Een van de beste new wavereleases van het jaar 2016 horen, en dat op het moment dat je je net je eindejaarslijst hebt ingeleverd. Het is me wat, maar goed, lijstjes zijn nu eenmaal altijd onvolledig. Na jaren van stilte kwam Enzo Kreft (op de identiteitskaart gewoon Eric Vandamme uit Mechelen) niet alleen op de proppen met een knappe compilatie op Walhalla Records (Dark Matter) met songs die uit tapes kwamen die tussen 1983 en 1984 zijn opgenomen, maar hij heeft tevens een volledig nieuw album in eigen beheer uit.
Schrik niet kinderen, want muzikaal bekeken is het voor de Mechelaar nog steeds 1982, maar dat geeft niet. Per slot van rekening leven we vandaag ook in donkere tijden, voelt een film als The Day After angstaanjagend hedendaags aan en is het dus weer prima om de doemdenker uit te hangen.
De composities zijn uiterst somber, om niet te zeggen apocalyptisch, maar tegelijkertijd trekt de muzikant ook aan de alarmbel (wie niet?) om het tij alsnog te doen keren. De cd heet niet voor niets Turning Pointen daardoor kun je Enzo Kreft gerust als punk beschouwen. Wel punk met synths, en dan nog van die lekkere bombastische synths zoals Gary Numan die in zijn Berserker-hoogdagen gebruikte.
Dat is meteen het verschil met het werk dat je op de tapes kon horen. Weliswaar blijft de DIY-attitude van toen behouden (alles is nu ook zelf gedaan), maar de composities op dit nieuwe album zijn naast de ambient soundscapes perfect als hedendaagse new waveklassiekers te omschrijven. Catchy vanaf de eerste luisterbeurt, en dat komt gewoon omdat deze Belg zeer goed weet hoe hij een track dient te schrijven. De invloeden zijn duidelijk (The Neon Judgement, Dive, A Split-Second en zoals gezegd Numan), toch voelt Turning Point als een zeer eigen plaat aan.
Waarschijnlijk zal deze release door zijn somberheid, en wegens het genre, vooral aftrek vinden bij het goth- en newwavepubliek, maar het zou jammer zijn mocht je deze kelk aan je voorbij laten gaan. Vernieuwend klinkt het geenszins, maar Enzo Kreft herinnert er ons op zijn minst aan dat er vandaag nog goede songs worden geschreven. Juist, zoals men dat in de tijden van The reflex (flex, flex, flex) deed!
