Dat de tijd erg vluchtig is, bleek nog maar eens toen we ons deze week realiseerden dat het alweer meer dan twee jaar geleden is dat De Beren Gieren hun vorige album Less Is Endless uitbrachten. Tik tik tik… seconden, minuten, uren tikten ongemerkt voorbij en ontsnapten geruisloos naar het rijk der vergetelheid. Is dat waar de titel van dit nieuwe album – What Eludes Us – naar refereert?
Niet echt, zo blijkt uit de perstekst, maar het had wel gekund. Volgens Fulco Ottervanger, Lieven Van Pée en Simon Segers moeten we het eerder zoeken in de dingen die aan ons ontsnappen omdat we ze bewust negeren. Iets (een overlevingsmechanisme?) waar we ons allemaal, zowel als individu als gemeenschap, maar al te graag schuldig aan maken.
Het pianotrio nam het album op in een studio in het Noorse Bergen en nam daarvoor producer Jørgen Træen (oa. Jaga Jazzist) onder de arm. Er zijn slechtere plaatsen om op muzikale retraite te gaan, als je van regen houdt tenminste…
Luister eens naar openers Papir Freedom en Mimic en je snapt waarom we dachten dat dit album over tijd ging. Ritme haalt het van melodie en je hoort de tijd als het ware voorbij tikken als smeltwaterdruppels die langs ijspegels naar beneden druppelen op een kille rots.
Gebruik van staccato toetsen en gedempte pianosnaren dragen ook bij tot het puntige karakter van A Loving Stumbler en hoewel de melodie het hier iets meer haalt op het ritme, blijft die laatste de dominante, stuwende kracht. Een stuk weidser komt het drietal uit de hoek tijdens Very Important vs Nothing. Eindelijk krijgen we een onbelemmerd zicht op de fjord, we zijn dan toch niet voor niets zo ver meegereisd.
Nogal wat van Ottervangers muziek heeft een 70’s-vibe en dat geldt zeker voor The Feline waarin we de titelmuziek van een fictieve, Nederlandse crimi menen te horen. Rust overheerst in I’ll Explain Later dat drijft om een bedje van aangestreken contrabas terwijl de klok verder tikt in The Houses. “Waar is de tijd? Daar, achter u!”
Enige vaagheid is de muziek van De Beren Gieren niet vreemd. Dat hoor je duidelijk in Light and Illusions waarin de piano pas op het einde van het nummer enige houvast vindt en tot een soort van melodie komt.
Waar titelnummer en afsluiter What Eludes Us aanvankelijk stennis komt schoppen met zijn tegentijdse, hortend en stotende ritme, biedt het op het einde eindelijk rust. Niet alvorens nog even door een psychedelisch funky episode te gaan evenwel. Neen, De Beren Gieren willen zich niet laten vastpinnen op één genre dat is nu wel duidelijk.
De Beren Gieren zijn nooit voor een gat te vangen geweest maar What Eludes Us vormt toch een stevige stijlbreuk met hun vroegere werk. Ja, ook op Less Is Endless kwam de elektronica al eens om de hoek kijken, maar op dit album treedt die nog meer op de voorgrond. Het geluid van Ottervangers solowerk dringt steeds meer door in het groepsgeluid en ook zijn liefde voor het absurde vormt een frisse muzikale injectie waardoor de band steeds verder wegdrijft uit het jazz-vakje en stilaan onbekend terrein betreedt.
De Beren Gieren moet je zeker eens live gezien hebben en dat kan hier:
09/04 – Ha Concerts, Gent
14/04 – Ancienne Belgique, Brussel
17/04 – Nona, Mechelen
25/04 – De Doelen, Rotterdam
03/05 – TivoliVredenburg, Utrecht
04/05 – De Roma, Antwerpen
12/10 – De Warande, Turnhout
