In 2014 kwamen de shoegaze helden van Ride terug bij elkaar en ze leverden sindsdien de albums Weather Diaries en This Is Not A Safe Place af. Daarop bewees de band dat ze nog steeds indrukwekkende songs afleveren met een eigentijds shoegaze geluid. Maar Andy Bell, Mark Gardener, Laurence, Colbert en Steve Queralt worden allemaal een dagje ouder en tegenwoordig duurt het iets langer om een nieuwe plaat te maken. Na vijf jaar stilte is het dan toch zo ver!
Op Interplay pakt Ride weer uit met gedreven shoegaze gitaren en hypnotiserende grooves. Deze keer liet de band zich ook inspireren door de betere 80’s pop van Tears For Fears, Talk Talk, de jonge U2 en door krautrock.
De jaren tachtig invloeden horen we vooral in de single Peace Sign maar ook in de synthpop van Monaco. De kraut invloeden duiken dan weer in bijna elke song op. Verwacht dus niet dat die 80’s invloeden het typische Ride geluid wegblazen.
Het is fijn te merken dat deze kerels blijven experimenteren en evolueren: in plaats van verder te bouwen op het succes van het vorige album verkennen ze net nieuwe horizonten. En al klinken sommige tracks op de plaat heel catchy, toch is er overal wel een gevaarlijk en uniek hoekje aan dat de nummers erg boeiend maakt.
Ride onderging op Interplay een unieke evolutie. Het is het zoveelste bewijs dat deze band zich altijd met veel succes opnieuw uitvindt. Deze nieuwe is dan ook een mooie aanvulling op de vorige langspelers van de shoegazers.
