Er waren altijd plaatjes, maar ook niet altijd. Het begon met al die plaatjes zo na de Tweede Oorlog want ja, het waren de Amerikanen die ons bevrijdden van vaandelvlechten en mandenzwaaien en wie nu nog achter een vlag loopt te hossen mag die in zijn/haar strot geramd krijgen.
De Amerikanen brachten naast condooms en kauwgom – er ontstond verwarring – hun muziek mee en gelukkig bleven ze hier want ze schonken ons rock-‘n-roll en Hollywood en meteen een reden om ouders en allen om hen heen meedogenloos te gaan haten. Jeugdcultuur, weet je wel?
Plaatjes voor elke gelegenheid, en sommige plaatjes zijn voor altijd. Men kan de groten opnoemen maar laat ons beginnen met de kleintjes. The Men. Uit de brownstones van Brooklyn. Ja, je hoorde hun singles hier al. Ja, ze haten je. En ja, ze maken lawaai, onverbiddelijk, nooit afgevend.
Dit is een rochel vol van slijm uit de ondergrond, haat druppelt uit ogen, en als ze al eens even uitblazen (ze beloven het maar niet al te lang zoals in Eye) dan is het enkel om je daarna nog harder te raken. Wat ze doen met Eternal Recurrence, de kickstart die jouw brommer nodig had toen je zestien was of die je alleszins wilde.
Zijn ze allemaal goed, is dit een klassieker? Nee hoor, het is geen Never Mind The Bollocks of Nevermind maar er staat genoeg lawaai op om dingen mee te verdoven en laat dat nu net niet de bedoeling zijn. Wat is dat dan, de bedoeling? Fuck de bedoeling. Niks heeft een bedoeling en hoort dat ook niet en nooit te hebben. Wees, in afwachting, tevreden met dit van The Men. Of; vooral: ontevreden. Om het even. Doe iets. The Men doen het je voor.
