Toen John Foxx aan het roer stond van Ultravox, toen Martin Gore de Depeche Mode-teugels overnam van Vince Clarke, toen Underworld de harten stal van zowel filmliefhebbers als ravers… Hoe irritant het ook geweest mag zijn voor gitaarpuristen: synthesizers werden cool. Robotachtige beats en meeslepende melodieën zijn altijd al een winnende combinatie geweest.
En dat had de band Scenius al snel beet. Na hun debuut Enough Fears (2020) volgde een reeks optredens en een pandemie die het duo een hoger bewustzijn en meer wederzijdse waardering opleverde. De nauwere samenwerking tussen de Britse producer Steve Whitfield (The Cure, The Mission, Yann Tiersen…) en de Franse zanger Fab Nau resulteerde in hun tweede studioalbum, dat net verschenen is. Met Life Is A Thing leveren ze toen onberispelijk moderne tracks op, over de verschillende manieren waarop we erin slagen om verder te gaan wanneer dingen uit elkaar lijken te vallen.
Het leven werd opnieuw wat, na die pandemie. Hoewel Life Is A Thing Again in trage, monotone lockdownmood opent, trekt het geheel hoopvol open in het refrein, met weidse synthtoetsen.Een dromerige intro mondt uit in een postpunkritme, met sci-fi blieps A Million To Go. Een nummer dat in zijn basis vrij minimalistisch opgebouwd is, maar met glinsterende effecten versierd werd.
“I like hights and I like lows…”
High Low was één van de singles die we al te horen kregen uit dit nieuwe album. Met knap getemperde ritmes en goed gedoseerd, nooit overweldigende synthlijnen die blijven kleven en precisieuze elektronische nadrukken is dit een sterke electroballade.
Donkerder en met grauw bubbelende electro-elementen, trekken we La Même Nuit in. Eén van onze favoriete tracks, omwille van de spinsels van poppende beats en gladde synths en het contrast tussen het duistere instrumentale en de klare zanglijn.
Druppelsgewijs vallen de noten tussen een noisy, doemdragende track. Achteraf bekeken is alles mooier… Hindsight greep ons echter niet alleen achteraf, maar vanaf de eerste seconde meteen beet. Wanneer de zanglijn begint, die best theatraal dramatisch klinkt, lijkt er even een stijlbreuk in het nummer, tot alles versmelt in één melancholisch bitter geheel. Achteraf bekeken toch wel sterk qua opbouw!
De bittergrimmige, doch glinsterende track Chinese Room was de laatste apero-single die we te horen kregen van deze nieuwe plaat. Een voorbeeldtrack voor hun typerende elektronische darkpopsound met vintage synths en drummachines.
Escalation start met een knap toetsenwerk waarachter ingehouden chaos lijkt te stuwen, maar mondt uit in een bitterzoete darkpopsong, (jammer genoeg?) met ingehouden escalatie. Met uptempo beats neemt Moon Fall ons meelangs meeslepend knap toetsenwerk en een melodieuze zanglijn.
Een traag, sloom ritme drijft Rise Above niet echt opwaarts. In se wel een mooi nummer, maar wat monotoon. Met Hot Dust wort dit album dromerig en mystiek afgerond.
Ze maken muziek voor de nachtmensen, voor introverten, buitenstaanders, gekken en nerds. Voor de melancholie, voor de dromers, de afvalligen en de buitenbeentjes. Voor de massa….en wellicht ook voor jou. Met Life Is A Thing weet Scenius ons in gelijke mate te verrukken als te ondermijnen met hun knappe electroballades.
Life Is A Thing is digitaal en op cd verschenen bij MMXX.
