Als een sonische architect, muzikant en producer, kennen we Jean-Marc Lederman van The Weathermen, Kid Montana, 3 Angry Poles, Man-Dello, Ether, Jules Et Jim, Ghost & Writer, La Femme Verte, Leatherman, Mari & The Ghost. Hij werkte samen met bands als The The, Fad Gadget, Gene Loves Jezebel en Alain Bashung. En blijft dat – alleen of in coöperatie met andere artiesten – nog steeds onstopbaar en in hoog tempo doen. De laatste jaren schreef hij onder andere wondermooie Titanic-soundtracks (The Helpless Voyage Of The Titanic, 2020), brieven aan goden en gevallen engelen (Letters To Gods (And Fallen Angels), 2020), worstelde met slechtgehumeurde instrumenten (The Bad Tempered Synthesizer, 2021), luisterde, schreef en beleefde hij de wereld door de ogen van Gabriel Garcia Marquez (The Mysterious Manuscript from Gabriel Garcia Marquez, 2021), trok hij samen met Emileigh Rohn een wonderschone koets van Venus (Venus Chariot, 2021), …
Jean-Marc Ledermans nieuwste werk is gericht aan zeepaardjes en zeekoeien. Hij draalt over stranden en duikt met Night Music For Seahorses And Manatees tot op de bodem van de zee. En nee, er heerst geen rust, geen sereniteit. De zee is misbruikt. Of genegeerd op zijn minst. En daar wordt niet veel aan gedaan.
In het voorwoord op de cd-hoes licht marinebioloog en dokter in de literatuur en psychologie, Geoff Avern (ULB, Brussel), ons de erbarmelijke, angstaanjagende staat van onze oceanen toe, vooraleer Jean-Marc ons meeneemt onder de golven met 12 diepzeetracks.
Het geluid van golven verwelkomt Alfred And You On The Beach, waarna er meteen een donker verontrustende sound wordt toegevoegd door diepe strijkers en een triggerende onrust schuilt in de percussie. De intro kondigt zowel de schoonheid van de zee als de verwoesting ervan aan.
Het album bevat voornamelijk instrumentale tracks, maar toch duikt Emileigh Rohn (Chiasm) hier en daar op. In Where Is Dory? krijgen we een poppy ritme te horen in een sober strakke track, onder de woorden van Rohn en Lederman in hun zoektocht naar Dory. Ook in de bijzondere herwerking van Song To The Siren (Tim Buckley) duikt Rohns stem breekbaar op, onder een sluimerende drone, waarop snaarplukjes sober neer lijken te druppelen, onder de streken van een viool in een steeds warmer wordende sound. Een fragiele omarming vol emotie.
Coral Reefs: Here Today, Gone Tomorrow laat het bubbelende glinsteren van de koraalriffen sonisch verdwijnen in een uitstervend geluid. De realiteit van de teloorgang van schatten in de oceaan magisch verklankt!
De link tussen de onderzeese haaien en diezelfde soort die in de muziekindustrie scherp toehapt, is snel gemaakt in (Music Industry) Sharks: We’re Gonna Need Biger Slippers. De dreiging in de track loert achter iedere noot die getokkeld wordt op de snaren!
Met de titeltrack Night Music For Seahorses And Manatees brengt Lederman ode aan Philippe Zdar, producer voor bands als Phoenix, Beastie Boys en Franz Ferdinand en ook de helft van het Franse project Cassius, die in 2019 overleed na een ongelukkige val uit het raam. De track heeft alles wat een ode hoort te hebben: sterke beats, speelse elementen en indrukwekkende soundscapes! In ons hoofd dansen de zeepaardjes, wervelen de vinnen speels rond mekaar heen en duiken de kleinste garnalen onder de zeekoeien door.
Ook in Tommy, The Catfish horen we een bubbelend spel van elektronica. Sounds, bleeps, triggers. Speelse geluiden verglijden in een donkerwarme sound die desondanks herhalingen, warmte en spel vol tristesse en onverwachtse breaks zit. Qua trackopbouw niet evident, maar een sterke sfeerzetter.
Manatees Do Enjoy The Slow Live And They’re Right: Why Do We Keep Running? Ja, waarom eigenlijk? Laat ons af en toe gerust even zeekoe spelen en de diepe rust induiken. Met een nummer als dit op de achtergrond, wordt zelfs het drukste hoofd vertraagd, met sloom uitwasemende elektronische soundscapes, hartslagbevestigende ritmes en voorzichtig lichtgevende toetsen.
De instrumenten geven de laatste levensadem van The Shipwreck mooi weer. Een doodse sfeer, vol melancholie en tristesse geven een laatste glans weer in een magisch mooi nummer. Gruizig verstoord, klopt het hart van het dode schip. De pianotoetsen herinneren aan de glorietijd van het schip dat nu huist in een van groezelige noise doorweekt bad vol schaduwen.
Of er op de bodem van het ruime sop ook een Opel Manta ligt, is een vraagteken, toch past deze track perfect binnen dit plaatje. In gedachten zinkt de populaire auto uit de jaren 70-80 traag om zijn as draaiend naar de bodem. Een kort zwevend, warm golvend intermezzo.
Deep deeper deepest. De beats zijn in het ritmische Johnny Deep! Wervelend en funky, maar vrij repetitief.
De magie kent een apotheose in Re-Disco-Veering Atlantis. Het lijkt wel harp getokkel dat ons verwelkomt. Maar het Atlantis van deze eeuw is verduisterd, vervuild en bedreigd. De verzonken stad baadt verder in een angstaanjagende sound in deze filmische afsluiter. Het verrassende tripopbeatje dat plots opduikt in deze verder theatrale track is een subliem extraatje.
Deze diepzeereis laat je in al zijn mysterieuze klanken en soundscapes de zeepaardjes, zeekoeien, haaien, manta’s en oude scheepswrakken zien, maar evengoed de slechte staat van de koraalriffen om uiteindelijk toch ook Atlantis te mogen herontdekken.
Night Music For Seahorses And Manatees is digitaal en op cd verkrijgbaar.
