Aalst. Dan denk je natuurlijk, zeker in deze dagen, aan carnaval. Hoewel we ieder jaar dit culturele erfgoed met het allergrootste plezier aan ons laten voorbijgaan, valt er gelukkig nog iets anders te beleven in de stad aan de Dender. Wat dacht je bijvoorbeeld van een bende ongeregeld die door het leven gaat als Sharks Eat People Too? Schitterende naam die maar niet uit ons brein weg te branden is, maar wat met de muziek?
Vijf nummers in 14 minuten. Dan heb je natuurlijk met een punkband te maken die er prat op gaan dat de perfecte popsong niet langer dan 150 seconden dient te duren. Wel interpreteren ze punk zoals je punk hoeft te interpreteren: je niks aantrekken van de rest, lekker je eigen goesting doen, regeltjes aan je vuile laars lappen en doen wat anderen niet vlug zouden doen. Tegen de schenen schoppen, zelfs tegen die van hun eigen genre.
Het merendeel van hun chansons bestaat uit pokkeherrie waar de modale luisteraar noch kop noch staart aan krijgt, maar ze durven ook wel iets anders doen zoals op Isaac waarin ze plots als een weemoedige Sonic Youth klinken. Gedurfd en schoon. In Apollo hoor je zelfs een snuifje postpunk, ten minste als Wire of Preoccupations de referentie is en niet de voorgebakken lucht van de Editors. Shaheed is dan weer toegankelijke hardcore zoals pakweg High Vis dat weet te verkopen.
Je leest het goed: op deze ep – die overigens is opgenomen in hun repetitiekot – valt heel wat te ontdekken. Laweit die geen muziek is voor jan modaal, wel een verademing voor wie geen nood heeft aan drukke polonaises.
