De rijke tuin van onze geest kan creatief uit de bus komen. En dat geldt zeker voor electro-tovenaar Ivolve. Hij laat met zijn 20 jaar ervaring als producer, zijn elektronische crossoversound los, met Aphex Twin-achtige soundscapes, tot drum ’n bass, slow ambient tot dance- en housevibes. Daarbovenop dropt hij vocal samples die hij maakte met AI of opnam van antwoordapparaten of Tele-Onthaal, wat dan weer bevreemdende psychologische ontdekkingen opleverde uit die rijke tuin van onze geest.
The Truth Is mag openen, met diep synthetische strijkers en het ritme dat sterk door de beats wordt gedreven, maar even goed door de frasering van de tekst. “God gave us the universe, God gave us the world.” “Correctie,” vult Ivolve aan met een sample: “The universe created us, the universe is God. But who cares, you got 50.000 followers for shaking your ass.”
Een soort ignorantie naar de onwetende. Er is meer dan seks, drugs en rock ‘n roll alleen. En hoe meer ik evolueer hoe spiritueler ik word.”
Adriana is een ode aan de serie The Sopranos, waar Adriana La Cerva – omdat ze tegen haar wil met de overheid praat – wordt geëxecuteerd. “Triest is dat. Het was zo’n mooi karakter”, zegt Ivolve daarover. Een nummer dat knap elektronisch verkreukeld klinkt, met zijn industrialelementen, die naar het einde toe verwarmd wordt met modern toetswerk.
Go Easy On Yourself begint met een live-opname van een telefoontje naar Tele-Onthaal, waar de lijn bezet is. “Als je helemaal alleen met je zorgen zit, kan je daarbij terecht maar soms loop je tegen de muur”, laat Ivolve daarover weten. Wachttijden in de hulpverlening worden verklankt in een donkere tunnel van woorden en electroloops. “Adem in, adem uit.” De woorden blijven nagalmen, want zonder dat ze herhaald worden, word je meegezogen in de herkenbare neerwaartse spiraal der donkere gedachten. De donkerste en tevens voor ons de meest beklijvende track van het album. “Go easy on yourself”. Poëzie voor jezelf…
De meest bizarre is dan wellicht I’m Twisted, So Help Me God. Met een electroloop die – alsof het een gezongen mantra had kunnen zijn – tergend doorloopt en tegen klare toetsen aanbotst, met onderliggend slome beats. “Een omerta die ik over mezelf uitspreek. Ik ben geen gangster, but don’t fuck with me, ik ben het beu om de underdog te zijn.”
“Why should you neglect me? Because your boyfriend is jealous”
In een terecht grimmige track wordt de lelijkste emotie verklankt. Jealous laat een gespannen duet tussen man en vrouw spelen, verwikkeld in sonische spanningsbogen.“Ik kom niet meer tussen relaties,” besluit Ivolve.
“Clem De Bus is een ode aan een anonieme kameraad die mij al mijn hele muzikale leven steunt”, legt Ivolve uit. En het werd een trage, mooie ode, met een donker theatrale intro, die een verrassend vrolijke ritmiek krijgt en vriendschappelijk volgekletst wordt met samples en spoken words. Toch draagt de hele track ook een bepaalde spanning mee.
Over Apeshit vertelt Ivolve dat het nummer zichzelf uitlegt: “Vrouwen op Facebook die zichzelf bij je uitnodigen. Je bent vrijgezel dus je kan wel wat interactie gebruiken als je begrijpt wat ik bedoel. Dan vragen die vrouwen je geld over te maken voor benzine. Uiteindelijk komen ze niet en wilden ze gewoon je geld. Naïef van mij maar toch #Metoo.” Het nummer klinkt aanvankelijk dan ook erg speels, met de woorden die de situatie schetsen. Wanneer de woorden “End of story” klinken, krijgt het speelse een gestoord tintje, met bleeps en bieps die tegen het poppende ritme schuren. “I’m lonely with a boner.”
“Let Go My Love gaat over liefde die elkaar niet begrijpt. Of toch althans niet langs mijn kant, je probeert te communiceren, maar het lukt niet. Vandaar, let go my love.” Met vervormde vocalen en uitdagend elektronisch drumwerk, worden de sonische verstoringen in deze track benadrukt. De verstoorde liefdesband experimenteel geuit…
“Lonely heb ik gedroomd. Ik was in een zwembad met een dolfijn aan het spelen, en daarboven speelde een bekende dj een beat, ik ben opgestaan en heb er meteen een nummer van gemaakt. Lonely, yes, I’m a lone wolf.” Zacht bubbelend klinkt Lonely. Gejaagde ritmes en opwindende drums zorgen voor deze avontuurlijke en opwindend spannende droom, waarin een imaginaire dolfijn zijn hoge fluittonen over pulserende ritmes laat horen.
“Een beetje sarcastisch omdat ik meer radioplay wil.” En dat sarcastische hóór je ook in de titeltrack Radio, want het is er eentje die wellicht het minst kans maakt op airplay. In een eenvoudige opbouw, klinken de overdreven vervormde vocals in schril contrast met de zacht bonzende dreunen die onder een easy-going soundscape geplaatst werden. “De muziek past ook niet op de radio, maar misschien wel… This isn’t for no radio, this is for you to twist. Twisten, daar gaat het nummer over.”
Triggerend en prikkelend sluit The Visit af. “Life has its own ways, but if you fuck it up, it comes biting your ass.” Een laatste track waarmee we een bezoek mochten brengen aan het innerlijke leven in Ivolve’s muzikale brein.
Een knappe en ook extravagante electroplaat is dit, over alle menselijke emoties uit iéders verborgen, dagelijkse leven. Zorgvuldig uitgekozen, spaarzame woorden en samples, ingebed in verrassende electro. Voor ons mag deze Radio dagelijks zendtijd opeisen, maar we weten allemaal dat niet alle radiomakers even openminded zijn…
Radio is digitaal verschenen via Wagonmaniac Music.
LinkTree / Spotify / Deezer / Facebook
