Nooit van gehoord, van dit Drift. Gabriele Giuliani was dan ook actief tussen 1995 en 1999 waarna een heel lang leegte op muzikaal gebied volgde. Tot ieders verbazing besloot Giuliani om het pad van het ambient isolationisme opnieuw te bewandelen en wordt er zelfs opnieuw muziek gemaakt. Een ideale combinatie dus voor het label om oud met nieuw met elkaar te verenigen. We krijgen het oorspronkelijk op een C-60 uitgebrachte album Diazepam (twee lange stukken, op SSSM, een Japans label), aangevuld met een stuk dat werd gecomponeerd in 2024 en nog niet eerder het levenslicht zag.
Waar de oorspronkelijke cassette uitkwam in een doosje omwikkeld met strengen rubber die met nagels bijeen werden gehouden, krijgen we de muziek nu op een gewone cd in een behoorlijk gewoon hoesje. Niet erg, want de kennismaking met de muziek van Drift is voldoende interessant op zich.
Dromerig en helemaal passend binnen het kader van het Isolationism-genre is dit eerder minimaal ambient, licht verschuivend binnen de drones met regelmatig wat veldopnames die het geheel een ietwat industrial gevoel meegeven. Deze interesse voor noisy geluiden is ook waar te nemen op het recente werk onder zijn eigen naam, met name op de recent verschenen cd’s Rinite Vasomotoria Cronica en Scheletri. Waar Giuliani vorige eeuw onder vele aliassen heel productief was, waarna plots alles stil viel, lijkt hij zijn tweede adem te hebben gevonden en gaat hij meteen weer als een veelvraat tekeer.
