Vijf jaar na hun veelbelovende debuut Thou Shalt Drown In The Blood Of Thy Children keert het Antwerpse duo Spankraght terug met een onverschrokken, compromisloos album: Gonflez Mon Sac oftewel “Blaas Mijne Zak Op”.
Dit is geen album dat je probeert te behagen. Het is geboren uit frustratie, tegenslag en vooral: volharding. De pandemie sloeg toe net toen hun carrière vaart leek te nemen. Er was een collector’s edition met DooM-levels, nieuwe outfits, promotieplannen en toen ging alles dicht. Wat volgde, was een lange periode van twijfel, persoonlijke tragedies, en een groeiende walging van de muziekindustrie. Toch hield Spankraght vast aan wat nog wel werkte: muziek maken.
De acht nummers op Gonflez Mon Sac zijn het resultaat van die jarenlange stilstand en heropbouw. Elk nummer klinkt alsof het tot in de vezels werd herwerkt: brullende riffs, machinale ritmes, logge grooves en strategisch geplaatste synthesizers. Het industriële hart van Spankraght klopt nog steeds, maar ademt nu meer dan ooit.
Opvallend is de terugkeer van Kevin’s vocalen. Waar hun debuut leunde op gastbijdragen, is dit album een veel persoonlijker statement. Zijn stem klinkt rauw, bezeten – niet altijd gepolijst, maar des te oprechter. Twee tracks, Kusharit Umoti en Stinger, blijven bewust instrumentaal, omdat “zang alleen gebruikt werd waar het natuurlijk voelde”. Die keuze getuigt van muzikale integriteit.
De single Crunch Culture, wat we eerder al besproken, vat het album goed samen: een aanklacht tegen toxisch werkleven, met bijpassende visuals vol corporate beklemming. Het is boos, dansbaar en scherp tegelijk. Niet alleen het bedrijfsleven krijgt ervan langs – ook de muziekscène zelf wordt in zijn blootje gezet: het bedelen om aandacht, de zinloosheid van promotie. Vandaar ook: geen promo deze keer. Geen label. Geen hype. Alleen muziek. Ondertussen is ook de nieuwe single Evil Lynne uitgebracht.De productie is volledig in eigen beheer, met uitzondering van de mastering – waarvoor Sven van Red Left Hand werd ingeschakeld. Zijn werk laat het album klinken als een moderne ode aan de metal van de jaren ’90: helder, krachtig en zonder digitale vermoeidheid. Je kan dit luid draaien zonder hoofdpijn – en dat wil je ook.
