Komende zomer komt Blur nog eens bij elkaar voor de zoveelste reünietournee, wie echter verwacht dat het Britpop viertal met iets nieuws komt, is er aan voor de moeite. Damon Albarn focust zich al jaren op zijn solowerk en Gorillaz, drummer Dave Rowntree leverde net het album Radio Songs af. Bassist Alex James houdt zich tegenwoordig bezig met het maken van kaas en gitarist Graham Coxon heeft ook niet stilgezeten. Hij bracht de afgelopen jaar veel soloplaten uit en nu heeft hij met de Londense singer-songwriter Rose Elinor Dougnall het project The Waeve uit de grond gestampt.
Samen met producer James Ford (Artic Monkeys, Florence, Foals, HAIM…) blikte het duo deze naamloze debuutplaat in. Ze combineren een warm geluid met dromerige folkrock en postpunk met brede arrangementen. Het duo flirt met krautrock door het gebruik van modular synths, maar Coxon grijpt hier ook terug naar het eerste instrument dat hij ooit bespeelde: de saxofoon. Daarnaast werkte het duo veel met strijkers waardoor het grootste deel van de nummers iets heeft van een jaren ’70 filmsoundtrack.
Rose heeft een prachtige warme stem die als gegoten past bij de dromerige, sfeervolle songs. Graham zorgt voor een avontuurlijk randje bij het dromerige aspect en gebruikt daarvoor een hoekige gitaar en saxofoon solo’s. Hij zingt ook zelf enkele nummers in en die krijgen toch een iets donkerdere vibe doordat hij nu ook weer niet de beste zanger is, zeker in vergelijking met zijn kompaan Dougnall. Ook als ze samen zingen (Over And Over) hangt er weinig magie in de lucht. Coxen zou het zingen beter gewoon overlaten aan Rose.
Muzikaal klinkt het allemaal straf en uniek en wordt er naar hartenlust geëxperimenteerd met geluiden en bijzondere structuren. Dat maakt van The Waeve nu al een succes project. Als Graham Coxen nu nog leert zijn mond te houden en zich volledig te focussen op zijn instrumenten, dan zal het volgende album van het duo nog beter worden.
