Je hebt zo van die bands die je na één luisterbeurt het gevoel geven dat je muzikaal goud in handen hebt. Het Limburgse Blue Robin is daar het schoolvoorbeeld van. Het begon met twee fenomenale teasers en nu is er eindelijk de ep. Het goede nieuws is dat alle verwachtingen zonder ook maar één mankement zijn ingelost, het slechte nieuws is dat je maar vijf nummers krijgt en dat het om een digitale release gaat. Maar genoeg geleuterd, want het allerbeste nieuws is sowieso dat Pomegranate nu al zeker mag zijn van een plaatsje in ons eindejaarslijstje.
Blue Robin was aanvankelijk een soloproject van Lore Borremans. Niet zo moeilijk om te begrijpen ook, want Lore heeft een stem uit de duizend. Eentje die tegelijkertijd mysterieus, lief en dreigend kan klinken. Een beetje zoals die van Fenne Kuppens van Whispering Sons zelfs. Zo goed dus!
Veel geduld moet de luisteraar niet uitoefenen om kennis te maken met Lores briljante, innemende stem want meteen op Empress hoor je hoe goed die wel klinkt. En toch, hoe Lore ook de aandacht naar zich weet toe te trekken, merk je onmiddellijk dat Blue Robin een band is en niet zomaar een groepje muzikanten rond een fantastische zangeres. De schoonheid zit hem in de details en dat merk je maar al te goed in de psychedelische dreampop die Empress is, een beter nummer om een ep mee te beginnen, kun je je niet dromen.
Blue Robin durft ook vrij donker uit de hoek te komen. Zo begint Pomegranate Stain met naargeestige, bijna beangstigende synths die doen denken aan de Berlijn-trilogie van David Bowie, terwijl Lore de tristesse probeert te verzachten met een lichte jazzy touch. Mogen we schrijven dat dit één van de mooiste nummers van dit jaar is? Ja, dat mogen we, omdat het zo is!
Het moet niet altijd luguber zijn. Het bij ons ondertussen grijsgedraaide Rats roept het swingende van The Smiths op, zonder ook maar één seconde de stempel van Blue Robin te verloochenen. Tja, als je na amper één ep van een Blue Robin-geluid kan spreken, kan je alleen maar concluderen dat je verdomd goed bezig bent!
Persephone is de song waarmee we voor het eerst kennis maakten met de Limburgers. Nog even innemend als maanden geleden toen we het voor het eerst hoorden. Afsluiter Passerby blinkt uit in zijn soberheid. Een tokkelende gitaar waarop Lore’s uitzonderlijke stem verder drijft. Laten we er maar geen moeilijke woorden voor proberen te vinden, Passerby is gewoon een zeer mooi liedje. Blue Robin zou wel eens zeer groot kunnen worden!
