustgevende constante in het nummer omschrijven. Als je een meezinger met een catchy refrein à la Niels Destadsbader zoekt, ben je er bij deze track volgens ons aan voor de moeite. Wil je eens horen wat de favoriete akkoorden van Horse Head Bed zijn, dan kan je best de ganse acht minuten eens een paar keer van a tot z uitluisteren want de akkoorden worden allerminst oneer aangedaan.
End Theme overschrijdt rakelings de kaap van één minuut. De laatste track van de plaat is meteen ook de kortste. Een kort, luchtig maar krachtig einde van de plaat!
De slotsom van Liquid Vinyl is dat het naar alle waarschijnlijkheid geen album zal zijn voor het grote publiek maar laat ons eerlijk zijn, verkoopcijfers zijn zelden een betrouwbaar graadmeter als het gaat over kwalitatieve muziek. Het album bevat geen traditionele songstructuren noch meezingers maar wie zijn oren eens van iets nieuws wil laten proeven, “is in for a treat”. Wij zijn alvast erg lovend over de inhoud van deze plaat.
Het album is reeds verschenen via Heaven Hotel Presents. Voor een schamele 12 euro krijg je 17 tracks. Wie een beetje wiskunde kent, weet dat dat nog geen euro per nummer is. Bovendien draag je met jouw aankoop, naar alle waarschijnlijkheid, bij aan de financiering van toekomstige platen dus er is enkel maar win win.
Vorig jaar, tijdens de passage van Horse Head Bed in café De Wolwinkel, opende Rudy het concert met de woorden: “Wij zijn Horse Head Bed en wij spelen jazz, sorry!” Als Rudy zich voor dit soort muziek wenst te excuseren dan kunnen we enkel maar hopen dat hij zich in de toekomst nog vaak zal moeten excuseren.
Hieronder vind je alvast een link voor een eerste luisterbeurt van het album en om je vervolgens van jouw aanschaf te verzekeren. Kijk ook zeker nog eens verder op de Bandcamp van Heaven Hotel Presents en schaf je nog wat andere pareltjes aan voor ze, tot jouw ongetwijfeld grote spijt, hopeloos uitverkocht zullen zijn.
