Dragged Up loste de single Missing Person al in februari, een liedje dat de hoogdagen van The Raincoats en The Slits in onze verknipte geest opriep.
Het kwintet uit Glasgow is nu, na de mini Hex Domestic van vorig jaar, eindelijk toe aan een langspeler. Nog steeds kort hoor, want waar de mini vier liedjes bevatte, krijgen we er nu slechts zeven voorgeschoteld.
Kwaliteit voor kwantiteit dus, en daar zijn we altijd voor te vinden. Zeker als we dachten een band te kennen en ze meteen bewijzen dat ze alweer een paar stappen verder zijn geëvolueerd, want dat is wat Dragged Up doet: met elke nieuwe release weten ze ons te verrassen met hun onvoorspelbaarheid.
Third Level bijvoorbeeld, waarin Eva Gnatiuk (gitaar, stem, percussie) en Lisa Jones (stem, percussie) vertellen, samen zingen en plots alle registers worden opengetrokken voor een felle gitaarstorm waar Simo Shaw (stem, gitaar, percussie) en Gnatiuk voor verantwoordelijk zijn. Zo meanderen ze tussen The Raincoats, The Velvet Underground en Crass in één en hetzelfde liedje, een epos eigenlijk, van negen minuten.
Het is maar één van de verrassingen op High On Ripple, dat voortdurend alle kanten opgaat zonder de drang naar melodie en oorwurm uit het oog te verliezen. Van fuzzrock (Young Person’s Guide to Going Backwards in the World), naar altrock (Life-Size Marilyn) tot dromerige, poëtisch aandoende klanken (Die Tryin’). Het kan allemaal bij deze Schotten.
De titel van het album komt uit de film Alice Doesn’t Live Here Anymore (1974) van Martin Scorsese en de hoes is geïnspireerd op Japanse houtsnijkunst. Kunstkenners die een intrigerende plaat afleveren, we hadden het bij onze beoordeling van hun ep al in de gaten: deze band moeten we in de gaten blijven houden.
Verslavende rammelpop die alle registers open trekt. Heerlijk.
High On Ripple is digitaal en op vinyl verschenen.
