“You can dance as a human until daybreak, take a walk down the green lanes, feel the love in the intencity of your heartbeat, and as you chase the lights, you become the warrior.” Een tekst die op de achterflap van Heartbeat prijkt, de tweede lp van het Gentse G A U S S. Niet zo maar een zin, want hiermee zitten alle titels van de songs erin vervat. Als je de plaat hoort, weet je ook waarom. Heartbeat is namelijk één lange, heerlijke trip vol minimalistische electroklanken en met een perfect gevoel voor pop. Want achter de grote gebaren zit echt wel de wil verborgen om met het perfecte poplied naar voren te komen, en het is net deze dualiteit die de tweede van G A U S S zo goed maakt.
Elke Andreas Boon en Pieter-Jan Dewaele (op een plaat klinkt Mati Le Dee en Emile Sertyn beter) lieten voor het eerst van zich horen in de zomer van 2018 met hun debuut Biometrical Love. De band die uit de assen van Mary&Me was opgetrokken koos resoluut voor een intelligent electropopgeluid wat hun vergelijkingen opleverde met Fever Ray, Bat For Lashes, Björk of SX, voor wie het wat dichter bij huis wil.
Ondertussen is de band met de toevoeging van Simon Raman (Steiger en The Allmighty Mighty) een trio geworden en Heartbeat hun tweede plaat. Een nadeel voor hun is dat ze muziek maken waar je daadwerkelijk dient naar te luisteren, wat in een vluchtige wereld wel kan wringen. Voordeel voor de luisteraar is dan weer dat je na een paar luisterbeurten een release in handen hebt met composities met een meerwaarde.
Geen gemakkelijke plaat dus, maar het zal waarschijnlijk ook nooit de bedoeling geweest zijn om een gemakkelijke te maken want daar is de muziek net iets te gelaagd voor. Opener Dance toont direct de uitgekiende elektronica met knipogen naar Grimes. Duister, en op het randje van de georkestreerde chaos. Niet dat het geduld lang op de proef wordt gesteld, want met titeltrack Heartbeat toont het trio onmiddellijk dat ze ook simpele (weliswaar weldoordachte) electropop kan schrijven. Een plaat ook over emoties, met de liefde als centraal thema en soms met het accent op het kwetsbare zoals in Human.
Net zoals pakweg Lamb dat ook doet, verpakt G A U S S haar songs graag in een filmisch karakter zoals op The Warrior waarop duidelijk wordt wat voor een vooruitgang deze band wel geboekt heeft. Dromen en sprookjes, het hoort er allemaal bij in de wereld van G A U S S. Met plezier verdwalen we dan ook graag in A Walk om een paar minuten later het Oosters getinte Chase The Lights te horen. The Knife is nooit veraf. Ook niet de afro-ritmes zoals in het opzwepende Intencity. Of ze het zelf graag zullen horen is maar de vraag, maar G A U S S is een band die zo veel beter (en vooral meer aandacht) verdient. Het staat je vrij te luisteren… Doen!
