Uitbundig geroffel en een eenvoudige baslijn, ingetogen en een zorgeloze dromerige vibe, een perfecte popsong, een melodie die steevast in je hoofd blijft zitten en een magische combinatie van muzikanten die een uniek geheel vormen. Kortom voor elk wat wils deze week in onze Luminous Belge!
Keep on rocking in the free world! Artiesten van dienst zijn Scoundrels, And Then Came Fall, Roscoe, Philemon en Glitterpaard.
De Zuid-Nederlandse punkband Scoundrels is terug, na 31 jaar. Maar verwacht geen ‘heropleving’, geen gezapig reünie-album noch after-midlife-kuren, want er werd niets van onder het stof van de zogenaamd ‘goede oude tijd’ gehaald.
Tegenwoordig staat Belgische drummer Butsenzeller (Scoundrels lid sinds 1987) frontman Delabie nog steeds bij en ook de nieuwe bassist Wim IJff.
Elk met bakken ervaring intussen, want Patrick Delabie had naast Scoundrels ook zijn band The Acorns, samen met onder andere zijn broer Jan, maar speelde ook in veel uiteenlopende bands, waaronder Betty Ford Clinic, Specimen, Mitch en Zachte G Harde P. Nu drumt hij ook bij WOKE, Van Cooths en Ford’s Fuzz Inferno én heeft zijn eigen opnamestudio Studio 195, ondertussen uitgegroeid tot een begrip onder underground muzikanten in zowel Nederland als België.
Uitbundig geroffel en een eenvoudige baslijn. Meer hebben ze aanvankelijk niet nodig om te openen met Outsider. Van op een afstand wordt de tekst uitdagend grimmig toegezongen, terwijl een slim Oosters getinte gitaarlijn als mantra herhaald wordt en eindigt in een heerlijk chaotisch ‘gesmos’ met de snaren!
I Don’t Like It wordt in een klassiekere punkhardcoresfeer neergezet met in uptempo gescandeerde lyrics, uitgesproken riffs en ijzersterk strak drumwerk.
Noisy punkrock volgt in Blue Sky Over Wasteland, met een aanstekelijk melodieuze zanglijn, die we net als Who Needs Enemies al gauw lopen mee te neuriën brullen.
Annelies Tanghe en Sam Pieter Janssens hebben de corona-periode heel creatief gebruikt. Vorige maand kondigde het duo aan dat ze onder de noemer The Art Of Love dit jaar maar liefst drie ep’s uitbrengen met And Then Came Fall. Het geheel werd ingeblikt met producer David Poltrock en de drie aparte releases hebben muzikaal zowel als grafisch de verbindende kracht van de liefde als leidraad.
We kregen al een voorproefje van het drieluik met het pakkende Love Like Gold, nu is er ook een eerste echte single. Photograph werd geschreven tijdens één van de lockdown-periodes. Het is een nummer over hoe de liefde soms een prachtig, aan een moment gebonden schilderij kan zijn. Beeld je een zorgeloze, zwoele zomeravond in aan het strand met de ondergaande zon. Het geruis van de zee en een feestende massa op de achtergrond. Je deelt het zicht, de hitte en de liefde met iemand die je wellicht nooit meer terug zal zien. Een foto is het enige wat jullie nog achteraf verenigt.
Het nummer heeft een een ingetogen, zorgeloze, dromerige vibe. Tijdens het refrein bloeit het nummer volledig open met iets bredere arrangementen. Toch is Photograph vooral gebouwd rond een ingetogen gitaar, sombere soundscapes en de bloedmooie stem van Annelies Tanghe.
Een parel van formaat!
In Vlaanderen is Roscoe zo goed als onbekend, toch maakt deze vijfkoppige band al aanstekelijk indiepop sinds 2009. Zanger en gitarist Pierre Dumoulin is misschien bekender als de schrijver van het nummer City Lights, waarmee Blanche in 2017 deelnam aan het Eurovisie Songfestival. In 2012 verscheen het debuutalbum Cracks van deze Luikse band en vorige week verscheen album nummer drie Folds waar deze All I Do de derde single uit is.
All I Do roept associaties op met het donkere van Balthazar en het dromerige van SYML. Pierre’s zangstijl is vrij somber en ingetogen terwijl de muziek een lichter tegenwicht geeft, wat alles mooi in balans brengt.
Voor Roscoe vat All I Do de muzikale wereld van de band perfect samen. Het is dan ook een perfecte popsong waar eigenlijk niks op aan te merken is. Het avontuurlijke Bon Iver-gevoel dat we bij hun vorige composities hadden, is op deze single niet te vinden, maar dat is een detail.
Philemon, het geesteskind van Anton De Boes, staat voor de herontdekking van melodieuze kracht. In zijn lo-fi pop zinderen invloeden uit sixties, nineties en hedendaagse indiefolk door. Met zijn nieuwe single Try A Little Harder keert De Boes terug naar het leven als verlegen puber.
Met een eigenzinnige song die doet denken aan Grandaddy en The Beatles vertelt Philemon het verhaal van een tiener die zijn ware liefde wil aanspreken, maar door een gebrek aan lef en een flinke dosis pech telkens van een kale reis terugkeert. Op zijn jongere zelf blikt hij terug met de profetische woorden “Why don’t you try a little harder”. Hoe achteraf alles toch altijd zo eenvoudig lijkt.
De Boes laat zich in de studio opnieuw vergezellen door producer Pascal Deweze (Metal Molly, Sukilove), Michiel Balcaen (Balthazar, Warhaus) op drums en Kim Van Elsen op gitaar.
Try A Little Harder is een opzwepende, catchy song waarvan de melodie steevast in je hoofd blijft hangen. Een mooi voorsmaakje van de ep die er later dit jaar aankomt.
In 2016 verenigden Philip Bosschaerts (Mintzkov), Johan Verckist (Wardrobe), Sarah Pepels(Portland), Frederik Bastiaensen (Marble Sounds) en Damien Vanderhasselt (Milionaire) zich onder de naam Glitterpaard met als doel een hommage te brengen aan Mark Linkous, alias Sparklehorse, tijdens een tribute avond in de Antwerpse Trix. Al klonk dit vijftal heel overtuigend, toch werd Glitterpaard na die avond voor lange tijd op stal gezet. Tot we vorig jaar uit het niets het nieuws kregen dat het terug van stal werd gehaald.
Deze keer brengt de band echter geen nummers van Sparklehorse maar eigen composities die het vijftal samen schreven. In november kregen we de prachtige single All Rights Reserved en ook de ingetogen opvolger Turnstile Youth was een schot in de roos. We keken dan ook al een tijdje uit naar dit debuutalbum.
Lost Glitterpaard de verwachtingen in? Jazeker!
We krijgen hier tien avontuurlijke nummers die ons volledig van onze sokken blazen. Blijkbaar zorgt deze magische combinatie van muzikanten voor een uniek geheel. Als we een vergelijking moeten maken, dan doen de nummers ons denken aan dEUS in bloedvorm. Het botst af en toe en het schuurt maar toch klinken de nummers perfect.
Veel luisterplezier
